Just Say It

52

AS the plan goes by, everything was in control. Nakakabilib na sa konting araw na lamang ang natitira ay kalmado pa rin kami at hindi alintana ang mangyayari.

Everything was smooth. Nasa ayos pa ang lahat at wala pang sagabal. Hindi ko alam kung matutuwa ako sa mga ganito o dapat nang kabahan na. Hindi ko maramdaman kung may mangyayari nga ba o wala.

Maging ang ibang estudyante ay nananatiling walang ginagawa. Alam kong dahil nalaman na nila ang mangyayari sa amin sa ikalimang araw o hindi naman kaya ay wala pang iniutos sakanila.

Hawak nila ang buong academy. Mapapagalaw nila ang mga ito sakanilang mga nais. Nakapagtataka lamang na ngayon, sa ikatlong araw ay nananatili silang walang ginagawa. Sana lamang ay wala silang ibang plano. Sana lamang din ay hanggang ngayon ay hindi pa rin nila alam ang aming plano.

Hindi dapat maging kampante. Alam kong marami pang mangyayari at maaari pang magbago ang lahat. Kailangan lamang namin maging handa sa maaaring kalabasan ng lahat. Kailangan sumugal sa larong hindi mo alam kung may patutunguhan.

Rex:

Two more.

Nakakatuwa na habang tumatagal ay dumarami ang nais sumali sa amin. Wala mang kasiguraduhan, alam kong mayroon naman kaming pag asa. We still have hope. Naniniwala ako sa aking kasamahan maging sa aming plano. I trust them.

"We can do this!" Mahinang bulong ko sa aking sarili.

Pasulyap sulyap lamang ako sa aking cellphone. Hinihintay ang kanilang mensahe, maging ang oras oras na update nila para sa aming plano. Pagkatapos ng klase ang aming usapan. Sa oras na iyon lahat ay magbibigay ng kanilang mga updates tungkol sa nangyari sakanila.

The task was tiring. Lahat kami ay halos pare pareho nang mga nararamdaman tuwing nagkikita. Mga pagod dahil sa maghapon na paghahanap at pagsasagawa ng plano. Isama pa ang mga klase na aming at kung ano ano pang mga activity.

Sa ikaapat na araw ay ganoon pa rin ang mga nangyari. Magkikita sa hapon. Magbibigay ng mga updates at magkekwentuhan ng ilang sandali.

Nararamdaman ko na ang kaba. Maging ang aking mga kasama ay ganoon din. Labing lima. Iilan lamang ang bilang namin ngunit labis na malaki na ang tulong nito dahil hindi lang kaming apat ang gagalaw.

Bawat isa ay mayroon kanya anyang mga gawin. Lahat ay gagalaw. Lahat ay tutulong. At higit sa lahat, lahat kami ay tulong tulong. Sa ilang araw namin itong ginagawa ay nagkakaroon ako ng pag asa na sa huling araw, kami ang magwawagi.

Alam kong walang kasiguruhan, ngunit alam kong mayroon kaming pag asa. Hinahanda na namin ang aming mga sarili sa maaaring mangyari. Alam namin na maaari kaming mapaalis sa wskwelahan na ito kaya maging ang aming mga gamit ay inumpisahan na naming ayusin.

"This wil be our last day." Mariing bulong ni Belle. Nakangiti ito ngunit bakas sakanyang mukha ang kaba. "Sana lamang ay maayos ang kalabasan nito kinabukasan.'

"It's gonna be happen." Nakangiti kong sabi.

Isa isa ko silang tiningnan. Mula sa iba pa naming kasama hanggang kay Rex, Janna at Belle. Hindi man maganda ang kalabasan ng aming gagawin ay nagpapasalamat pa rin ako sakanila dahil sakanilang mga ginawa.

Malaki ang naitulong nila sa ginawa naming mga plano. Nang dahil sakanila ay nasakatuparan ang mga ito at magiging epektibo. I still believe that we can do it. We will win this.

"I trust on you, guys." Natatawa kong muling sabi. "Kung ano man ang mangyari bukas, walang magbabago. I still believe and trust on you."

"Bakit parang nagpapaalam kana, Wax?"

Ningitian ko lamang si Belle at nagkibit balikat sakamyang tanong. Walang kasiguraduhan ang mangyayari kinabukasan. Pero sana, sana nga at matagumpayan namin ito.

"I'm not. Just preparing myself on what's gonna happen."

