Heartless Husband

Sorrow

He just died.. he died in my arms. Both of his arms that wrapped around my body fell, my world stopped for real. His head that resting on my chest became heavy. Sign that he is no longer alive.

Gusto kong isiksik sa isipan kong natutulog lang siya upang mamahinga, ngunit iyon nga ang katotohanan, natulog na siya ng walang gisingan, at panatili na ang pamamahinga.

Parang kailan lang ang lahat.

I remembered the day when i first saw him, the day when we recognized each other through counter and started calling each other boy/girl in the counter, the day when he offered me a ride... the day that changed my life into something good.

Pagkatapos ng mga nangyari ay wala akong hindi natututonan. I already knew the essence of life, pero sa bawat mga pinagdadaanang sakit, pait, at kung ano man iyan ay panibagong aral nanaman.

When you were happy, time flew fast. But when you were on pain nor suffering whatever that makes you want to give up time will move gradually. Pero para hindi saktan at higitan pa iyong nararamdaman mong sakit, but for you to make you feel it, para sanayin ka't matutong maging matatag hindi lang para sa sarili mo kundi pati narin sa mga taong nakapaligid sa iyo.

Today is his funeral, days have passed yet what exactly happened is still fresh on my mind. Seems like my mind have its own video record, every words that came out from his mouth keep on rolling around through my mind.

"Condolence." Ngiti lang iyong mga naging tugon ko sa mga taong nagpaparating ng kanilang pakikiramay. I didn't expected to hear that word again so soon.

The car started to run slowly, as we follow next to it. Napaka-payapa ng paligid kung titingnan, it can relieved stress but can't take the pain away inside my chest. Walang kasiguraduhan kung matatanggal ko pa ba iyong sakit na naka-paloob dito. Iniisip ko palang ay parang ang hirap hirap na, but for him.. i will.

As the car entered the Memorial Park, what i've been experienced here automatically flashed on my head, it's like a scanner. Buo, malinaw at walang kulang. But instead of getti'n hurt more, wala na akong maramdam kung hindi ang sakit nalang sa ngayon.

Hindi malaman kung dapat ko ba iyong ipag-pasalamat.

Nang huminto ang sasakyan ay nanumbalik ang lahat ng emosyong pilit kong inaalis sa sistema ko. Here i am standing, and facing the reality. Kaunting oras na lang ay mawawalay na siya sa amin at hindi na makikita pa. The thought of it feels like torture, iyong hindi ko alam kung paano makakatulog mamaya at makaka-gising bukas, ang pakiramdam na hindi ko na alam kung papaano pa bumangon.

"Keirko Enxon. You may now, Rest In Peace." Only three words, but it is enough to annihilate each individual's heart. Ang tatlong salita kung saan may pinalidad, tapos na at hanggang doon nalang.

This is the first time my mind cannot accept stated fact.

He's gone, this is the reality. These seems so surreal but i am here actually surrounded by it. Pero parang ang layo ko parin sa realidad. Maybe i am here physically but when we talk about mentally, i'm too far. Hindi alam kung paano makakarating at ipasok sa utak ang lahat ng ito.

Nag-angat ako ng tingin sa mga balong binitawan nila, ang iba ay nakarating sa malayo, mayroong sumabit at sa ibang direksyon naglayag. Just like life, karamihan ay matataas at maganda na ang narating, samantalang ang iba naman ay tinahak ang maling direksiyon at napunta sa maling landas.

Nagbaba ako ng tingin sa kamay kong may hawak ng balon ay pinagkatitigan iyon. Unti-unti kong ini-angat ang kamay  sa ere at mabagal na pinadausdos sa aking kamay ang tali nito.

I can endure all the pain.. but until when?

Maingat ko iyong binitawan at sinundan ng tingin ang paglipad nito kung saan man dadalhin ng hangin. Kung ang paglipad ng balon ay naka-depende sa hangin, tayo naman ay naka-depende sa Diyos. We can't live without his air, without his world, wihout his love and sacrifice.