Heart 1: Teared Heart

CHAPTER 17

-*-

ZARIA VIS' POV

"Okay, class, pass your papers forward. Finish or not finish," napahinga ako ng malalim. Buti na lang nasagutan ko lahat.

Exams are exhausting but I'm still fighting. Go, go, go! Wahaha, self!

Pangalawa sa huling subject namin ang exam na 'yon at lambot na lambot na ako. Sobrang sakit na rin ng ulo ko. Nakaupo lang naman ako habang nag-eexam pero hindi ko alam kung bakit ako napapagod. Darn, it!

Mabilis naming natanggap ang test papers namin. Medyo pasulyap-sulyap ako sa nakangising si Topaz habang nagsasagot na para bang sisiw na sisiw lang ang mga tanong at ang puta ang gwapo tingnan!

His face looks like as if he's not fucking tired. Parang enjoy na enjoy pa sya sa pagsasagot ng mga tanong.

Muli kong ibinaling ang pansin ko sa test paper ko. Mabilis ko rin namang nasagutan pero napapagod na talaga ako.

Mabuti na lang at maghapon ang exams namin para rest day namin bukas. Gusto ko nang tapusin ang paghihirap ko at ayoko nang maghirap pa bukas. Tama na 'yong isang buong dire-diretsong paghihirap lang hindi 'yong uunti-untiin ko pa!

At dahil nga nasa Section E ako, ang mga kaklase ko ang bilis natapos. Parang wala lang sa kanila ang exams pero may iba rin namang nangangamote na dahil hindi alam kung ano isusulat sa papel lalo na't karamihan ay identification.

Idagdag mo pa 'yong mga teacher na ang dami-dami ng items ng exam na inihanda samantalang hindi naman nagtuturo. Kung wala nga lang sana akong galang, baka nasabihan ko na sila ng 'Anong karapatan mong magpa-exam?!' Nanggigigil ako sa kanila! Sarap pilipitin ng leeg. Binabayaran sila para magturo tapos magpapapetiks-petiks lang sila.

Hindi rin naman kasi natin masisisi ang nga estudyante kung mangamote sila sa exams. Dahil 'MINSAN' 'yong 'IBANG' teacher ang lakas magpa-exam samantalang hindi naman nagturo! Hays, salot sila sa lipunan, self!

Nang matapos kami sa exams, kaagad akong nagdiretso sa gilid ng soccer field at umupo sa bakanteng bench na nando'n. Hinayaan ko lang ang sarili kong hampasin ng sariwang hangin dahil pakiramdam ko'y medyo gumagaan ang pakiramdam ko sa preskong hangin na 'yon.

Hinayaan kong payirin nito ang nakalugay kong buhok. Nakatulala ako sa gitna ng soccer field at tinititigan ang mga buhangin na nililipad ng hangin.

Para silang mga bagay na walang direksyon ang pinupuntahan. Dust were just letting the wind control them with its flow.

Kagaya sila ng mga taong nagpapakontrol sa pera. That dusts were like those people that letting themselves being controlled by the flow of that strong winds of money. Some people can't control money because money are controlling them.

Those dusts were like those children that going on flow of trending winds. Okay lang kahit magmukha silang pokpok o clown sa kapal ng make-up nila basta makasabay sila sa uso. Okay lang kahit lumabas na ang pusod o kahit kaluluwa nila basta makasabay sila sa uso. Nagpapadala sila sa malakas na hampas ng hangin. Their eyes were open but their minds are didn't. Generation is controlling us.

Just a little shit of huge sad reality.

Napatigil ako sa pag-iisip nang maramdaman kong may umupo sa tabi ko. He's wearing his serious face at hindi 'man lang nya ako tinapunan ng tingin na para bang hangin lang ako sa kanya.

"Are you tired?" Tanong nya pero nang tapunan ko sya ng tingin, the pair of his eyes is settles on the soccer field.

"Hindi obvious?" I answered him a question with so much sarcasm. "Ikaw, kanina? Para kang enjoy na enjoy sa pagsasagot ng test paper, ah?"

He just answer me a sexy chuckle. Pero nasa soccer field pa rin nakatuon ang mga mata ni Topaz.

"Are you ready for your debate? Next week na 'yon," maya-maya ay basag nya sa katahimikan na bumalot sa'min.

