SEN DE KİMSİN? (TAMAMLANDI)

5. Bölüm: Şimdi Ne Olacak?

Carl, doktorun tepki vermeyeceğinden emin olunca rahatsız hissederek yerinde kıpırdadı. Deri olmayan kanepenin gıcırdaması sinirini bozmuştu. Deri olsa bunu kabul edebilirdi, hatta poposunun terlemesini dahi kabul edebilirdi. Ancak saçma sapan bir kanepenin bu sesleri çıkarmaya ne hakkı vardı? Düşüncelerinin saçmalıkta ayrı bir seviye atlamasına şaşırmamıştı. Cevaplara ihtiyacı vardı ve alana kadar daha yaratıcı şeyler bulacağından emindi. Çünkü Carl böyle yapardı, onun lanet olası sevgili garip beyni doğru yanıta ulaşana kadar tüm saçma yanıtları ona sunardı.

Ayağa kalkıp gerindi. Bacaklarını salladı, kollarını havaya kaldırdı, pantolonunun içinden çıkmaya çalışan gömleğini düzeltti, gömleğinin hâlâ kapalı olan en üst düğmesini açtı ve rahat bir nefes aldı. Yavaşça demin uzandığı ve sinir bozucu derecede gıcırdayan kanepeye yeniden oturdu. Dirseklerini dizlerine, ellerini çenesine dayayıp doktora baktı. Adam hâlâ konuşmuyor ve onu izliyordu. Daha fazla dayanamadı.

"Pekâlâ, ben aklımı kaçırmadan önce bir şeyler anlatmaya başlasan iyi olur."

"Dürüst olmamı mı istersin yoksa yalan söylememi mi?"

Carl, kararlılığının kaçıp hatta hızını alamayıp ülkeyi terk ettiğini düşünürken cevap verdi.

"Bana yalan söyle."

"Evet Carl, başın belada."

Carl, adamın dengesizliğine artık alışması gerektiğini biliyordu. Kızmamalı, şaşırmamalı, abartılı tepki vermemeliydi. Önce kızdı, sonra şaşırdı, sonrada tepki verdi.

"Siktiğimin yalanını söylemek bu kadar mı zor be adam?"

"Sikilen yalanlara karşı herhangi bir sempati duymuyorum."

Carl adama inanamıyordu. Salak bir ifadeyle doktorun yüzüne bakarken doktor tüm sakinliğiyle konuşmasına devam etti.

"İstek üzerine yalan söylemiyorum Carl. Yalnızca seni denemek istedim ve sen de beni yanıltmadın. Neden bu kadar korkuyorsun?"

"Sen korkmaz mıydın?"

"Konumuz ben değilim, sensin."

"İnan bana farkındayım."

"O halde beni geçiştirmek yerine cevap vermeyi dene."

"Bilmiyorum tamam mı? Korkuyorum. Bir çocuğum olmasından korkuyorum. Hastalık kapmaktan korkuyorum. Böbreğimin birini başka bir şehirde bırakmaktan korkuyorum. Uçak kaçırmaktan korkuyorum. Tanrım, bu durumdan nefret ediyorum!"

Doktor bir anlığına aldığı notlara göz gezdirdi ve planını uygulamaya başladı. Emin olmalıydı ve olacaktı. Olması gerekirdi. Yani olsa iyi olurdu.

"Kontrolsüz olduğun için mi nefret ediyorsun?"

Carl, kafası karışarak adama baktı. "Açıkla."

"Nefret ediyorsun çünkü kendini kontrol edemiyorsun. Nefret ediyorsun çünkü etrafındakileri kontrol edemiyorsun. Nefret ediyorsun çünkü olayları yönetmek yerine olayların içinde sürükleniyorsun."

Carl, sıkıntıyla derin bir nefes aldı. "İşte ben buna açıklama derim."

"Hiç akışına bıraktın mı?"

Carl, eğdiği başını kaldırıp doktora baktı ve fısıltıyla cevap verdi.

"Cevabı biliyorsun."

"Peki, en son ne zaman birine güvendin?" Carl ağzını açacakken doktor ekledi. "Aileni ve beş yaşından beri tanıdığın dostunu hariç tutarak cevap ver."