Heartless Husband

Promise Ring

Maaga akong nagising para ihanda ang mga kailangan niyang dalhin. Who knows how long he'll stay there? Wala siyang binanggit sa akin, kundi asahan ang presensiya niya sa birthday ng anak ko. Ni hindi niya nga nasabi sa akin kung saang lugar.

I'm glad sabay kaming nagising ni manang, siya nalang ang pinagluto ko ng almusal dahil maagang aalis si Eko. Gusto kong ako ang maghatid sa kaniya ngunit tinanggihan niya. He doesn't want me to get tired 'kuno'. At isa pa, walang maiiwan dito kay Keisxia, aalis din iyong lolo't lola niya, mabuti sana kung hindi.

Nang makita niya akong inaayos ang mga damit niya kahapon ay pinatigil niya ako. He said, he doesn't need to bring clothes. Iyon ulit ang nagpa-gulo ng isipan ko. He won't just stay there for a day, dahil kung isang araw lang naman ay sasabihin niya iyon sa akin at hindi niya sasabihing asahan siya sa party ni Keisxia.

Where the actual fudgebar is he going?

Winaklit ko iyong mga tanong na gumugulo sa isipan ko at hinayaan nalang siya sa gusto niyang mangyari. It is my responsibility to understand him, kahit na wala itong sapat na paliwanag.

Umayos ako ng pagkaka-upo nang lumabas niya sa walk in closet. He is now fully clothe. His looks enlighten me that he is not really sick like what i'm thinking. Nangingibabaw iyong kagwapuhan niya, just like when i first saw him.

"Hi, beautiful." His smiles reminds me of him years ago. Iyong totoo lang, walang tinatago.

"Hey there, handsome!" Sinuklian ko iyong ngiting iginawad niya sa akin.

Nanuot sa ilong ko ang amoy ng pabango niya. I love the smell of his scent, hindi iyon masakit sa ilong. Mas lalo ko iyong na amoy ng lumapit siya sa gawi ko habang hawak hawak ang neck tie niya.

"Can you?" Akmang luluhod siya ng pigilan ko. It is not that our floor were dirty, i just don't like the idea of him kneeling infront of me. Kung ang ibang babae siguro ay tuwang tuwa sa ganito, then i am exception!

'A King only bows down to his Queen.' Iyong mas pinili nilang mabuhay sa mga salita ng ibang tao, although we have our own beliefs. So, instead na maniwala ka sa mga kasabihan 'kuno' ng ibang tao, why don't you just make one? Your own. Iyong mapapanindigan mo. Hindi yung kung kani-kanino ka naniniwala, dahil minsan baluktot ang pananaw ng ibang tao.

Inabot ko ang neck tie galing sa kamay niya at inayos iyon.

"There.. perfect!" Saad ko habang pinapagpagan kunware ang balikat niya, kapagkuwan ay hinapit niya ako sa bewang.

"Thank you so much for everything, hon." I smiled widely as i pinched his nose. Inilipat ko ang ilong sa kaniya at pinag-bangga iyon ng paulit-ulit.

"You are always welcome, but you don't need to say thank you at all. It is my job to take care of you, I love you." Ginawaran niya ako ng sunod sunod na halik sa labi.

"I love you even more. So let's go? Let's eat?" Nauna akong maglakad palabas sa kaniya, ngunit binalikan ko siya at natatawang hinila pababa. This is what i wanted. Iyong masaya lang kami, walang nanggugulo at tahimik. Sana lang ay magtuloy-tuloy ang ganito. But then, we have all known that every smiles that escaped from our lips have a back up pains.

"Gomowning, mommy... daddy!" Ang matinis na boses ni Keisxia ang sumalubong sa aming hapag. She's with manang, at alam kong nangulit nanaman iyan sa pagtulong.

"Gomowning to our princess, too. What's with the loud voice, hmm?"

"Uh, i feel like want sing hihi." Parehas kaming natawa ni Eko sa inakto niya. Pag nakita mo siya, you might think that she's a 5 years old kid. The way she speaks, the way she thinks. Samantalang magta-tatlong taon palang siya.