7

2.2K 63 23

ni ahlyam

ni ahlyam

Natigil siya sa balak na pagsasalita ng bumukas ang pinto. Si Macy habang nakaupo sa wheel chair at tulak tulak ni Xander.

She's fine. And that's a good news. Maliban sa mga galos at wala ng iba pang damage sa katawan niya.

Agad na lumapit so Brandon sa kanya at lumuhod. ''Are you okay? '' He asked carefully. Napaiwas ako ng tingin at agad na pinunasan ang traydor na luha sa aking pisngi.

Xander stay beside me. Nang mapagtantong kaya konang pigilan ang pag-iyak at bumaling ako kay Macy. Lumunok ako. ''I'm sorry kung nadamay ka.'' Sinsero kong sabi. Hindi man ako madalas humingi ng tawad alam ko naman kung kailan ko dapat gawin ito. ''Hindi mo kasalanan. Dapat nga magpasalamat pa ako dahil sa iniligtas mo ako.''

Nag-iwas ako ng tingin. He is blaming me because I caused you this.

''Kung hindi mo ako itinulak palabas siguro wala na ako.'' Malungkot nitong sabi. ''Salamat Cassy. '' She said genuinely.

Napabaling ako sa mga binti ko nang hindi ko namalayang natanggal na pala ni Xander ang kumot na nagtatakip dito. Macy gasped. I saw her crying while Brandon is shushing her.

Natigilan ako. I heard Brandon curse while Xander is hugging me. I feel numb. I feel nothing. Literally.

My tears cascading nonstop because of a sudden event that I didn't expect will happen. My arms are full of bruise and scratches. I also have a bandage in my head. I can't also feel my face. Siguro marami rin itong sugat at pasa.

Ang saya naman. What a surprise present for my comeback. Tinulak ko palayo si Xander upang matitigan ng mabuti kung ano ang kalagayan ko.

Brandon was about to come near me when I raised my hand cause him to stop. Tinitigan ko ang binti ko na nakabalot ngayon. Base sa pamamanhid nito malamang hindi na ako makakalakad pa. With that sudden thought I break down.

I cried in front of them, not minding if I look like a rag. I'm so hopeless.

''Cassy it's okay. Makakalakad ka pa. '' Pag-aalo ni Macy. Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya. Brandon and Xander remained reticent.

''Stop.'' I shouted.

Lumapit sa akin si Xander at muli akong niyakap. ''Please help me Xander. I don't want to become limp.''

''Shh, no. Don't say that. Makakalakad ka ulit. Trust me.''

''You mean to say tama ang hinala ko na pilay ako?'' Nanginginig kong sabi.

Natahimik silang lahat. And I knew it.

Mommy and daddy immediately run towards me. Alalang alala ang kanilang mga mukha. ''Anak kumalma ka.''

''No mommy. Ayokong malumpo.''

''Anak hindi, gagawin naming lahat para makalakad ka ulit. Please calm down.'' Seeing my mom crying in front of me makes me weak. But I can't take my situation too.

''Daddy, let's go to States. Ayokong malumpo.''

Lumapit din sa amin si Daddy at niyakap kaming dalawa ni mommy. ''We will anak. Gagaling ka. ''

Patuloy parin ako sa pag-iyak hanggang sa tumawag na sila ng doctor para mapakalma ako. Unti-unting nanlabo ang aking paningin ng may itinurok sa'kin.