Percy Jackson - Miecz Damoklesa : Ambasador (Przed korektą)

Rozdział 65. Bitwa

PERCY

Gdy otworzył oczy, bitewną atmosferę dało się już wyczuć. Totalna cisza, zwiastująca burzę, przykrywała obóz niczym puchowa kołdra. Doskonale znał ten rodzaj napięcia, dlatego był w stanie ją poczuć. Spojrzał na Larysę, spokojnie śpiącą w jego ramionach i ostrożnie wyswobodził się z jej objęć. Usiadł na łóżku, pocierając twarz i spojrzał w kąt pomieszczenia, gdzie stała zbroja, którą wczoraj mierzył.

"Zabawne" - pomyślał - "Jako syn Posejdona idę do bitwy w zbroi syna Zeusa..."

Wstał i ruszył do łazienki. Ogarnął poranną toaletę tak, jakby był to zwyczajny dzień. Nie trudził się zakładaniem czegokolwiek, po wyjściu z prysznica. Od razu ruszył do pokoju, aby otworzyć szafę i włożyć ubrania, z którymi najprawdopodobniej umrze. Przesunął dłonią po koszulach i chinosach. W czym powinien pójść? Zaśmiał się cicho, do swojego własnego pomysłu. Wojownik w koszuli. W końcu założył bluzkę, a na nią od razu zaczął zapinać zbroję, która szczelnie opinała jego pierś. Usiadł na pobliskim krześle, aby móc ubrać nagolenniki, takiej samej barwy co pancerz. Ostrożnie odplątał paski naramienników, które zalśniły w świetle poranka i westchnął. Tyle czasu minęło, odkąd po raz ostatni brał udział w bitwie... Nie był ani u szczytu formy, ani nie miał pojęcia, co może go czekać. Zbroja, nawet wzmocniona magicznie, niewiele da. Zerknął na swoje czarne spodnie, zastanawiając się, czy ma w nich swobodę ruchu. Zrobił kilka przysiadów, aby się tego dowiedzieć, ale problem rozwiązała za niego Larysa.

- Jest świetnie. Nie musisz nic poprawiać - oznajmiła i dopiero wtedy zobaczył, że już nie śpi.

Odrzuciła kołdrę, siadając i pokazując swe piękne ciało w całej okazałości. Włosy miała lekko splątane, w nieładzie, ale nadal wyglądała powalająco. "Naga nimfa, wspierająca swojego rycerza przed bitwą" - pomyślał. I rzeczywiście to czuł. Była powodem, dla którego nabierał zimnej determinacji i miał ochotę odciąć głowę Sykstusowi.

Wstała, nie krępując się nagością i podeszła do niego.

- Wstań - mruknęła cicho.

Liczył na czuły pocałunek, ona jednak tylko ściągnęła z swojej szyi mały medalion i zawiesiła go na jego. Obserwował ją, ze zdumieniem, sunąć dłońmi po jej plecach.

- Larys... - zaczął cicho, ale przerwała mu.

- Nieważne - w jej oczach błysnęła chłodna kalkulacja. - Nieważne co się dziś stanie. I tak to wygramy, nawet jeśli zginiemy, rozumiesz?

Jej wargi na moment musnęły jego usta, ale zaraz znikła, niczym zjawa, w łazience. Westchnął ciężko. Nie mieli czasu na ostatnie pożegnania i pieszczoty. Ta chwila już minęła...

Gdy opuszczali domek Posejdona, do ich uszu dobiegł miarowy odgłos i rozkazy wydawane przez Franka oraz Reynę. Cały XXII Legion, kierował się w stronę wzgórza. Srebrne zbroje legionistów, zdawały się pochłaniać światło, a całe mnóstwo czerwonych kit, powiewało na wietrze. Za nimi szła kolejna, nieco mniejsza armia, złożona z centaurów, prowadzonych przez Chejrona. Cała masa potężnych, śmiercionośnych mięśni, która była w stanie jedną szarżą rozbić oddział przeciwnika w pył, a potężne łuki i celne oko, powodowały jeszcze większe straty w wojsku. Na końcu, znajdowały się z trudem uformowane jednostki Obozu Herosów. Greccy herosi nadal nie znosili organizacji w tym samym stopniu co nękających ich wrogów. Percy uśmiechnął się lekko, wcale nie był zdziwiony. Ruszył w ich kierunku, czyli tam, gdzie zawsze było jego miejsce.

Pierwsze natknął się na Jasona. Syn Jupitera wydawał ostatnie instrukcje i właśnie odwracał się do stojącej koło niego Clarisse, gdy dołączył do nich Percy.