Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Özlediniz mi bizi... Bu bölümü tüm Sarp severlere armağan ediyorum 💙
Her bir karakterim benim için özeldir. Bazı karakterleri sevmeyebilirsiniz ama lütfen yazdıklarıma saygı göstermenizi istiyorum.
Multi : Pinhani - Kefen Giydim..
Keyifli Okumalar 💙
🔥
Bölüm 47 : "İtiraf..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kefen giydirip selasını okutacağım, ölü hayallerim yok elimde!"
🔥
Duyacaklarından korkardı insan. Korkmasına rağmen yine de duymak isterdi. Ya duyacakları aslında kötü değilse... İşte orada umut açardı kollarını. Umuda sığınırdın ama bilmezdin ki, bir sel vurur sen suyun altında kalırdın. Deprem olur, enkazın dibinde can çekişirdin.
Bilmezdin umut ettiğin umudu, aslında umudunun yıkacağını.
Gözlerinin içine bakarsın, yanlış anladın, aslında durum bundan ibaret gibi sözler sıralasın dersin, ama o senin aksine susar kalır.
Umut çırpınır durur o selin ortasında ama işte tutanacağı bir dal olmaz. Ve kapılır akıntıya...
Yani duyacaklarının korkusuna...
Sara da korkmasına rağmen bekledi, bir ses etsin, bir şeyler gevelesin istedi. Ama olmadı... Yusuf sustu, Sara'nın bir bir umutları yıkıldı.
Bedenini odadan dışarı atar atmaz gözlerine dolan yaşlarla merdivenleri inmiş, ordan da salona geçerek çantasını alıp kısa sürede evden ayrılmıştı. Orada daha fazla duramamıştı.
İçini kemiriyordu acı... O görüntü, o resim gitmiyordu gözünün önünden. Beş dakika önce dudakları dudaklarında olan adamın, başka dudakları nasıl öptüğünü görmüştü.
İlk öpücüğünün sahibi başka nefeste hayat bulmuştu. Gözlerinin içine baka baka yalan söylemişti.
Benim de ilk öpücüğüm...
Cümleleri doldu kulaklarına hemen arabayı sağa çekti ve elleri ile kulaklarını kapattı. Haykırmak ve hıçkırarak ağlamak istiyordu.
Yine de ufakta olsa kalbinin bir yerinde umut vardı. Bir açıklama...
Hırsla gözlerinden akan yaşları sildi ve arabayı tekrar çalıştırdı. Gideceği yer belliydi...
Onu takip eden araba eşliğinde sürdü arabasını. Yaşlar yanaklarından süzülsede o buna aldırmadı ve direksiyonu sıkarak devam etti yoluna.
Geldiği sahil yolunda arabasını ani fren yaparak durdurdu. Çantasını ve telefonunu almayarak indi arabadan. Nefes alamıyordu. Ciğerlerine dar geliyordu... Derin derin nefes aldı ve bir adım atarak durdu. Arabaya tutundu, bacakları ağır geliyordu. Tutunacak dalı olmasa düşerdi.
