Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Merhaba sevgili okurlarım... Geldik artık bir sona... O kadar hüzünlüyüm ki, bir yanım buruk evlatlarımdan ayrılır gibi, bir yanım ise huzurlu..
Yıllar önce başladığım bu kitapta beni yalnız bırakmayan, bana her zaman gerek yorumları ile gerek düşünceleri ve gerekse yardımları ile yanımda olan herkese binlerce kez teşekkür ediyorum. Eğer bu kitap buralara kadar geldiyse, beğenildiyse sizin payınız o kadar yüksek ki... Ne kadar teşekkür etsem az kalır...
Muhakkak herkesten bu bölüm için oy ve yorum bekliyor olacağım.
Evet kitabımız bir sona imza atıyor ama kalemim tükenmiş değil sevgili okurlar... Yeni hikayelerime, özellikle başladığım Müebbete hepinizi davet ediyorum. Bundan sonra yolculuğumuz durmaksızın oradan devam edecek...
Multi : Aliye Mutlu - Göçmen Kızı
Multi : Resmimiz aslında bu hikayenin temelini anlatan resimdir. Bu hikayenin de ilk kapağıydı...
Keyifli Okumalar ❤
🔥
Bölüm 60 : Final (Yıllar Sonra)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gittiğin yerlerde ki, çiçeklere kapılsada kalbin , Sılandaki Baharı unutma sakın..."
🔥
20 yıl sonra...
Ben bir göçmen kızı gördüm, Tuna boyunda... Elinde bir besli kuzu, hem kucağında...
Doğru söyle Göçmen Kızı, annen var mıdır? Ne annem var, ne babam var kalmışım öksüz...
Sen bir öksüz, ben bir garip... alayım seni... Alayım da gizli yer de, sarayım seni...
Nahif ruhu, güneşin semadan yükselen ışıkları altında, radyodan sızan melodinin büyüsüne kapılmış durumda bir ileri bir geri sallanıyordu...
Yılların vermiş olduğu yorgunluk, yüzüne, saçlarına yansırken o içindeki ruhu, her şeye rağmen direniyordu ayakta.
Direnmek...
Yıllarca direnip, pes etmeden ayakta durmak. Yıllara meydan okumak. Kadın olmak! Güçlü ve kendinden ödün vermeden yıllarca yaşamak.
Her şeye rağmen, düştüğünde kimseye muhtaç olmadan kalkmak. Dizlerin kanasa da kendi yaralarını kendin sarmak. Kendi yaralarına merhem olmak.
Ağladığında bir çift omuz yerine, yatağına uzanıp yastığına sarılmak. İçli gözyaşlarını kendi bedenine akıtmak. Başkasının silmesine muhtaç olmadan, parmaklarının arasına buyur etmek...
Kadın olmak kolay... Ama güçlü ve pes etmeyen kadın olmak zor azizim...
Onun yolculuğu yıllar önce, yetim kaldığında başlamıştı. Yalnızlık işlenmişti onun kaderine. Senin rolün bu, sana düşen pay da bu, bunu yaşayacaksın demişler, o da itiraz etmeden, bir kez olsun âh demeden yaşamıştı.
