Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Sevgili okuyucularım 1K olduk. Nice okunmalara diyorum. Destekleriniz ve yanımda olduğunuz için bütün okuyucularıma çok teşekkür ederim. Hepiniz iyiki varsınız ❤ Nice okunmalara diyorum...
Yeni bölümü benim için çok değerli olan lanedlymelek01 ithaf ediyorum. Her zaman yanımda olan bu güzel insana iyiki varsın diyorum.❤
İyi okumalar 🌙
🌊
Sevgiliyi Bekleyen aşığın sembolüdür Nergis...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir insan hafızasından, bir çok hatırlamak istemeyeceği gereksiz şeyleri silebilir. Beyin belleği o kadar donanımlıdır ki bazen istem dışı hatırlamak istemediklerin belleğine yer edinirken, bazen gerek duyduğun şeyleri hatırlamakta zorluk çekebilirsin. Komut alır, komut verirsin. Mesela kalbine, eline, koluna, diline vücudunda tüm organlara komut verirken, bir tek beyine söz geçiremezsin. O kendi kendinin hakimidir. Çünkü beyin tüm organlarının merkezidir.
Hatırlamak güzeldir, güzel ise anılar...
Hatırlamak acıdır, kaybedilişler varsa...
Ufak bir sis bulutu içinde tek hatırladığın bir çift gözdür. Yıllar geçsede, anılar silinmeye yüz tutsada gördüğünde asla unutamayacağın bir çift göz. O öyle yerleşir ki hafızana gözlerin her kapandığında seni ele geçirecek cinstendir.
Ölmek üzere olan bir bedenin gözlerini yumduğunda göz harelerine konan film şeridindedir...
Tanıdık, karanlık gözler...
Girdap misali seni içine çeken bu gözler... Unutmak istemez, ama hatırlamakta acı verir sana. Evet o gözler belleğinde kalır ama kim ve ne olduğunu bilmezsin.
İşte, en ufak anıyı hatırlar ama en ince ayrıntıyı unutur bellek.
Siyah gözlerin kim olduğu?
Sara da bayılmadan önce o tanıdık gözleri görerek karanlığa yummuştu gözlerini. Beline sarılan o güçlü kollar ve içine çektiği tarifi imkansız kokusu...
Kimdi?
Ağrıyan gözlerini ne kadar açmak istesede başındaki keskin ağrı ve göz kapakları buna müsaade etmiyordu. Sesler duyuyor ama algılamakta zorluk çekiyordu. Yumuşak bir yerde yattığını farketti önce, sonra saçlarına dokunan parmakları. Zaman ve mekan kavramı belleğinde yer edinmezken zihnine üşüşen kara bulutları dağıtmak istedi.
En son o telefon görüşmesini hatırladı. Sinirlerinin gerildiği ve kendini zor tuttuğu zaman. Sonra odadan çıkışı... Ve o gözler... Gerisi ise bir kutunun içinde saklıydı.
Tekrar gözlerini açmaya çalıştı zor da olsa. Pusulu görüntü yavaş yavaş normale dönerken bir anda duyduğu sesler kesildi.
"Uyanıyor," dedi Utku. Çok endişelenmişti. Bir adam gelmiş, bayıldığını söylediğinde önce o adamın bir şey yaptığını sanıp üstüne yürümüştü. Fevri hareketleri her seferinde başını belaya açmaktan başka bir işe yaramıyordu. Sonra işin aslı çözülünce mahçup bir tavırla özür dilemişti.
