Heartless Husband

Leaving

Today is the day... the day that I was wishing not to come.. dahil ngayong araw na to, ito na ang huling beses na makakasama ko ang anak ko, at ito rin ang huling beses na masisilayan ko siya. Sa loob ng dalawang araw na nagdaan, ginugol ko ang sarili ko sa kanila. Sa umaga nasa hospital ako, samantalang sa gabi naman ay nasa bahay ako para samahan siya at ang mga taong nagtiya-tiyagang magpuyat para sa anak ko, nagpapasalamat ako sa kanila ng marami, I owe them a lot.

3pm ang schedule ng funeral niya. Everybody are busy preparing the foods, para sa mga taong pupunta.
While me sitting on the sofa near in her coffin, sakto lang para makita ko siya.

I don't know what will happen to me later? Gustuhin ko mang magpakatatag pero parang hindi ko yata kaya, gusto kong ibalik ang mga panahong ipinagbubuntis ko palang sila para itama ang lahat ng aking pagkakamali, although simula't sapol alam kong mali ang manatili sa tabi niya pero ipinagpatuloy ko parin, so here I am suffering the pain just because of my stupid decision.. pero meron din sa akin na hindi pinagsisihan ang naging desisyon ko dahil kahit papano alam kong hindi naman ako nagkulang sa kanya despite the fact that he always threw me away, now I realize that love can make you stupid and foolish, to the point you were wishing to avoid that feeling or never feel that stupid feeling.

If heart can just learn, no one will ever known about the pain, hurt, broken, or what so ever. But in the other side there is no LOVE without those words. Coz we can't call it LOVE without pain or without hurting other people.

Normal lang naman talaga satin ang masaktan. Because, pain is there to remind us that we're still alive.

Sa ngayon wala akong balak na umalis sa tabi niya, this is the last time and I won't gonna missed it. Alam nila ang sitwasyon ko at alam kong maiintindihan nila ako, dahil hindi biro ang sakit na mawalan ng anak. Dinala ko sila ng mahigit kulang 7 buwan sa tiyan ko, ngunit nagkulang ako sa pag-aalaga sa kanila. It's funny to think na hindi nga ako nagkulang sa kanya, kapalit naman pala nun ang isang buhay na nasa sinapupunan ko.

Nabulag ako sa katotohanan ng dahil sa pagmamahal ko sa kanya, funny isn't it? Kung saan may nawala na doon mo lang talaga marerealize kung gano ka katanga para balewalain ang bagay na yun.

Sa ilang araw na lumipas, wala akong ginawa kundi ang mag-isip ng kung ano-ano ni hindi ko namamalayan kung saan na patungo, ni ultimo oras hindi ko na namamalayan. Napatingin ako sa wall clock and to my surprise it's already 10:47am.

I smiled bitterly while facing her coffin..

'Five hours from now, you're going to left us.. Na alam kong hindi ko kakayanin.. bakit pa kasi ikaw? Why did you need to leave us? Kasi anak ngayon palang hindi ko na kaya.. please baby give mommy some strength para may lakas ako at maihatid kita ng maayos.. tsaka as long as I want you to keep here, I can't anak.. hindi pwede..

Nilunok ko lahat ang mga luhang nagbabadyang tumulo, not now.. I need to lighten up my mood, hindi ako pwedeng bumigay hindi ko pwedeng sirain ang kung ano mang meron ngayon, my daughter needs rest at ibibigay ko sa kanya yun kapalit na rin ng paghihirap niya kahit pa nasa loob palang ng sinapupunan ko. Oo mahirap, nahihirapan ako paano pa kaya ang anak ko?

Mas okay kung gagawin ko ngayon ang bagay na nakasanayan ko sa mga nagdaang araw, tulad ng pagpunas ko sa taas ng coffin niya. Agaran naman ang pagpunta ko sa may platera para kunin ang tissue, ito lang ang paraang alam ko para mawaglit ang walang kamatayang lungkot na nararamdaman ko sa ngayon.

Nang matapos ako sa pagpunas ng coffin niya, I decided to change the candles at habang abala ako sa pag-tanggal ng namuong kandila nakarinig ako ng tunog ng sasakyan palapit sa mansyon, I frowned. Who would that be? I sighed. Baka isa sa mga relatives, dahil imposible namang sila mommy.