SEN DE KİMSİN? (TAMAMLANDI)

43.Bölüm: Carl?

Herkese selam,

Bugün yeni bölümü bir görselle yayınlıyorum. Bu görseli çok seviyorum, çünkü gecenin bir vakti uykusu tutmayan birinin aklına gelen bir hikayem var. Çünkü hikayeyi ve karakterleri o kadar benimsemiş ki *bir şeyler* yapmak istemiş. Sevgili @cincoco emeğine sağlık!  Çok teşekkür ederim. <3

Ve izninizle yeni bölüm onun şerefine geliyor. Hepinize iyi okumalar, yorum yapmayı unutmayın.^^

***

Carl notu okuduğundan beri sakindi. Üzerini değiştirirken, evden çıkarken, Ethan'ın ofisine girerken, adamın sekreterini selamlarken, son gelişmeleri Ethan'dan dinlerken... Sakindi. Hareketsiz. Donmuş. Ancak gelecek olanı da hissediyordu. Buz çözüldüğünde ortalık sırılsıklam olurdu.

İki kişi değillerdi. Biri daha vardı. Ethan'a bakmadan, dalgınca konuştu.

"Daha fazlası da olacak mı?"

Ethan, adamın ses tonu ve ruh halini arka planda incelerken konuştu.

"Cevabını bilemeyeceğimiz sorular soruyorsun."

"Ah, sürprizlere hazırlıklı olmalıyım o halde? Sence eve birkaç yatak daha almalı mıyım? Ama gerek yok, hepimiz bu sikik bedenin içinde sıkıştık sonuçta, değil mi?!!"

Ethan adamın gittikçe yükselen sesini dinlerken sakindi. Bunu yapması iyiydi. İhtiyacı olan gerçek tepkilerdi.

"Carl, seni anlıyorum ama-"

Buz erimişti.

"Anlıyor musun? ANLIYOR MUSUN?!" Carl aniden ayağa kalktı ve büyük harflerine devam etti. "AYLARDIR NE YAŞADIĞIMI, KENDİMDE OLDUĞUM HER SABAHA PANİKLE UYANMAMI, HER AN GİDEBİLECEĞİMİ, HER GİDİŞİMDE BİR DAHA DÖNEMEYEBİLECEĞİMİ, BİRİNİ ÇOK SEVDİĞİM HALDE ONUN YANINA ASLA GİDEMEDİĞİMİ ANLIYORSUN ÖYLE Mİ?!!"

Tek nefeste söylediği cümle orduları tüm enerjisini emmiş gibi tekrar sandalyeye yığıldı ve az önce çıkan gürültünün aksine sessizce konuşmasını tamamladı.

"Öyleyse bana da açıkla Ethan, çünkü artık ne bok yiyeceğimi bilmiyorum..."

***

Rachel, işten erken çıkmış aslında kaçmış olsa da yorgundu. Evinin kapısını açıp içeri girerken bir süreliğine izin kullanmayı düşünüyordu ki ayağı bir şeye takıldı. Valiz miydi o?

"Lisa?"

İçeriden anında cevap gelmişti.

"Annalisa!"

Rachel düzeltmeyi duymazdan geldi.

"Bir yere mi gidiyorsun?"

Bir süre cevap gelmedi. Rachel hâlâ kapının girişindeydi ve kapı da açıktı. Birkaç saniye sonra Annalisa elinde ufak bir çantayla odadan çıkıp ona doğru yürüdü.

"Evet."

Rachel'ın sesi kısıldı. "Nereye?"

"Bahamalar'a! Evime tabii Rachel."

"Ama neden?"

"Cevabı ikimiz de biliyoruz."

Annalisa, kadının dudağını kemirdiğini görebiliyordu. Kadın hâlâ konuşmamıştı ancak Annalisa'nın da geri adım atmaya niyeti yoktu. Korkması mı lazımdı? Pekâlâ, gerekirse altına sıçmasını sağlayacaktı. Gözü dönen bir Annalisa evren için çok da iyi bir gelişme sayılmazdı. Aynı ses tonuyla, Rachel'ın onu aradığı ilk anda kurduğu cümlelere ithafen konuştu.