Dzierżycielka Diablo On

Rozdział 45 - "To już koniec"

Kenan:

Z trudem udało mi się zasnąć. Przez większość nocy przewracałem się z boku na bok i widziałem, że moi towarzysze mieli ten sam problem. Nie wiem czy Marcusowie się udało zasnąć, bo chłopak przez większość czasu był na tarasie i słyszałem jak płakał. Na szczęście mi się udało zapaść w sen. W pewnym momencie poczułem delikatny wiatr na twarzy, więc powoli podniosłem powieki. Zobaczyłem niebieskie niebo. Przez chwilę patrzyłem w chmury... Chmury? Przeszedłem szybko do siadu i od razu zrozumiałem gdzie jestem. Jest to ta sama łąka na której się znalazłem, kiedy zostałem zmiażdżony przez gruz ratując Roxi. Rozejrzałem się szybko i zobaczyłem, że ktoś stoi obok mnie.

- Znowu tutaj jesteś. - mówi Larissa.

Spojrzałem na nią. Nic się nie zmieniła. Dalej jest w tej samej postaci, czyli Larissy sprzed Zarazy. Ubrana jest w tą szarą, prostą sukienke i chodzi boso.

- Dlaczego znowu tutaj jestem? - pytam.

- Sam sobie odpowiedź na to pytanie. - odpowiada z uśmiechem.

Czuje się jakby to wszystko miało mi przypomnieć tylko jedną rzecz. Nie spotkam już Larissy. Na samą myśl poczułem jak ściska mnie w gardle i łzy nabierają mi się do oczu. Zamrugałem kilka razy i głośno wypuściłem powietrze, po czym wstałem. Larissa stoi w miejscu i się na mnie patrzy. Ręcę ma za placami i lekko się uśmiecha.

- Możesz mi wytłumaczyć co to za miejsce i co ja tutaj robie? - pytam stanowczo.

- Sam sobie odpowiedź na te pytania. - powtarza się.

Mam już dość! Dlaczego to wszystko spotyka mnie?! Chcę znać odpowiedź!

- Kim ty jesteś?! - podniosłem głos.

Pod wpływem złości złapałem ją za ramiona i spojrzałem głęboko w te niebieskie oczy. Twarz Larissy nic się nie zmieniła. Dalej się uśmiecha.

- Jestem tym kim chcesz żebym była. - odpowiada po chwili.

Zmarszczyłem brwi i puściłem blondynke. Ja sobie to wszystko wymyślam? Nie rozumiem tego.

- Pokaże ci coś. - powiedziała i złapała mnie za rękę.

Dałem się jej prowadzić. Nie mam zamiaru protestować. Blondynka zaprowadziła mnie w las do jakiegoś wodospadu. Widok jest, krótko mówiąc wspaniały. Wokół jest pełno drzew, a wodospad kończy się na małym jeziorze. Stałem i patrzyłem się na to zjawisko z zafascynowaniem. Bardzo śliczny widok. Larissa puściła moją rękę i zamoczyła stopy w wodzie.

- Chodź. - pomachała w moją stronę i ruszyła do wodospadu.

Przez chwilę się zawahałem i ostatni raz rozejrzałem, po czym ruszyłem za dziewczyną. Woda jest ciepła. Zdziwiło mnie to trochę, ale po kilku sekundach jeszcze bardziej okazałem to uczucie. Larissa weszła w głąb wodospadu. Podejrzewam, że jest tam jakaś jaskinia. Poszedłem za nią. Najszybciej jak potrafiłem przeszedłem pod spadającą wodą. Poczułem jak mokra ciecz spłynęła po moim ciele. I jednak miałem racje. Jest jaskinia. Nie należy do dużych, ale jakiś tam urok ma.

- Na co czekasz? Chodź. - woła mnie Larissa.

Ruszyłem do niej. Dziewczyna pobiegła dalej, a ja za nią. W pewnym momencie skręciła w prawą stronę.

- Czekaj na mnie. - mówię i robie to samo co ona.

Znajdując się w tej części jaskini szeroko otworzyłem oczy i wydałem z siebie blisko nieokreślony dzwięk. Larissa zaśmiała się na moją rekacje. Przed nami jest wielka lodowa figura. Mało tego! Jest to postać skulonego, śpiącego wilka. Mam dziwne wrażenie, że to Diablo.