Moi kochani tak sobie pomyślałam że może by tak przedstawić jeden poranek chłopców. Także jak pomyślałam tak napisałam. Zapraszam was do poranka chłopców.
Jak każdego ranka obudziłem się otoczony ciepłem, kiedy tylko słońce rozpoczęło swoją wędrówkę po nieboskłonie. Kiedy tylko otworzyłem powieki, ujrzałem najpiękniejszy widok w całym moim życiu, mój małżonek śpiący spokojnie, jego czarne włosy rozsypane były na białej poduszce a na wąskich i niezwykle kuszących ustach widniał delikatny uśmiech, który sprawił że moje serce wstrzymało swój bieg, a na twarzy zawitał pełen czułości uśmiech. Pochyliłem się i ucałowałem delikatnie wysokie czoło mojego ukochanego, już miałem wstać z łóżka kiedy poczułem jak silne ramiona oplatają moje biodra a przyjemny ciężar opiera się o mój bark.
-Zostań Jeżyku, bez Ciebie jest tutaj tak pusto.-doszedł do mnie zaspany głos o głębokim brzmieniu.
Uśmiechnąłem się ciepło i pogładziłem ciemne włosy mojego kochanka i złożyłem na nich pocałunek mówiąc:
-Nigdzie się nie wybieram wyderko, chciałem tylko zasłonić kotary.
Mój kochany detektyw zamruczał coś pod nosem, po czym wciągnął mnie spowrotem na łóżko, gdzie gdzie mój najdroższy trzymał mnie w swoich ramionach a jego przepięknie usta zaczęły całować moje, powoli wyprowadzając mnie z naszego świata, prowadząc nas po krainie gdzie nic nie miał znaczenia i byliśmy tylko my dwaj.
-Sherlock.-wyszeptałem, kiedy rozłączyliśmy nasze usta z przyjemnym dla ucha dźwiękiem.
-Tak John?-zapytał Sherlock, muskając swoimi ustami moje usta.
-Ja Ciebie również kocham,najdroższy.-rzekł Holmes i ucałował mnie we wnętrze mojej dłoni, powoli przenosząc się na przedramię i ramę pokrywając pocałunkami każdy cal mojej skóry.-Mój kochany, niepowtarzalny doktorze.
Każde dotknięcie miękkich warg mojego ukochanego sprawiał iż oddychałem coraz szybciej i pragnąłem więcej.
-Mój geniuszu.-wyszeptałem.-Mój mężu, mój cały świecie.
Sherlock chciał coś jeszcze powiedzieć, lecz zza zamkniętych drzwi doszedł nas odgłos rwanego materiału. Spojrzeliśmy po sobie po czym szybko poderwaliśmy się z łóżka i pobiegliśmy do salonu skąd dobiegał dźwięk. Mój małżonek szybkim ruchem otworzył drzwi i naszym oczom ukazał się Toby trzymający w zębach resztki poduszki, machający wesoło ogonem na nasz widok a w około było pełno białego pierza. Mój drogi detektyw na ten widok zaczął się śmiać i zebrał trochę piór spoczywających na komodzie podczas gdy ja stałem niczym zamieniony w kamień.
-Pani Hudson nie będzie z tego zadowolona.-powiedziałem z przerażeniem w głosie.
-Spokojnie mój drogi nasza kochana gospodyni nie dowie się. A my mamy dwa dni na posprzątanie.-rzekł Sherlock i dmuchnął mi wypełnieniem poduszki prosto w twarz, a delikatna struktura załaskotała moją skórę, sprawiając że roześmiałem się głośno i również wziąłem w dłoń trochę piór i posłałem je w stronę mojego ukochanego w ramach słodkiego rewanżu czym wznieciliśmy bitwę. Biały puch latał po pokoju, a my obrzucaliśmy się nim śmiejąc się niczym małe dzieci, a Toby biegał wokoło nas szczekając wesoło. W pewnym momencie mój ukochany złapał mnie i przewróciliśmy się na podłogę pokrytą białym upierzeniem które również zagościło w naszych włosach i koszulach, a my śmialiśmy się jeszcze głośniej, pełni beztroski. Spojrzałem na mojego wybranka a czułością i dozgonną miłością, a on spojrzał na mnie z takim samym żarem jaki kiedykolwiek może czuć śmiertelna istota. Tak w zaciszu naszego małego raju, byliśmy tylko my i nasza miłość, a okrucieństwo świata nie miało tutaj racji bytu. Teraz jedyną obecnością prezentowały się tylko dwie osoby:Sherlock Holmes i John Watson, Detektyw-Konsultant i Doktor Wojskowy. Dwie kochające się istoty, które odnalazły się niczym dwie strony tej samej monety,pokrewne dusze, kochankowie oddający się sidłom zakazanej miłości.
-Kocham cię.-wszeptałem składając czuły pocałunek na ustach mojej jedynej miłości.-Kocham cię i już nigdy nie przestanę.
-Ja również cię kocham.-rzekł mój przyjaciel.-Zawsze cię kochałem i już zawsze będę.-oznajmił mój ukochany, oddając pocałunek, w którym odnalazły się nasze uczucia które czasami nie można powiedzieć słowami acz czynami. Nasze szczęście, nasza przyszłość, nasz dom.
-------------------------------------------------
a teraz obrazki:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
I tym akcentem zakończymy tego shot mam nadzieję że wam się spodoba i że nie był zbyt krótki. Nie zapomnijcie ogwiazdkować i skomentować (jeśli oczywiście się wam spodobało do niczego nie zmuszam) pozdrawiam was cieplutko i do zobaczenia w kolejnych, papa całusów sto dwa 😚😚😚
