Tres Maria's #1: The Time I've Loved You (COMPLETED) #Wattys2019

Chapter 48 : Why Try?

Clarisse's POV

Nasa canteen ako ngayon. Sa totoo lang, wala akong balak na pumunta dito. Sinamahan ko lang si Irish dahil gutom. Tch.

Pasalamat na lang, mabait akong dalaga. Syempre! Dagdag ganda points. Hahaha.

Sa kalagitnaan ng aming pagkain ng meryenda, nakuha ng aking paningin si Lucas . Hindi naman masyadong malayo dito sa pwesto na inokupa namin ni irish si Lucas. Parang may hinahanap siya.

When our gazes met, he immediately walks towards our seat. Am i hallucinating? Is he coming right after us? God! What should i do?!

Huli na ang lahat dahil hinawakan niya ang pulsuhan ko at bumulalas ng 'kailangan natin mag-usap.'

Magsasalita na sana ako nang hilain niya'ko palayo sa canteen. Nang makalabas kami sa canteen, binitawan niya ako. Ngayon ko lang napagtanto na nasa liblib kaming lugar.

He took a deep breath. "Bakit ka lumilisan tuwing lumalapit ako sa'yo?" Deretsyong tanong niya.

Tumingin ako sa kanyang mga mata. He looks upset.

Humugot ako ng buntong-hininga. "Lucas, pwede bang hindi na natin to pag-usapan." I replied coldly.

Dahil sa tuwing nakikita ko ang mukha mo, bumabalik sa'kin ang lahat na ipinamalas mo na sakit. Ang rason na kahit kailan hindi ko sasabihin.

If ever i had the chance to say those thoughts that i tried to hide from him, maybe there is a certain possibility that it would bring havoc to his mind.

Palagi kong sinusubukan na lagyan ng filter ang bungaga ko para maiwasan kong sabihin ang mga naiwang kataga na bumabagabag sa isipan ko.

Sinubukan ko rin itong ibaon sa sementeryo na kung tawagin ay 'limot' pero walang epek. Bumabalik pa rin siya, hindi siya nabubulok.

Iba rin itong mga nararamdaman ko, hindi nabubulok. Kingina, sarap nilang i-recycle.

Minasahe ni Lucas ang kanyang sentido tapos matiim na tumingin sa'kin. His eyes are hypnotizing me, making me exclaim my reasons.

Pero hindi ako nagpa-apekto sa kanyang mga nakamamatay na titig. Nagpanggap akong duling. Pinagtagpo ko ang aking mga mata at umasta na parang kalalabas sa mental hospital.

Mukhang hindi niya ako natiis dahil umiwas siya ng tingin sa'kin. Nice! Well done!

Sinubukan kong lumisan palayo sa liblib na lugar na ito pero sa kasamaang palad, nahawakan ni Lucas ang kanang kamay ko.

I stopped and looked at his eyes. "Lucas, please let me go." I begged. Para sa'kin, doble ang kahulugan ng sinabi ko, i-untog mo na lang iyan ulo mo kapag hindi mo naintindihan ang mga katagang binulalas ko.

Instead of letting go, he also pleaded. "Clarisse, let's talk." His voice softened. His tantalizing hazel eyes are already enough to let down all my defenses.

Bumaba ako ng tingin at lihim na umiling-iling sa mga iniisip ko. Bakit? Bakit ang lakas ng epekto mo sa'kin?!

Naisipan kung dumistansya sa kanya. Para naman unti-unti na ring mawala ang mga feelings ko sa kanya.

I should treat him with my cold expressions whenever i see his handsome face.

I should close my eyes every time whenever i see him with another girl.

Pero mahirap, hindi ko kaya. Para siyang isang mahirap na equation na kailangan pang i-pako sa aking kokote ang mga tinalakay naming topic noon para maintindihan ko ang punyetang problema na'to.