[✔️]Teaching Ms. Troublemaker A Lesson

Chapter 49: Obstacles

Sunhee's POV

Iminulat ko ang mga mata ko at nagising sa mahabang paghimbing. Tinignan ko ang aking paligid at nakita kong nakahiga ako dito sa loob ng kwarto ko.

May naramdaman akong parang may humahawak sa akin kamay. Tinignan ko at nakita kong hinahawakan ni Zen ang aking kamay habang siya'y natutulog.

I can't help but smile. Ang cute niya. Hinihintay niya akong magising.

Hinawakan ko rin ng mahigpit kamay niya.

I stared at his features and remember all the good times. Naalala ko rin yung dati niyang itsura. Nakasalamin at syempre, gwapo.

Ngayon kase, mahilig na siya mag-contact lens. Hindi na siya nagsasalamin. Mas type ko pa yung naka-glasses siya, pero gwapo pa rin naman siya. Nakakapanibago lang.

I will just appreciate him kahit anumang itsura niya.

But right now, I'll just enjoy this moment. Holding hands with him by my side.

Naramdaman ko ang pagalaw ng daliri niya at iminulat niya ang kanyang mga mata. Nung nakita niya akong nakangiti sa kanya, agad naman niya ako yinakap ng mahigpit.

"Sunhee! Thank goodness you're alright!" Sabi niya. Winala niya ang yakap and stared at me in the eyes.

Biglang inalis niya yung tingin sa aking mga mata. Nakita kong may onting paggalit ito.
Kaya ako'y nagtaka.

"May problema ba?" Tanong ko feeling a little worried.
"Oo, kailangan ni Grace pagbayaran yung mga ginawa niya sayo. I want to watch her suffer."

"Wow! Possessive much?"

"Possessive ako sa taong mahal ko. Hindi ko hahayaang masaktan ka ng iba."

Ayieee! Kilig kulangot!

Bumukas yung pinto ng kwarto ko ang there stood Adrian, holding my phone. Waving at me.

"Sunhee! Gising ka na pala! By the way, may tumatawag sayo."
"Sino?"

"Unknown number eh."
"Hah? Patingin nga!"

Ibinigay niya sa akin yung phone at tinignan ko naman yung caller ID. Oo nga! Isa siyang anonymous person. Di ko kilala.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Zen bago ko pinundutin yung answer.

"Hello?"
"Hello! Ms. Troublemaker!" Sabi ng boses sa kabilang line. Babae yung boses niya and it's very familiar.

"Sino ka?" Tanong ko, not showing a hint of nervousness in my voice.
"You'll know me sooner. Right now, you have not time."

Ano ba pinagsasabi nitong babaeng ito.

"What are you talking about?" Tanong ko ulit.
"Well you see, I think na alam mo na kung sino si Samantha diba?"

Samantha? AH YES! The little girl!

"Yes, at bakit? Ano problema mo sa kanya?" I said in a sassy tone.
"Nandito siya sa amin. You have to rescue her or she'll die. You have 25 minutes."
"Is this some kind of joke?"
"What do you think? Of course it's not! Can't you hear the tone of my voice is serious?"

Habang nagsasalita siya, may naririnig akong mga iyak sa background. And it sounds like.... Samantha and her..... tita?

"ATE! ATE SUNHEE! TULUNGAN NIYO PO KAMI-"
"SHUT UP OR I'LL CUT YOUR TONGUE!"

Naawa ako sa iyak ni Samantha. And also, she means a lot to me. Kailangan ko siya iligtas!

"let her go." Madiin kong sinabi. Nairita lang ako lalo nung tumawa siya.
"No. Now move along and try to beat the obstacles. You're wasting time. The place is in the abandoned warehouse, malapit sa forest. By the way, you shouldn't call the police, because you might find this kid's head rolling on the floor and do not bring weapons. Toodles!" Then she ended the call.