VF BOOK 2: VIXEN's HEIR

VH 57

TAHIMIK na pinapakinggan ni Akaniro ang pinag-uusapan ng mga tao sa loob but to his dismay, he can hardly understand what they're talking about. Masyadong malabo sa pandinig niya ang mga sinasabi ng mga ito mula sa kinaroroonan niya. He want to get closer pero nangangamba siya na baka mapansin siya ng mga ito.

Moment of trying hard listening to them, Akaniro suddenly froze when he felt something cold on his nape. Dahan-dahan niya itong nilingon, just to found out that it was a gun, pointed directly to him. Malalim siyang napahugot ng hininga at mabilis na nag-isip ng paraan kung paano matatakasan ang nakahuli sa kanya, ngunit bago pa man niya iyon magawa, marahas na siyang naitulak nito papasok sa silid na kanina lang ay minamanmanan niya.

"What the fuck!"

"What the hell is going on?"

"Who is he?"

Ilan sa mga mura at tanong na narinig niya, pagkabagsak na pagkabagsak niya sa sahig ng naturang silid.

"Intruder, sir." buo ang boses na tugon ng lalaking nakakita sa kanya.

Walang ibang nagawa si Akaniro kundi ang magmura nang magmura sa isipan niya dahil sa kapalpakan niya. Lihim niyang kinapa ang baril na nakaipit sa beywang niya. Readying himself dahil mukhang mapapalaban talaga sa mga oras na iyon.

"Oh my... If it's no other than Akaniro Han." rinig niyang anas ng isang pamilyar na boses. "How nice to see you again, ey." dagdag pa nito sa boses na puno ng sarkasmo.

Kung gaano karami ang mura na naimbento sa mundo, siguro ay double niyon ang sabay-sabay na naibulalas ni Akaniro sa isipan niya. He cussed and cussed while thinking the better way to escape but upon seeing Dr. Gamic wearing his evil smirk, he knew right there, it's checkmate.

Kung ano man ang binabalak ng dating kaanib na doktor na nasa harapan niya sa mga oras na iyon ay hindi niya alam, he just wish na sana'y nasa maayos pa ang kalagayan ni Lux sa mga oras na iyon na bigla niya na lamang iniwanang wala sa sarili.

"What a surprise, Akaniro!" the doctor faked a gasped.

Unti-unti itong lumalapit sa kanya at kahit gustuhin man niyang lumayo rito at hindi niya magawa dahil sa baril na nakatutok sa kanya sa mga oras na iyon.

Akaniro can think and do nothing but to give Dr. Gamic the sharpest eyes he had at those moment. "What's the meaning of this, Dr. Gamic..?" he asked like he doesn't have any idea what's going on.

"Oh, c'mon, Akaniro... Stop playing dumb and innocent. We both know what's going on. We both want the mecha ever since." he snapped. "At mukhang nakuha mo sa paawa effect ang carrier ng Ruin huh..." he added.

"Hindi yan toto-"

"Oh... really..?" putol nito sa mga sasabihin pa sana niya.

Nagtagis ang mga bagang niya sa narinig. Kahit na aware siya na iniinis lang siya ng kaharap pero hindi niya mapigilan ang sariling hindi mainis sa narinig. Kahit kailan ay hindi peke ang pinapakita niya kay Lux lalo na nang tulungan siya nito matapos malaman ang dahilan kung bakit niya hinahabol ang Ruin.

Dulot ng inis na nararamdaman wala sa sariling hinablot ni Akaniro ang baril na nakatutok sa sintido niya at mabilis na kinabit ang gatilyo niyon dahilan upang umalingawngaw ang putok ng baril sa loob ng silid na kinaroroonan nila.

HINDI natuloy ni Violet ang binabalak niyang gawin sa dalawang tao na patuloy pa ring nagpapalitan ng atake sa isa't isa nang isang malakas na putok ng baril ang umalingawngaw hindi kalayuan sa kinaroroonan nilang arena. Hindi lang siya ang natigilan sa narinig, maging ang iba pang mga gangster sa lugar na iyon ay natigil sa paghihiyawan.

Mabilis na nilingon ni Violet ang mga kasama na nasa labas ng ring, alerto na ang mga ito at kapwa may hawak na ring mga baril habang pinapakiramdaman ang paligid. Nang makitang nandoon ang mga kasamahan, sinunod niyang pinasadahan ng tingin ang kabuuan ng arena, umaasang makikita niya roon ang may pasimuno ng ingay na iyon, subalit nabigo siyang matukoy ito dahil na rin sa dami ng mga tao sa paligid na noo'y nagulat at nagpa-panic na rin.

Muli na lamang niyang ibinalik ang paningin sa harapan niya. Doon lamang niya napansin na maging ang dalawa ay natigilan din.

"What's going on?" she heard Jos asked to no one.

"D-did I..." Ryker muttered. Stammered. "Mom..?" he then called her when his eyes dropped on her. "What happened?"

"You both happened." Violet answered shortly while walking nearer to the both of them.

"Ano pong ibig niyong sabihin?" sabat ni Jos sa kanila.

"What I mean is... pareho kayong nawala sa sarili and ended up fighting each other." she explain.

Violet saw them exchanged a glance to each other. Ryker, about to say something when another gun fire echoed the whole place. Nagkatinginan silang tatlo at hindi nakaligtas sa paningin niya kung paano sinuyod ni Jos ng tingin ang kabuuan ng arena na parang may hinahanap.

"Where is he?" she heard Jos asked to herself.

Tatanungin na sana niya kung sino ang hinahanap nito nang panibagong putok ng baril na naman ng umalingawngaw hindi kalayuan sa arena dahilan upang hindi niya naisatinig ang tanong na nasa isipan niya at ang pagkabahala sa magandang mukha nito.

"Where are you going?" Ryker stopped and asked Jos nang akma na sana itong tatakbo palabas ng ring nang parang walang nangyari.

"I have to find him." Jos replied shortly.

"Find who?"

"Akaniro."

Hindi alam ni Violet kung siya lang ba o totoo talagang nakita niyang natigilan ang anak niya nang marinig ang pangalang binigkas ni Jos, ngunit sa tingin niya ay natigilan nga ito dahil para itong nawalan ng lakas na bumitaw sa pagkakahawak nito sa braso ng dalaga at hinayaan itong umalis palabas ng ring.

"Poor son..." she muttered. Mabilis niyang nilapitan ang anak ng makalayo na si Jos and tapped his shoulder. "Maybe, this is not the right place..." turan niya sa anak upang pagaanin ang loob nito.

"Right place or not, it doesn't change the fact that she cares for him." he replied.

"Bab--"

"Violet!" hindi niya natuloy ang sasabihin niya sana when Shinji called her name. "We have to do something..."

"What--" hindi niya ulit natuloy ang sasabihin niya nang umlingawngaw na naman ang putok ng baril. Sa pagkakataong iyon ay sunod-sunod na at sa loob na mismo ng arena.

"Damn..."

*****

F. Sylveon