Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Multi : Cem Karaca - Sende başını alıp gitme ne olur... 🎶
İyi okumalar.
🍁
Bölüm 23 : Beni Bırakıp Gitme!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sende başını alıp gitme ne olur, Ne olur tut ellerimi..
🍁
Bir deprem oldu, yüreğin en kuytu yerinde. Enkaz altında kalan yürek, vicdan yükü ile cebelleşti. Bir haykırış koptu, fırtına utandı onun gücünden.
En güçlü insan, kaybedişi iliklerine kadar yaşayan insandır. O yüzden güçlüdür haykırışları... Yaraları olsada ayakta kalmayı başarmıştır.
Ama nereye kadar?
Herkesi kaybetmişken elinde hiçbir şeyi kalmayan bir insana daha ne kadar acı çektirebilirdi? Hayatın acıması yoktu. Şimdi bir deprem daha oluyordu. Ama bu sefer enkaz altında kalmak istemiyordu. O sarsıntıdan yara almadan kurtulmak, başı dik enkazdan çıkmak istiyordu.
Ama sadece istemekle kalıyordu. Hayat kimseye sen ne istersin diye sormuyordu.
Sara'nın içinde şu an bitmek bilmeyen bir curcuna vardı. Gözlerinde ölümün izleri yeşermişti. Anne ve babasının görüntüsü, Gülin'in görüntüsü gitmezken bu sefer de amcasının görüntüsü eklensin istemiyordu. Canına can, kendisine baba olan adamı kaybedemezdi.
Sara dizlerinin üzerine çökmüş hıckırarak ağlarken o anki konumdan tamamen soyutlanmıştı. Utku, onun peşinden gelmediğini anladığında arkasını döndü ve kuzeninin hâlini gördü. Şimdi kendisini kaybetme zamanı değildi. Babası gidiyordu ve acilen hastaneye gitmeleri lazımdı.
"Sara!" diye bağırdı. Sara o an titrek bir şekilde sesin geldiği yere baktı. Çenesi titrerken gözleri, Utku'nun endişeli gözleri ile buluştu. "Kendine gel. Hemen gitmemiz lazım," diye bağırdı. Sara kafasına dank etmiş gibi o an olanların farkına vardı. Ellerini dizlerine koyup güç alırken gözlerini de kapatıp derin bir nefes aldı. İstanbul'un ayazı ciğerlerine dolarken nefesini seslice verip ayağa kalkmaya çalıştı. Önce o gücü kendinde bulamazken Utku'nun, "Sara şu kapıyı aç. Hemen gitmeliyiz. Babam gözlerini açmıyor," demesi ile, "Amca," diye fısıldadı. Olduğu yerde hızla doğrulurken hızla da ilerledi. Gözü bir an kararsada başı dönsede o buna aldırmadan Utku'ya doğru koştu.
Sara, Utku'nun elinden anahtarı alır almaz kapıları açtı. "Sen arkaya geç. Babamı yanına vereceğim," dedi. Genç kız başı ile onu onaylarken arabanın arkasına geçip Utku'nun babasını yerleştirmesini izledi. Metin Beyin başı, genç kızın dizlerinde yatarken, Sara onun saçlarını okşamaya başladı. Çok geçmeden Utku arabayı çalıştırıp yakında bulunan hastaneye doğru sürdü arabayı.
