Our Baker Street Dżentelmen czyli wiktoriański Johnlock oneshots

23.Dłonie które leczą, czyli chłopcy opatrują rany.

Podczas łapania przestępcy chłopcy zostali ranni.( Spokojnie kochani, nie są poważnie ranni) Więc na Baker Street muszą je opatrzeć. Zapraszam serdecznie do czytania.

-------------------------------------------------

Tego wieczoru razem z moim drogim Holmesem, inspektorem Lestradem oraz konstablami ze Scotland Yardu urządzaliśmy zasadzkę na jednego rzezimieszka, nazywającego się Carlos Martin, który bestialsko zamordował i okradł swoją narzeczoną.Zaczailiśmy się na niego w pewnym hotelu, gdzie przebywał od dnia zbrodni, jak poinformowała nas banda młodego Wigginsa. Na samego podejrzanego czekaliśmy dwie godziny, aż w końcu zjawił się. Był to czarnoskóry młodzieniec o czarnych włosach i oczach, wysoki, wyglądem przypominał szczura. Ubrany był w brązowe spodnie z szelkami oraz białą koszulę, na nogach miał ciężkie wysokie buty. Lestrade, kiedy tylko go zobaczył przystąpił do akcji. Nasz inspektor nie docenił siły tego człowieka, ponieważ zaraz dostał cios w głowę, więc my razem z moim drogim Holmesem i konstablami musieliśmy się zając Martinem, który w tym czasie dobył noża. Bo zaciętej walce udało nam się go obezwładnić i zabrać do Scotland Yardu. Sam inspektor został zwieziony do szpitala, a mój narzeczony wysłał list do swojego brata, że jego kochanek jest w szpitalu lecz jego życiu nic nie zagraża. Natomiast my udaliśmy się na Baker Street żeby opatrzeć rany moje i ukochanego. Kiedy byliśmy już w domu, zebrałem wszystkie potrzebne przedmioty do zabiegu i od razu zająłem się ranami mojego ukochanego, które były na nadgarstku i na łuku brwiowym. Na nadgarstku Sherlocka znajdowała się rana cięta, na całe szczęście nie za głęboka, więc mogłem łatwo zatamować krwawienie. Podczas tego zabiegu mój narzeczony krzywił się i wił jak małe dziecko.

-Spokojnie kochanie już kończę nie wij się tak bardzo.-odparłem cierpliwie.

-Ale to boli Jeżyku.-zajęczał Sherlock, sycząc jak wąż.

-Musi chociaż trochę poboleć słońce.-rzekłem zakładając opatrunek na nadgarstek mojego drogiego detektywa.-A teraz kochanie zajmiemy się tym obtarciem nad łukiem brwiowym.-oznajmiłem, zanurzając wacik w alkoholu.

-Co z twoją raną na udzie?-zapytał Sherlock, patrząc na mnie swoimi pięknymi oczami. Machnąłem ręką i rzekłem:

-To nic takiego. Najpierw zajmę się tobą wyderko.

Mój ukochany pokręcił głową i wstał gwałtownie a jego silne ramiona natychmiast usadowiły mnie w fotelu.

-O nie mój drogi doktorze, najpierw zajmiemy się twoim udem a dopiero potem moim łukiem brwiowym.-oznajmił mój drogi Sherlock.-I nawet się ze mną nie kłóć Jeżyku, tylko mów co mam robić.-dodał, widząc moją minę.

Westchnąłem i ściągnąłem spodnie, aby mieć dobry dostęp do rannego uda, po czym poinstruowałem mojego narzeczonego co należy robić. Jak na Sherlocka Holmesa przystało całą operację wykonał bezbłędnie, a szwy które założył były mocne i dobrze zawiązanie.

-Jestem z ciebie dumny kochanie.-odparłem i pocałowałem prawą stronę wysokiego czoła mojego ukochanego, ponieważ lewą miał ranną. Sherlock zachichotał i złożył pocałunek na moim czole po czym delikatnie nałożył bandaż na moje udo.

-Gotowe Jeżyku.-oznajmił mój najdroższy, składając delikatny niczym skrzydło motyla pocałunek w miejscu rany i pomógł mi założyć spodnie.

-Dziękuję kochanie.-podziękowałem i ucałowałem jego blady policzek.-A teraz zajmiemy się tym otarciem na łuku brwiowym.-powiedziałem biorąc do ręki czysty gazik i maczając go w alkoholu.Mój najdroższy usiadł wygodnie pomiędzy moimi nogami i oparł się o moją zdrową nogę, uśmiechając się psotnie i dumnie.

-Nie ruszaj się teraz skarbie.-powiedziałem i przyłożyłem gazik do otarcia. Sherlock syknął kiedy tylko opatrunek dotknął obrażenia. Delikatnie odkaziłem zranienie i zabezpieczyłem je.-Gotowe wyderko.-oświadczyłem i pocałowałem kuszące usta mojego narzeczonego. Mój najdroższy detektyw oddał pocałunek z delikatną pieszczotą, gładząc swoją smukłą dłonią mój policzek. Niechętnie przerwaliśmy ten czuły i pełen delikatności oraz ukojenia pocałunek i popatrzyliśmy sobie w oczy które, jak to mówią, są odzwierciedleniem duszy. W oczach mojego detektywa widać było miłość i troskę oraz obietnicę bezpieczeństwa, nie wiem czy z moich oczu Sherlock wyczytał to, lecz wewnątrz mojego serca szalał tajfun uczuć do mojego ukochanego, na samym jego szczycie była miłość, zaraz po tym pięknym uczuciu przeplatały się walcząc o dominację troska i oddanie, a na samym końcu wyłaniał się strach o mojego ukochanego detektywa. Strach że kiedyś mógłby do mnie nie wrócić.