I'm nothing

Chcę stąd uciec

Jestem zagubiona. Przerażona. Mam ochotę płakać.

Jestem w szpitalu, jest już siedemnasta. Dzień jakoś minął, bo zanim przyjechałam i moja mama mnie zajerestrowała, minęło trochę czasu. Przy badaniach też, a potem siedziałam w sali i czytałam książkę albo coś oglądałam.

Przez pewien czas, kiedy po prostu czytałam czy oglądałam, było dobrze. Myślałam, że nie będzie tak źle.

Ale potem nastała kolacja. Może to nie jest nic wielkiego, ale dla mnie tak. Wmusiłam w siebie chleb z jajkiem, zjadłam kawałek pomidora, a resztę wyrzuciłam do kosza. Nie mam pojecia co zrobić z talerzem po obiedzie, została cała miska pełna zupy no już nie mogłam jej zmieścić, a potem nie chciałam jeść jej zimnej, zresztą, nawet nie mam na nią ochoty. Nie wiem, czy mam czekać aż ktoś sam weźmie, skoro sami to nam dostarczali. Przyszła babka z kolacją i nie zainteresowała się tym, a ja za bardzo się bałam zapytać.

Boję się wyjść z sali tylko po to, żeby się o to zapytać. Boję się tam iść po instrukcje, na której mogłoby być o tym napisane, a tym bardziej boję się kogoś o to zapytać.

Boję się iść do łazienki i wziąć tam prysznic, bo to jest publiczne, niby w kabinie jak do toalety, ale jednak każdy może wejść tam i usłyszeć jak się myję.

Nie mam pojęcia co zrobić, czuję się uwięziona. Czuję  się tutaj źle, chcę wrócić już do domu, jestem tutaj całkiem sama. Sama w obcym miejscu.
Wiem, że nie jestem już małym dzieckiem, a za rok będę mieć osiemnaście lat, ale kiedy moja mama poszła sobie, poczułam się jakbym została zamknięta w szpitalu psychiatrycznym albo gdzieś, skąd nie mogę wyjść. Przede mną jeszcze jutro cały dzień, a pojutrze powinni mnie wypisać rano.

Mam ochotę nie wychodzić z sali, ale muszę wziąć prysznic. Jednak wiem, że i tak tego nie zrobię, strach jest silniejszy.

Nienawidzę siebie, że taka jestem. Boję się ludzi, nie chce tutaj być, boję się nawet płakać, bo w każdej chwili ktoś może otworzyć drzwi i mnie zobaczyć.