Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Multi : Grup Nara - Ne olur Gitme... Emre Aydın - Sen beni unutamazsın...
80K olduk ve nicelerine inşallah ❤
Bu bölümü yorumlarını beğenerek okuduğum Lilyum816 ithaf ediyorum. İyi ki varsın ❤
Keyifli Okumalar 💕
🔥
Bölüm 51 : Acıya Bağışıklık Kazanan Kadın..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Üzülme" der Mevlana ve devam eder; "Kaybettiğin her şey, başka bir surette bir gün mutlaka döner".
İşte kadın, kaybediyordu tek tek elinde ne varsa. Mevlana'nın dediği gibi bir gün döner miydi bilinmez ama, acısı yüreğinde katran karasına dönüşür ve kalbini avuçları arasına alırdı.
Acıyı benliğine öyle bir kazımıştı ki, hiç çıkmayacak bir leke gibi. Neden hep aynı yerden kanamaya devam ediyordu. Ya da neden hep aynı yerden acıyordu canı? Neydi bu hayatın onla alıp veremediği?
Neden gülemiyordu? Neden mutlu olamıyordu?
Alnına yazılan kaderi miydi bu?
Söküp atsa olmaz mıydı? Olmazdı. Ne yaparsa yapsın, olmuyordu. Filizlenmişti işte acının tohumları... Büyütmüştü acıyı ruhun en orta yerinde. Kader çoktan yazılmıştı. Ve ona bu kader oyununda, rolünü iyi icra etmek düşüyordu.
"Sende mi?" diye sordu daha sonra. Memnun olurum dese de dudaklarının gerisinde acılar dizilmişti. Birazdan püskürtecekti her bir noktaya. Gözlerini yumdu ama yüzünde acı dolu bir gülümseme. Adamın gözleri takıldı kadının gülen suretine. Yüreğini sıktılar. O böyle olsun istemiyordu. Ama istemediği her şeyi hayat onun önüne sunuyordu.
"Ben üzgünüm," diyebildi. Ne diyebilirdi ki? Kendini onun yerine koyduğunda hak veriyordu kadına. Ama üzdüğü kadar mutlu etmek istiyordu. Ondan uzak durmaya karar da verse bu saatten sonra bırakamazdı onu.
Çünkü o bu kıza kör kütük aşık olmuştu...
Gözlerini açtı ve sesli bir kahkaha koyverdi kadın ortaya. "Üzgün mü?" diye alayla sordu. Sonra bir adım attı ve tam adamın dibinde durdu. "Neden herkes bana yalan söylüyor? Neden herkes benden bir şeyler saklıyor?" diye sordu sorularını. Ve devam etti usulca. "Peki sen neden yalan söyledin... Sarp!" İşte buna verecek ne cevabı vardı? Sarp'ı öyle bir bastırarak söylemişti ki adamın bedeni titredi.
"Anlatacağım. Ama burada olmaz," dediğinde ona her şeyi anlatmak ve bu işin burada bitmesini istedi. Anlattıktan sonra ne olacaktı? Kaybedecekti... Bunu göze alabilir miydi? Sanırım alamazdı. O yüzden bir süre ertelemeli ve olanları tamamen hazmettikten sonra anlatmalıydı.
