Dzierżycielka Diablo On

Rozdział 38 - "Jeszcze się spotkamy"

Kenan:

Stoje i patrzę z niedowierzaniem na postać stojącą przede mną. Moi towarzysze spojrzeli na mnie z przerażeniem.

- Będę musiał was zabić. - mówi bez uczucia.

Diablo w ciele Roxi stanął przed nami.

- Ja się nim zajme. Wy uwolnijcie Larisse. - rozkazuje wilk.

- Uważaj. - rozkazała cicho Jane.

Boi się o swoją córkę. To rzecz normalna.

- Diablo. - odezwał się On. - Więc znalazłeś swój pojemnik. - dodaje.

Diablo wyłonił z nadgarstków Roxi sztylety. Jest gotowy do walki. Spojrzałem na Larisse. Musimy jakoś pozbyć się tych łańcuchów. Przykucnąłem przy niej i wyciagnąłem czarną katane, po czym przeciąłem łańcuch przechodzący przez jej udo.

- Muszę go wyciągnąć. - informuje blondynke.

- Zrób to... I tak nóg nie czuje. - odpowiada mi ciężko.

Złapałem za metal i wyciągnąłem go. Polało się jeszcze więcej krwi, ale Larissa nie poczuła bólu. Usłyszałem charakterystyczny dźwięk uderzenia mieczami, więc spojrzałem za siebie. Diablo walczy z Nim. Wróciłem wzrokiem na ranną. Muszę zająć się następnymi. Tak samo jak z poprzednim, przeciąłem łańcuchy i wyciągnąłem z ciała blondynki. Nadia w tym czasie ściągnęła metal z kostek i nadgarstów dzierżycielki. Kiedy została uwolniona okryłem ją swoją bluzą i wziąłem na ręcę jak panne młodą. Ciężko sapnęła i położyła swoją głowę w zagłębienie mojej szyi. Kilka kropelek krwi kapnęło na ziemie, robiąc przy tym czerwone plamy.

- Diablo!! - krzyczy Jane.

Od razu się odwróciłem. Wilk zatrzymał cios Jego, ale na jego policzku pojawiła się cienka linia z której już zaczęła lecieć krew. Stoją bardzo blisko siebie. To wygląda troszkę zabawnie jak te wielkie ciało Jego i małe ciało Roxi są obok siebie. Nie powinno mnie takie coś bawić! Tam rozgrywa się walka.

- Ravi de vous revoir, Diablo. - mówi spokojnym tonem, On.

- Arcadius. - wysyczał przez zęby Diablo.

- Co jest? - pyta jakby siebie Marcus.

- Dlaczego gadają po francusku? - dopytuje Monika.

- On powiedział coś po francusku, ale Diablo powiedział jakieś imię. - tłumaczy szybko Logan.

- Arcadius... To imię Jego... - wysapała Larissa.

Szeroko otworzyłem oczy. Czyli Diablo wiedział jak ma na imię, ale nas okłamywał? Dlaczego?

- C'était une belle vue de la façon dont cette sorcière brûlait sur le bûcher. - znów powiedział coś po francusku.

- Donc c'était toi!! - krzyknął Diablo i chciał Arcadiusa zaatakować.

Jednak anioł szybko wykonał unik. Pojawił się na górze. Nie wiem jak, ale teraz stoi tam i po prostu na nas patrzy. Wilk podszedł do nas, po czym zachwiał się i zamknął oczy. Musiał wyjść z ciała Roxi, ponieważ dziewczyna wróciła do normy.

- Gdzie Diablo? - pytam.

- Nie wiem. - odpowiedziała mi cicho.

- Musimy stąd iść. - mówi Marcus i rusza w kierunku schodów.

Jane wzięła córkę na ręcę i razem z resztą pobiegła za brunetem. Ja postanowiłem nie biec. Nie chcę sprawiać dodatkowego bólu Larissie. Zanim przeszedłem przez łuk spojrzałem na wroga. Po prostu na mnie patrzy bez żadnego uczucia.