Heartless Husband

The CEO

Waiting Elle for almost week is now over. At heto ako ngayon, nag-aayos ng sarili dahil ngayon ako pupunta sa kompanyang papasukan ko. Hinihiling ko na sana hindi ito ganon kalayo sa building ng condo ko.

Okay na ang lahat, walang problema. I only need to bring myself and my resume, ofcourse.

When i'm done fixing myself, I look in the full length mirror then a small smile curve on my lips. I'm ready! This is it!

As I step out on my room excitement filled my whole system. Pero hindi ko maipag-kakaila ang kabang nararamdaman. Syempre this is the first time I will become an employee which is here in korea. Mahirap talaga sanayin ang sarili mo sa isang bagay, ika nga. But, I know I can do it. I'm a professional.

"Blooming na blooming ah!" Inirapan ko siya ng pabiro, such an practical joker.

"Alagaan mo yang anak ko ah? I have to go." Lumapit ako sa gawi niya at hinalikan sa noo ang anak ko.

"Keisxia behave okay? Wag mong i-stress ang tita ninang mong loka-loka."

"Wow.." Her lips form into a circle one while her right hand pointing me, as if I take something away from her. Napahawak ako sa tiyan ko at humagalpak ng tawa sa naging reaksiyon niya!

"Sa ganda kong to? Loka-loka?! Don't you know how to appreciate? Look, I'm being humble here." I don't know if she's serious or what! Dahil naka-kunot ang noo niya then her face looks like an innocent.

"If you say so, well then.."

Hinayaan ko nalang siya at tinalikuran baka abutin pa ako ng siyam-siyam pag-inentertain ko pa yun.

Napailing ako sa kabaliwan niya.

Stress Reliever indeed, Joke!

Nang makababa na ako sa building tumawid ako sa kabila. I will just hail a taxicab dahil wala akong kotse. In short magco-commute ako araw-araw.

I sighed.

It's fine with me, but I hope hindi pahirapan mag-commute. Well.. siguro hindi nga, halos lahat naman kasi ng tao dito may sari-sariling vehicles.

My parents can afford to buy me a car, but then I assured to myself that I won't ask them for help, even just for now. Not because I don't need them but because I want to stand with my own.

Sa ngayon, gusto kong ako muna ang sasagot sa lahat ng pangangailan ko at ng anak ko. I will earn money so I can afford to buy our needs, wants and to provide my daughter's whims if ever.

I sighed in relief when I get inside the taxicab. Finally. And then I ask the driver to drop me on Hamilton's Company.

Wala pang trenta minutos nang huminto ang taxicab sa tapat ng malaking building. Nagbayad ako at bumaba na. Sinuyod ko ng tingin ang kabuuan nito. Halos mapanganga ako nang mapag-tanto kung gaano ito kalaki! Kitang-kita sa taas ang nakadikit na nameplete dito.

'Hamilton Company'

What.A.Huge.Company.Indeed.!

I'm still on stage of shocked but I manage to walk.. slowly.

When I reached the doorway, the doorman automatically open it widely. So I step in.

Mas lalo akong namangha nang makapasok ako! This company is no joke! Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at lumapit sa front office.

"Hello madame, what can I do for you?"

"Uh, I---." *Telephone Rings*

"Excuse me." I just nodded and smile.

Nilibot ko ulit ang aking paningin sa kabuuan ng building. Pag inisa-isa mo pa tiyak na mahihilo ka. Pero pag tiningnan mo ito hindi ka magsasawa, dahil hindi masakit sa mata ang mga designs, it's perfectly great.

"Are you Ms. Guiverra?"

"Uh yes." Tiningnan niya ako at ibinalik ulit sa telepono ang kaniyang atensiyon.

"Ms. Guiverra, Mr. Hamilton is on the 12th floor. He's waiting for you."

"Thank you." Agad akong naglakad para hanapin ang elevator. I don't need someone to accompany me though. Tsaka Mr. Hamilton is the CEO at malalaman mo ka-agad ang office ng isang CEO dahil may naka-paskil naman sa pintuan ng office nito, and I once become one.

Nakita ko ang elevator within 3 minutes, means to say hindi ito ganon kalayo sa front office which is good thing, hays.

Nang makapasok ako sa loob walang tao ni isa. Am I that lucky? Kidding! Hahanapin ko pa sa buong 12th floor ang office ni Mr. Hamilton.

Habang naghihintay sa tamang palapag napaisip ako kay Eko. Wala man lang siyang paramdam, ni isang text wala akong natanggap. Kahit naman busy yun alam kong magtetext siya, but what happened now?

Why I act like he has a responsibility on me? What makes me think of that?

*Ting*

I compose myself. Stomach in, chin up. Walk like a Queen, kidding aside!

Nilibot ko ang paningin ko, ang laki! Saan ako mag-uumpisa? I keep on walking even I do not know a single info.

Nakita ko ang isang guard, bright idea!

"Sir, Can I ask something?" Bat parang halos ng nagta-trabaho dito ay pinoy? Kung hindi pure, half.

"Are you a Filipino?" Kahit naguguluhan ako sa isinagot niya, tumango parin ako.

"What are you going to ask then?"

"Uh where to find Mr. Hamilton's Office?"

"Just walk directly from here to there then go to the left side, that's it."

"Thank you!" Halos lahat ng nakikita ko ay mga pinoy, ano to? May sariling mundo ang pilipinas sa korea? Joke! Actually hindi naman lahat. Feeling ko lang ata yun.

Nang makarating ako dun sumibol ang kaba sa dibdib ko, what? Seriously? Mr. Hamilton, please be good to me!

Pagkalikong pagka-liko ko palang bumungad sa akin ang magandang babae. So, it must be Mr. Hamilton's secretary.

"Ms. Guiverra?"

"Uh, yes."

"Get inside, he's waiting... patiently." Napalunok ako bago pumasok. Sana naman hindi ito katulad sa mga binabasa kong novels.

Nang makapasok ako sinalubong ako ng malamig na silid at.. n-nakatalikod sa gawi ko si Mr. Hamilton. This is..

"Good Morning, Sir." I manage to say it properly. Wala akong natanggap na sagot, instead tumayo siya at tumungo naman ako. Lumapit siya sa akin at hinapit ako sa bewang kasabay nun ang paghalik niya sa noo ko, sh*t!

"Good Morning, I miss you." That voice! My heart! Unti-unti kong inangat ang paningin ko.. it's Eko..! So he is the CEO? Wait what?

Walang salita ang namutawi sa bibig ko, it's like my tongue stuck on my throat! I heard him chuckle.

"No work for you today, I'll accompany you to your cubicle later. Stay here for hours then let's take a lunch together." He kissed me on my cheecks and take my resume on my hands. Dammit! Why is he like that? Parang bigla ko nalang nakalimutan kung bakit ako nasa state of shocked! Parang bigla nalang nawala ang pag ka-miss ko sa kaniya.

Oh! Please huwag kang ganiyan! I feel like I'm falling deep, damn!

(A/N: Phew! Hoooo!! Jusqpo buti natapos ko to, ang hirap pala pag di tuloy-tuloy mag-sulat. Nawawala ka sa story mo hays! Sorry peps! Here's the short update.

VOMMENTS here is highly appreciated, Salamat!❤)