Thaw

Thaw- LVI

   NAGKALAT ANG mga litrato niyang nakasabit sa dingding saan man dumako ang kainyang paningin.

   Mula sa kaniyang pagtuntong sa bahay ng kaniyang totoong pamilya hanggang sa maipanganak niya ang kaniyang kambal. Nakapinta lahat ang mga larawang iyon sa magkakaibang laki ng canvas. Nangilid na ang kaniyang mga luha. Natutop niya ang kaniyang bibig.

   Ang malamyos na musika ay napalitan ng isang romantic na kanta. It's not her favorite song. But will definitely replace hers, especially that it's a man's voice that's singing. At parang gusto niyang mainggit sa kinakantahan ng tinig.

They said, I bet they'll never make it
But just look at us holding on
We're still together
Still going strong

   Glenn turned to face where the voice is coming from. Only to find out the father of her children behind her, holding a microphone and a bouquet of flowers while looking intently at her.

You're still the one I run to
The one that I belong to
You're still the one I want for life

   She forbid her sobs to let out her throat but to no avail. Jocen stopped moving and stand still in front of her. He has a smile on his lips, his eyes holds his love for her with so much happiness shining in his eyes.

   Her tears didn't stop pouring down. She alternately biting her lips to tone down her crying.

You're still the one that I love
The only one I dream of
You're still the one I kiss good night

   "Hey, why are you crying?" Nag-aalalang tanong ni Jocen nang mapagmasdan siya. And without any second thought, she threw her hands around him and hug him tight.

   Jocen managed to hug her back despite of what he's holding. Glenn silently cried against his chest. The latter just showered her hair some tiny kisses.

   "I missed you," she managed to say between her sobs. "I missed you so much."

   Naglaho sa hangin ang kaniyang hinanakit at sama ng loob. Lalo na nang maramdaman niya ang init na bumalot sa kaniya.

   "I missed you too, baby," he whispered. "I missed you and the twins."

   "Pero bakit ka umalis? Bakit mo kami iniwan?" Umiiyak niyang tanong.

   "Hindi ko kayo iniwan," ganti niya. "Kinailangan ko lang ayusin ang sarili ko, ang buhay ko para sa inyo ng mga anak natin. I didn't just leave you."

   Bahagya niyang inilayo ang mukha sa dibsib nito. Sinapo ni Jocen ang magkabilang pisngi niya dahilan upang mapatingala siya rito. Pinunasan ni Jocen ang mga luha sa pisngi niya. Napahawak naman siya sa mga bisig ng lalaki.

   "Hindi ko kayo iniwan. Umalis lang ako sandali. Babalik ako. Ano't ano man ang mangyari babalik ako sa'yo," masuyo siya nitong dinampian ng halik sa labi ngunit panandalian lang iyon. "Kinailangan ko lang ayusin ang mga gusot ko. Kailangan ko pang ligawan ang mga kaibigan mo maliban kay JC. Suportado naman kasi ako ng isang 'yon. Hiningi ko pa ang basbas ng kakambal mo. Na mas nahirapan pa akong kunin kaysa sa ama mo."

   "Nagrereklamo ka, Simon?" May sarkasmo sa tinig ng kaniyang kakambal. Nilingon niya ito. At hindi ito nag-iisa. Kasama nito ang lahat ng importanteng tao sa buhay nilang dalawa ni Jocen.

   "Ako pa ba ang magrereklamo, Alivarez. Of course not. Nagpapasalamat pa nga ako e," Jocen countered.

   "Mabuti naman." Matigas pa ring tinig ng kakambal niya.

   "See? He's so hard on me. Ilang suntok pa ang kinailangan kong indahin para lang makuha ko ang basbas niya," mahina siyang natawa. "But it's all worth it. Kung para sa'yo at sa mga anak natin, kahit ilang suntok pa ang ibigay sa'kin ng kakambal mo balewala. Basta kayo ang magiging kapalit."