Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Finale adım adım giderken okuyan herkesten oy bekliyorum. Sizce de yıldızı parlatmayı haketmiyor mu bu kitap?
Keyifli okumalar... 💕
🔥
Bölüm 57 : Kaybedenler Adına...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Mutluluk bize, uzaktan bakar..."
🔥
"Sarp."
Dudaktan dökülen bir isim, bu kadar mı anlamını bulur adam için. İlk kez mi ismini sever, sırf onun dudaklarında can buldu diye... İlk kez mi, bir ses onun kulaklarında en sevdiği melodi olur.
Oluyordu işte... Karşısındaki genç kadın, ne yaparsa yapsın, ne derse desin onun için anlamlı oluyor, ona hayat sunuyordu.
O hayatını mahvetse bile...
Dudakları lâl oldu sanki. Kapının eşiğinde durmuş, sadece onu görüyor ama konuşamıyordu. Cevap bekliyordu kadın, neden geldin diye bakıyordu ama adam kâl gelmiş gibi karşısında dermansız bir şekilde duruyordu.
"Sarp," dedi yeniden ve o an arkada duran Utku, Ceylin'in kollarından sıyrılıp Sara'nın yanına seri adımlarla geldi.
"Senin burada ne işin var lan!" diye kükredi. Adam, hiç oralı olmadı. Bakmadı bile.
Sara, Utku'ya baktı. Eli kolunu buldu ve gözlerini kapatıp açtı. "Sakin ol lütfen," dediğinde Ceylin de yanına geldi. Duyduklarından sonra kendisini zor tutuyordu Utku. Ve hâlâ Sara'nın nasıl sakin kaldığına anlam veremiyordu.
Utku, sert bakışlarla Sarp'a baksa da onun kendisine bakmaması ile daha da öfkeleniyor ve saçma bir şey yapmamak için kendisini zor tutuyordu.
Sarp ise sakin kalmaya çalışıyordu. Buraya kavga etmeye değil, Sara ile konuşmaya gelmişti. Biliyordu kafasında soru işaretleri vardı. Ve o soru işaretlerinin cevapları kendisindeydi. Konuşulmadık bir şey kalsın istemiyordu. O yüzden bugün ona her şeyi anlatacaktı. Geçmişi... Geçmişteki Sarp'ı.
"Neden geldin Sarp?" diye sordu en sonunda Sara. Sarp kendisine geldi ve düşünceleri bir kenara bırakıp araladı dudaklarını.
"Konuşmamız gerekiyor..."
Başını salladı Sara. Omzunun arkasından Utku ve Ceylin'e baktı. Tam Utku dudaklarını aralamış bir şey diyecekken, Sara gözlerini yumup açarak susturdu onu. Vestiyerden uzun hırkasını alıp giyindi. Spor ayakkabılarını da hızla giydikten sonra çekmeceden anahtarları aldı.
"Ben birazdan gelirim," dedi ve Sarp'a elini uzattı hareket etmesi için. Sarp memnun bir tavırla başını salladı ve önden ilerledi. Sara kapıyı kapattıktan sonra, Sarp'ı takip etti.
