Bir Aralık sabahı, Güneş doğmayı unuttu İstanbul'a.
Gökyüzü siyah çarşafına büründü.
Beyaz olan düşler, boyandı kan kırmızısına.
Bir çocuğun acı haykırışları yankılandı isli bir Aralık zamanında.
Ölüm emrini verdi, yaşam son buldu.
Ölümün soğuk nef...
Yeni ve kafanızın karışacağı bir bölüm ile geldim. Bölümün ortasında sürpriz bir kişimiz var. Umarım özlemişsinizdir :)
Multi de : Bölüm başında temsili, Sara...
Bölüm parçamız : Manga - Cevapsız Sorular...
Keyifli Okumalar ❤
🌊🌊
Bölüm 22 : Cevapsız Sorular
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Vazgeçmişimdir belki... Belki de yorulmuşumdur..."
(Bölüm ortasındaki kişiden temsili...)
🌊🌊
Sert rüzgar hükmünü denize yansıtırken, deniz hırçınlaştı. Hırçınlığını kayalara vurarak giderirken, kalbinde derin girdaplar oluştuğundan farksızdı. Öyle bir girdap vardı ki, öfkeyi de, hüznü de, sıkıntıyı da içine çekiyordu.
Güneş, ufuktan kendisini geri geri çekerken, karanlık denizin üzerine bir gölge misali düştü. Karanlık da denizin haşinliği de daha çok vurdu kayaya. Daha çok sertleşti çarpışları. Öfkesini atmak ister gibi... Atsan o denize kendini kurtuluşun yoktu. Çekecekti seni en derinliklerine... Ve sen o derinliklerde hayatı değil ölümü tadacaktın.
Sara da duyduğu o kelime ile iliklerine kadar ürpermişti. Holdingten nasıl çıktığını bulunduğu sahile nasıl geldiğini bilmiyordu. Bildiği tek bir şey vardı ki...
O da onu yalnız bırakmayan ve güveni iliklerine kadar hissettiği kara gözlü adamı, Yusuf...
Denizin o hırçınlığı her kayalıklara vurduğunda, kendisine çarpan su damlacıkları ile de mest oluyordu.
Aslında boğuluyordu genç kız. Su yutmuşçasına... Çırpınmıyordu, yorulmuştu bedeni. Bedeni olduğu kadar ruhu da... Hep tamam bundan sonra ne olabilir ki derken yeni şeyler çıkıyor, yine karanlık ona ev sahipliği yapıyordu.
Hayat ondan ne istiyordu?
Keşke bu sorunun cevabını bilseydi. Hayat sınavı o kadar zordu ki... Tam geçtim derken, aslında bir sonra ki sorunun cevabını bilmeden kalıyordun o sınavdan. Keşke okuldaki gibi ezberleyip geçseydik. Ama olmuyordu, ne ezber tutuyordu düzeni, ne de başka bir şey... Hayat zordu...Ve sen zorluklara göğüs germeyi öğrendiğin an o sınavında galibi oluyordun.
Sara'nın ise daha çok zamanı vardı.
Daha çok kaybedecek, daha çok yenilecekti. Ama her kaybediş ve her yenilgi onu yeniden dinç bir vaziyette ayağa dikecekti. O gün ağaçın gövdesi gibi güçlü olduğunda o zaman hayata meydan okuyacaktı.
"Bir amcam daha var yani?" diye sordu kız yanındaki genç adama. Ne kadar inanmak istemesede Demir araştırmalarını çok iyi yapmıştı. Ama Sara içinden sürekli, "Kim bu adam, neden amcam hiç öteki amcamdan bahsetmedi. Ya da babam neden hiç söylemedi," diye tekrarlayıp durdu.
