Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Bu bölümü çok değerli olan Bernackl55 e ithaf ediyorum. Muhakkak vampina ve Deli dolu kitaplarına bakmanızı tavsiye ederim. Kendisi hem harika bir arkadaş hem de harika bir yazar ❤
Multi : Melek Musso - Keklik Gibi
İyi okumalar 💕
🌟
Bölüm 26 : İsimsiz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌟
Gece haykırışlara kucak açarken, gözyaşları tek tek düştü sokağa. Sokak lambası aydınlatırken etrafı o bahçe kapısından çıkar çıkmaz tutundu beton duvara. Bacakları onu taşımaz raddeye gelirken olduğu yerde durup duvarın dibine oturdu. Eli ile dudaklarını kapatırken hıçkırığını kimse duymasın diye engellemek istedi.
Geceler, acılarına gebeydi...
Bu gece bir veda yaşanmıştı. Bu vedaya şahitlik etmişti gökkubbe. Havanın serinliği onu titretsede buna aldırmadı ve sessiz çığlıkları ile ağlamaya devam etti.
İçindeki bu sevgi biter miydi? Seni unutacağım demekle unutabilir miydi? Aşk bu kadar basit miydi? Kolay olmayacağını o da biliyordu ama unutmak zorundaydı. Çünkü Utku'dan ona hâyır yoktu. Onlar bu saatten sonra olmazlardı. Bir gün annesi gibi olmak istemiyordu.
Annesini o hâlde gördüğünde içi kavrulmuş ne diyeceğini bile bilememişti. Annesi ile birlikte oturup ağlamasına eşlik etmişti. Sonra düşünmüştü. Utku da babası gibiydi. Beraber olsalar bile bir gün Utku da onu üzecekti. Annesinin yaşadığı acıyı yaşamamak için son kez düşünüp bu gece onunla konuşacak ve kalbinden söküp atmak için Utku ile yüzleşecekti.
Yüzleşti de...
Kalbi soğuması gerekirken neden acı vardı o kalpte. Neden rahatlaması gerekirken rahatlayamamıştı. Utku'nun gözünden damlayan o yaşı gördüğünde sanki gökkubbe üzerine devrildi. Onu ilk kez ağlarken görmüştü. Tam tüm direnci kırılacakken kendine geldi ve arkasını dönüp onu orada tek başına bıraktı.
"Kendine gel Ceylin," Gözündeki yaşı silip zorlukla ayağa kalktı. Topuklu ayakkabısının üzerinde zor dururken bu şekilde eve gidemeyeceğini anladı. Çantasından telefonunu çıkarıp rehbere girdi. Rehber de gördüğü isim ile parmağı orada asılı kaldı.
Ali...
Aptal değildi. Onun kendisine karşı bir şeyler hissettiğine emindi. Ama şu an ondan başka arayacak kimsesi yoktu. Sara vardı, evet ama onun son zamanlar da yaşadıklarından dolayı bir de kendisi yük olmak istemedi.
