My Spoiled Brat Princess

19

I dont know what would I feel right now. Ngayon na harap harapan niyang pinapamukha na ako ang mali. Sa sarili kong teritoryo at sa sarili kong mga magulang.

Daddy seems so calm but the way he stare to Brandon looks so lethal. Mommy on the other hand is just sipping her tea while arching her brow.

Their usual looks everytime they are having a business meetings.

Calm but deadly.

"I don't know what really happened. Ang alam ko lang po, inaway niya si Macy."

"That's not true."

Isang pagbagsak ang narinig namin. Its mommy's who did the noise. Ibinagsak niya ang tasa na kani-kanina lang ay hawak hawak niya. Hindi man ito nabasag ngunit nakalikha ito ng ingay. Natapon din ng bahagya ang tsaa na nasa loob nito.

"So you were saying Brandon?" Maarte at nakaka pangilabot na sabi ni mommy.

Ang akala kong galit kanina na para sa akin ay hindi pala.

Hindi agad nakaimik si Brandon. Marahil sa pagkabigla sa inasta ni mommy. My mom was calm all times. Mabibilang sa daliri kung kailan siya nagalit. Pero mas nakakatakot kapag mariin siyang nagtanong.

"As you have said hindi mo nakita ang nangyari." Dagdag pa nito.

Mang makabawi ay agad na sumagot si Brandon. "Yes tita."

"And you are accusing my daughter." Agap ni daddy. This time tumayo na siya at lumapit kay mommy. They both creepy. If this not a serious matter I would smirk to Brandon.

"No Tito--."

"Whatever happens Brandon I will still siding my daughter. You should know that because you are his prince and she is your princess. Tama ba ako? But I can see that there's a lot of changes huh!" Daddy cut him off.

"No Tito, Tita. Im just letting you know what I see but I don't want her to feel that I'm accusing her. I just want to know what really happened. Cassie doesn't want to talk to me. Ayaw niya po akong kausapin kagabi pa. And she's still my princess. " Halos magmakaawa na siya sa pagsusumbong sa mommy at daddy ko. But they won't buy it for sure.

And I'm glad they didn't.

Mommy sighed heavily before she stood up. "Maybe you hurt her feelings kaya ayaw ka niyang kausapin. She's been through enough Brandon and you know that. Kaya kahit na siya pa ang may kasalanan, wala kaming pakikinggan kundi ang anak lang namin. I don't need to know what really happened, kasi sa dulo ng lahat ng ito siya parin ang tama para sa amin."

Agad na lumambot ang mga mata ni mommy ng bumaling na siya sa akin. Ganoon din si daddy. They both smiled at me for assurance that they are here for me, for me alone." Pero malaki na nga talaga ang nabago sa paglipas ng panahon. Dati rati'y wala ka nang ibang kailangan gawin kundi ang kampihan siya at never mo siyang tinanong kung sino ang mali. Basta siya ang tama sa paningin mo."

Bumalik ang dating malamyos na aura ni mommy at ngumiti kay Brandon. "You're still part of this family hijo, but don't question my daughter again please."

Naunang umalis si mommy sa hapag. Daddy followed immediately after je patted Brandon's shoulder. "I'm watching you young boy."

Umirap ako ng makita na halos mamutla siya. Umalis ako ng walang paalam at dumiretso sa aking kwarto. Don't care if he's still scared to death.

I'm still contemplating things in my mind when I felt someone lay down beside me. Hindi na ako kumilos pa at hinayaan na lang din siya. Ngayon ko napatunayan na sobrang tagal ko na palang tumatakbo sa lahat ng problema. This time I wanna face it all. Alone. Me, not defending to anyone else.

At ngayon sisimulan kong maging civil man lang sa kanya. After all we've been friends. More than friend actually.

"I'd talk to your parents, and I assure them that I'm still and forever siding you. J-just please give me a chance to be part of your life again. Please."

I remained immobile. I promise myself I will take this slow this time. Utak bago puso. Isip bago ang bugso ng damdamin.

He hugged me tight and sniffed my neck. I'd let him. Because I want it. I still want him. Pero aayusin ko ang lahat nang kailangan kong ayusin. Saka ako magdedecide kung pwede pa ba ulit kami.

Saka na.

Nagising ako sa malamyos na haplos sa aking pisngi. When I open my eyes I see first his brown eyes. He smiled.

"I asked Tita what's your favorite. Baka kasi nag iba na ang gusto mo. But I still cooked adobo just in case."

I blink twice before nodding my head. "Mamaya nalang ako kakain."

He smiled but I know he is sad. "I'll feed you." Bumaba siya para mahalikan ako sa noo at magkabilang pisngi bago bumaba sa aking mga labi at bigyan ako ng isang mababaw at mabilis na halik.

I'm used to his kisses before. Kaya nakaka panibago para sakin ang mga bagay na kagaya nito.

Umayos siya ng upo. Inipit niya rin sa magkabila kong tainga ang mga buhok na nagkalat sa mukha ko dahil sa pagtulog. "Dati hindi pa ako tapos magluto gusto mo na kumain." Tila nagkwekwento niyang saad.

I know. Hindi lang siya ang nagbago. Ako rin. Siguro kung mayroon akong dapat sisihin sa lahat ng nangyari ay ang sarili ko lang at wala ng iba pa. Ako ang puno't dulo ng lahat.

"Pag mas nauna kang nagising kaysa sa akin, kukulitin mo ako at magpapaluto ka ng almusal mo. Magpapakarga ka tapos magpapasuklay ng buhok. Saka pipilitin mo akong ibraid ang buhok mo kahit hindi ako marunong. Kulang nalang ako magpaligo sayo." He chuckled.

Lahat ng bigat sa aking dibdib ay unti-unting nababawasan. Masarap palang balikan ang dati kong buhay. Masaya lang at walang problema, maliban sa mga tantrums ko at pagmamaldita.

I smiled too. Inabot ko ang suklay sa side table at inabot sa kanya. He frown at first pero agad ding napalitan ng liwanag ang kanyang mga mata at matamis na ngiti ang kanyang mga labi ng maunawaan ang gusto kong mangyari.

Agad niyang kinuha ang suklay at isinenyas ang kannyang mga hita kahit na medyo nahihiya pa. I smiled genuinely at him at agad na tumalima sa gusto niyang mangyari.

This will be the start. Civil lang gaya ng dati. Nung panahon na parang bata  pa ang tingin niya sa akin at hindi isang babaeng obsessed sa atensiyon niya.