"We're gonna win this, dude." Pagkontra agad ni Rex saka ako inambahan ng suntok sa aking balikat. "Magsasama sama pa rin tayo. Alam mo namang ayaw ko mawalay sa bestfriend ko." Nakangiwi nyang sabi. "Okay. That was yuck."

Natawa ako dahil sakanyang sinabi. Pabiro ko ding sinuntok ang kanyang balikat saka sya inakbayan. He was my bestfriend. My loyal bestfriend, who like my sister.

"Last mo na yan, dude. Nakakapangilabot yang mga pinagsasabi mo."

Napailing na lamang ang iba sa amin. Habang si Janna ay nagkukunwaring nasusuka na dahil sa aming mga pinagsasabi. Ang iba ay natatawa na lamang sa amin.

"Give me a hug, dude."

Natatawang tinulak ko sya at lumayo sakanya. Natatawa rin nya kong sinundan at patuloy pa rin sa pag akmang yayakap sa akin.

Nang malapit na sya sa akin ay nagtago ako sa likod ni Janna. Nakasimangot naman itong tumigil saka sinamaan ako tingin. Sya lamang ang makakapagpahinto dito. Ningisian ko lamang sya at pinagpatuloy ang pagtatago sa likod ng aking kapatid.

"Give her a hug, dude." Ani ko sakanya saka muling tumawa nang makitang lalo lamang syang napasimangot.

"You're not fair." Aniya.

Ningisian ko lamang sya at bahagya tinulak sakanya ang aking kapatid. Hinawakan ko ito sa balikat kaya naman nang itulak ko ito ay agad ko ding hinigit at bumalik sa akin.

Another laughter filled the place. Nakakatuwa na kahit kaunting oras na lamang ang natitira ay nagagawa pa rin namin ang tumawa. Nakakapaglokohan at nakakapag asaran pa kami kahit na oras na lamang ang nalalabi mula sa amin.

"Ewan ko nalang kung makatawa pa tayo bukas." Ani ni Grace. Isa sa mga nakasama sa aming grupo.

Nabaling ang aming tingin sakanya. She bow her head down. Namumula na ngayon ang kanyang pisngi at halata na sa mukha nito ang pagiging mahiyain.

"Oo naman." Sagot ni Belle. "We still can laugh. Sigurado naman ako na mananalo tayo."

"What ever happens. Thank you for this kind of group." Tumawa ako sa sarili kong sinabi.

Natahimik naman ang iba. Nananatili ang kanilang mga tingin sa akin. Walang kumikibo sakanila kaya itinigil ko ang aking pagtawa.

Nabalot lamang kami sa katahimikan.  Walang gustong magsalita. Walang gustong umimik. Nakatayo lamang kaming labing lima at nakatingin lamang sa isa't isa.

"This kind of group..." Ani ni Belle.

Tinitigan nya kami isa isa at ningitian. Wala pa ring imik ang iba. Nananatiling tahimik lamang silang nakatingin sa amin.

"Enough of this" Nagulat na lamang kami ng sumigaw si Janna. She still wearing her poker face but I know, she's affected by this kind of talking. "We should start the victory party. We will win."

Sabay sabay kaming tumango sakanyang sinabi. She's right. We should start celebrating our victory party. Dapat itatak namin sa aming isip na mananalo kami.

At kung ano man ang mangyari, dapat pa rin namin itong ipagsalamat dahil kung hindi ito nangyari noon, walang labing limang magkakaibigan ang mabubuo. Hindi na lamang kami apat, we are now fifteen.

Labing limang estudyanteng gustong mabago ang anumang patakaran na pabor lamang sa ibang tao. Grupo ng mga estudyanteng nais ng pagbabago.

Nakapaghanda na sila ng pagkain bago oa man kami makumpleto ngayong araw. Lahat ay may kanya kanyang bitbit. Lahat ay mayroong kontribusyon.

Dali dali kong iniangat ang aking baso na may lamang softdrinks. Itinaas ko ito nang katamtaman saka nilingon sila at isa isang ningitian.

"Thank you, guys!" Sigaw ko sakanila. "We made it!"

Iniisip ko pa lamang ang mangyayari bukas ay nararamdaman ko na ang kaba. Ikalimang araw, matatapos na ang lahat bukas. Isa ang magwawagi at ang isa ay maaaring umalis.

Kung in man doon ang aming kinahitnan, I will accept it. Masasabi kong may pinuntahan ang aming mga ginawa dahil sa mga nangyari. Nagkaroon kami ng iba pang kaibigan. May namuong grupo at higit sa lahat, lumaban kami kahit maliit lang ang tyansa.

"We will make it!" Sabay sabay nilang sigaw.