Heartless Husband

Seashore

Today is sunday. May trabaho ako pero hindi ganon kadami. So, I guess maaga akong makaka-uwi at makaka-bonding ang anak ko. I wished this, yes. Pero hindi ibig sabihin nun lahat ng oras ay nasa kay Elle si Keisxia. Gusto ko ng trabaho at mahal ko ang ginagawa ko pero mas gusto ko hands on parin ako pagdating sa anak ko.

I'm a business minded person but my first priority is Keisxia. Ayoko namang maging katulad ng ibang mga magulang, not just I'm comparing. Pero kasi may ganoong mga magulang na mas inuuna ang trabaho kaysa anak nila. They thought they already give everything but the truth is not. Materials is not enough, each one of us we're seeking and longing for love. The love that no one can surpass even extravagant things.

To be loved is priceless.

Merong mga taong kontento, na kahit walang materyal na bagay ay ayos lang sa kanila, basta ang pagmamahal ay tunay at matatag. Even simple things with love is enough for them. Sana lahat ay ganon. While the others they thought they have everything, in fact they didn't have one thing. And that is love that's why some of people they think those are annoying, stubborn, spoiled, and hardheaded. But, actually they are craving for attention.

The attention they never got from the people they needed.

Kaya habang baby palang si Keisxia hindi ko na siya sasanayin sa pagiging materialistic. Instead i'll shower her with all the love. Kahit ako lang. But i'm sure, people around me will do the same. Kahit pumalya ako sa pagbigay ng mga bagay sa kaniya, wag lang ang pagmamahal ko bilang isang Ina.

"I really love this company so much." Nilingon ko si Laurein at nakitang nag-iinat ng braso niya. Nakita niya siguro ang paglingon ko sa kaniya kung kaya't nilingon niya rin ako. She smiled.

"Are you done?"

"Not yet though." Ewan ko ba't hindi parin ako matapos tapos gayong konti lang naman ito kaysa nung isang araw.

"Oh, is that so? So, I think mauuna ulit ako sayo." She said while fixing her cubicle.

"Hey, we're going!" Sabay namin nilangon ang sumigaw. It's one of our co-workmates.

I waved.

"Bye, take care!"

Sa ilang linggo kong pag tatrabaho sa kompanya ni Eko. Hindi ko naramdamang iba ako sa kanila, they treated me well. At alam kong hindi nila iyon ginagawa dahil lang pinagsabihan sila ni Eko. They're true to their words and action. I can feel it.

"Waff, I'll get going." Lumapit siya sa akin at nag beso.

"Take care, Lau." Binalingan ko ang gawain kong hindi pa matapos-tapos. Karamihan sa kanila ay nagsi-uwian na. Bilang nalang ang mga naiwan.

Inumpisahan ko nang i-type ang mga na naiwan. But I feel like my hand is not in the mood to type. I can't explain if i'm lazy or just waiting for something or what. I am not like this when it comes on work, the nerve of me!

Dali dali kong inilibas sa bag ang cellphone ko ng maramdaman kong nag-vibrate ito. Okay what the hell is happening to me? Am I expecting someone? Dang!

Napangiti ako ng malapad nang makita ko kung sino ang sender! It's Eko dang!

"Are you done?" I can Imagine how he says it! How husky voice he have, how close to me he is! I bit my lower lip. I don't think it's healthy. I'm acting so whipped! I don't know how I handle it when i'm infront of him! Hindi ko alam ano ang itsura ko pag bumabanat siya! Was it good or not? Because he's laughing at me! The thought of that make me feel shy.

Naisip niya rin kaya ang naisip ko? Na hindi ako umaakto sa edad ko? Kung sakaling oo gusto ko nalang magpalamon sa lupa! Ang palaisipang  naturn off ba siya sa akin ay isang kahibangan. Ano ako teenager?!