Parang nanlumo ako sa pagpapaalala nya sa'kin no'n. Another stress and exhausting week. Parang mas makabubuti sa'kin ang mag-muni-muni para handa ako sa darating kong laban. Para akong tandang na lalaban ng sabong na walang tari. Para akong sundalo na sasabak sa gyera nang walang sapat sa tapang at lakas ng loob.

"Hindi pa ako handa, e," I answered at muli ko na ring itinuon ang pansin ko sa gitna ng soccer field.

"Can I ask you for a dinner?" Pasimple nyang iniakbay ang braso nya sa sandalan ng bench.

"Huh?" Pinangunutan ko sya ng noo. At nang balingan ko sya, he's grinning at me.

"You're my neighbor. Hindi naman problema kung gabihin tayo," hinawi nya ang takas kong buhok at isinukbit nya 'yon sa tenga ko.

"Okay," I rolled my eyes. Hilong-hilo na nga ako sa exams na 'yon tapos mapipilitan pa akong mapa-irap gwapong mukha ng isang 'to! Grabe!

"Yes!" Sumuntok pa sya sa hangin at niyakap nya ako mula sa tagiliran.

Muli na namang bumilis ang tibok ng tanga kong puso at natigilan ang buong sistema ko na parang napawi lahat ng pagod ko mula sa exams dahil sa yakap nyang 'yon. Parang ayoko nang umalis sa gitna ng mga bisig nyang nakapalibot sa bewang ko.

Parang huminto ang oras dahil sa paningin ko'y parang kahit paghampas ng hangin ay unti-unting bumabagal nang dahil sa yakap nya. I feel so comfortable between his hugs.

"I have to go, babe. Hindi na kita ihahatid. I need to prepare!" Mabilis syang tumayo at hinalikan ang pisngi ko. Wala akong nagawa kung hindi pagmasdan ang matamis nyang ngiti habang papalayo sa'kin.

Hindi ko maiwasang mapangiti habang umiiling. Darn, Topaz! Why would I letting myself being attached to you? Why am I happy just because of your presence? Why do my heart beats so fast when you're around? What's happening to me?

--

Nakahilig ang ulo ko sa malambot na sandalan ng sofa habang nakatitig sa kisame. I let myself to relax and feel the soft sound of silence. It feels so good. Para akong nasa ulap lalo na nang bahagya kong isara ang talukap ng mga mata ko.

Pero nabalot ako ng pagka-irita nang biglang tumunog ng sunod-sunod ang doorbell ng condo ko.

Naiinis akong tumayo at kung sinoman ang nasa likod ng pinto ng 'to, mauubihan talaga sa'kin.

Pero kaagad kong kinain ang inisip ko nang makita ko ang gwapong mukha ni Zidious while he's sexily smiling at me.

"Let's eat?" Nakangisi nyang inilahad ang kamay nya sa'kin. Pinasadahan ko ng tingin ang suot nyang long sleeves na naka-tuck in sa slacks nya at nakasuot ng makintab na black shoes.

Really?

"Wait, liligo lang ako. Tingnan mo, naka-uniform pa ako, oh?" Akma na akong babalik sa loob pero kaagad nyang hinablot ang siko ko.

"No need. Tayo lang namang dalawa ang nando'n. Ako lang ang kaharap mo and you don't need to make your self presentable 'cause I admire you whatever you looks like," he sweetly smiled at me at muli nyang inilahad ang kamay nya na kaagad ko namang tinanggap kahit may pag-aalinlangan sa parte ng sistema ko.

Until now, my heart is still pounding so freaking hard dahil sa sinabi nya. He admires me? Darn!

Nang makapasok ako sa condo nya, nanuot sa ilong ko ang mabangong panglalaking amoy na nakaka-adik amoyin.

Ganitong-ganito ang amoy ng pabango nya. And I'm fucking addicted with this smell.

The moment we reached the dining table, my heart pounds so hard again. Nanlalamig ang kamay ko habang nakahawak sa kamay nya. Parang tinunaw ang puso ko sa sobrang romantic ng mesa at naramdaman kong nag-init ang mata ko and my tears was about to fall.

 
 
 
 

 

___________________________________
A vote is will always be appreciated...