Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Yeni bölüm erken geldi... Geçmiş bayramınız kutlu olsun sevgili okuyucular. Yeni bayramlar size mutluluk, huzur ve sağlık getirsin ❤ Yüzünüzden gülücükler asla eksik olmasın...
Multi : Tutku Yaman
🎶 Ersay Üner - İki Aşık ( Bu şarkı tam Çağrı ve Tutku'yu anlatıyor. Dinleyin muhakkak)
Vote Sınır : 80 oy / 400 yorum.
Keyifli okumalar...
🔥
Bölüm 30 : Yeni Bir Başlangıç
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda meltemi senden esen soluğu sende olan yeni bir başlangıç vardır.
Her başlangıçta yeni bir anlam vardır...
🔥
Ruhunun tutunduğu her bir dal teker teker koptu. Bedeni ayakta duruyordu ama aciz ruhu bir ölüden farksızdı. Şimdi ise tek bir dala sarılmıştı onun da kopmaması için direniyordu.
Ama nafileydi...
O dalı da amcasının verdiği cevapla yerle bir olmuştu. Evet şimdi ayaktaydı, hayattaydı, bedeni dikti, ama ya ruhu? Ona sorsanız, ölmüş ve üzerine toprak çoktan atılmıştı.
"Ailem öldürüldü mü?" diye sormuştu genç kız. Yusuf hariç herkeste bir şaşkınlık oluşmuştu önce, daha sonra da endişe. Sara ise gözlerini bir an olsun amcasından ayırmamıştı.
Beyninde dönüp duran bir çok ses vardı. Onları susturmak, yeter! diye bağırmak istiyordu.
Sonra öyle bir ses yerleştiki diğer tüm sesleri susturdu.
Bu ses amcasından başkasına ait değildi.
"Evet."
İki hece ve dört harften oluşan bu tek kelime genç kızın tek dala sarıldığı ruhunu koparıp aldı. İçinde yeşeren umudu dar ağacında astı. Ve hayat şimdi onun için çıkmaz sokaktan farksız değildi.
Doğru duymuştu değil mi? Sinirlenmeli miydi? Bağırıp çağırmalı mıydı? Peki bunları yapsa geçmişi değiştirip, ailesini geri getirebilir miydi?
Hayır...
Şu an sakin olmalı ve mantıklı düşünmeliydi. Çünkü yaptığı her fevri hareket başta kendisini daha sonra çevresine zarar verecekti.
Dolu dolu olan gözleri amcasının kara gözlerine tutunduğunda o gözlerde endişenin tohumları vardı. Korkuyordu amcası. Sonra eli kalbine giden amcasına bu sefer endişe ile o baktı. Evet bildikleri gerçekler vardı ama bu yüzden amcasını üzüp, kızamazdı.
