Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kendi yolumuzu seçmek elimizdeki son özgürlüğümüzdür."
🔥
Yeni bir başlangıç...
Yeni bir hayat...
Yeni bir adım. Ve peşinden gelen yeni bir insan...
Yorgun olan yüreğe, yeni bir filiz gibi doğdu... Bir merhaba, yeni bir hayatın kapılarını açtı.
Bir kapı kapandı.
Bir umut yeşerdi, yangın gibi olan yüreğin derinliklerinden. Gonca gül misali, açtı ve yeni tomurcuklar ekti.
Ve bir söz, bir yemini mühürledi.
"Bence buradan sapacaktık."
Toprak gerilmiş ve sinirli sesini ne kadar bastırmaya çalışsada yapamıyordu. Çünkü stresi de siniri de gözle görülür derece de hissediliyordu. Tutku ise onu takmadı ve bildiği yolda ilerledi.
İlk başlarda her şey güzelken bir anda telefonun çekmemesi ve daha sonradan ikisinin de biten şarjı ile bir gerginlik yaşanmıştı. Neyse ki navigasyon vardı derken bir süre sonra da navigasyon bozulmuştu. Her şey üst üste gelirken Toprak'ın gerilmesi de tuz biber oluyordu. Tutku her ne kadar onu takmamaya çalışsada yavaşça gerildiğini hissediyordu.
Sonra biraz ileride tabelayı gördü ve gözleri parladı.
Şile / Akçakese
"Deminden beri dırdır edip durdun. Bak geldik," dedi ve gözleri ile önündeki tabelayı gösterdi. Toprak ise biraz daha sakin bir sesle, "Üç saat Tutku. Pestilim çıktı ve şu an sıcaktan bunalmış hâldeyim," diye dert yandı. Mayıs ayına yeni girmişlerdi ve baharda olmalarına rağmen yazın sıcaklığını hissediyorlardı.
"Görüşmeden sonra bir deniz yaparsın artık," dedi dişlerinin arasından. İçinden ise, Keşke tek gelseydim, diye çoktan yakınmaya başladı.
