Heartless Husband

Scared

Ganun ang naging eksena sa nagdaang araw. Hindi na bago ang presensiya niya sa akin tuwing umaga, ngunit hindi ko mapigilan ang pag-asim ng mukha sa tuwing makikita ko siya. Sinusuklian niya lang iyon ng nanunuyang mga ngiti, i don't know what's so funny.

"Stop doing that." Marahan niyang turan. Napairap ako at alam kong nahagip iyon ng paningin niya. Kung ayaw niya naman pala akong makitang ganito, then why is he still here?

"Stop scowling when you are just obviously forcing yourself to look like that." So what is he trying to voice out?

"This will be our set-up everyday, anyways." Pangisi-ngisi niyang saad. Ewan ko sa'yo! At paano ka naman nakaka-sigurado? As if you can predict what will happen next!

Napaka-yabang!

Patuloy sa pag-andar ang sasakyan at nanatili ang titig niya sa daan. Samantalang ako ay nanatili ang tingin sa labas. This is what we are when we're together, pero nagbubukas naman siya ng bagong topic not unlike today. Nagsawa na siguro. I used to show him my 'uninterested' look when in fact i am listening. I just stay mute.

Hindi ko matukoy kung bakit takot na takot akong mapahaba ang usapan namin. Hindi ko rin masabing iyan ang rason kung bakit ako natatakot, well i think.. i am afraid to get attached, i am afraid to find my comfort zone within him! Napasapo ako sa noo ko nang ma-realized na may bagong konklusyon nanaman ang nabuo sa isipan ko!

This is not good! Pakiramdam ko ay binabaliw niya nanaman ako! I am not even sure on the first one! I can't even prove it to myself! Paanong may panibago at nadagdagan nanaman iyon?

Keisxia isn't with us today, because it's saturday. Probably, she doesn't have a classes. Kaya mabilis kaming nakarating sa kompaniya. I did not waited for him to open the door for me. Bakit ko i-aasa iyon sa kaniya kung kaya ko naman?

I looked at him as i get out of the car and politely said thank you for the ride. Ngunit tinaasan niya lang ako ng kilay. Hindi ko iyon pinansin at tuluyan ng pumasok ng building.

Palinga-linga ako sa paligid, i feel like there is something new in the environment. What is it? Bilang na bilang lang sa mga daliri ko ang mga taong nasasalubong ko. I don't usually trust my instincts. When in fact karamihan naman sa mga iyon ay tama, hindi lang talaga maalis sa akin ang mga pag-aalinlangan.

I walk straightly yet slowly without exact destination. Ngunit sa huli ay nagpasya akong tumungo sa may elevator para puntahan ang iba pang mga palapag. Nagbaba-sakaling naroon ang karamihan.

Habang nasa loob ay pinirmi ko ang titig sa repleksiyon ng sarili gamit ang pinto ng elevator. Nanatili sa ganoong sitwasyon at walang kung ano mang konklusiyon ang sumagi sa utak sa mga posibleng nangyayari. Mabagal ang naging paglabas ko nang makarating sa pangalawang palapag.

I can see no one, and the silence started to scare me! My feet seems so heavy that i cannot walk! I only forced it to move a bit, but to my bad. My sandals made a sound! Napapikit ako ng mariin, i need to take it off! It feels like anytime soon, there will be creepy creatures that will spook me to death, seriously!

I was about to take another step, when i heard a footsteps!

"AAAHHH!!" i scream out loud! Napaupo ako sa sahig dulot ng matinding takot! Kanina pa nanginginig iyong dalawang binti ko, kalaunan ay bumigay din. Naninikip ang dibdib ko sa sobrang takot na naramdaman. Hindi ko na mahabol ang paghinga ko dahil sa pag-iyak.

I closed my eyes tightly as i heard the footsteps coming nearly at my direction, followed by not so loud cusses but enough for me to heard it, what caught my attention is the very familiar voice! The moment that give me courage to open my eyes up! To only see Rodleigh coming up towards my direction.