Heart 1: Teared Heart

CHAPTER 38

-*-

ZARIA VIS' POV

Parang habang tumatagal, mas lalo ko siyang minamahal. P'wede pala 'yon, 'no? I'm almost five years here in Canada but why can't I forget him? Bakit patuloy siya sa pagpasok sa isip ko? Bakit hindi ko siya makalimutan?

Are distance and time can defeat my love for him? Do these two can make this 'love' disappear? Do these two can win against love? Can I use these two to win my fight against my love?

Why do my heart keeps on loving someone that my brain didn't want to?

Umalis ako para makalimutan ko siya. Umalis ako para makalimutan ko ang sakit. Tumakas ako sa dilim na idinulot niya sa'kin. But why do this darkness keeps on following me? Bakit hindi ko siya makalimutan? Bakit nasasaktan pa rin ako?

"Dinner is ready, Ma'am," napalingon ako sa katulong namin.

As usual, nandito ako sa kwarto at nakakulong kapag weekends. Lagi kong naalala si Theressa at miss na miss ko na siya. Gusto ko siyang kumustahin but Dad confiscated my phone. Mabuti na rin kasi baka humanap pa ako ng komunikasyon sa 'kaniya' at baka magpakatanga na naman ako at maniwala sa mga sinasabi niya.

"Wait for me. I'll be there for a moment," dali-dali akong nagdiretso sa bath room at nag-half bath ng madalian saka inayos ang sarili. Nerdy ang type ko. Sa limang taon ko dito, mas pinili kong magpaka-nerd hindi ko alam kung dahil ba 'to sa epekto niya o dahil ayaw ko lang talaga na may lalaking muling lalapit sa'kin.

Dito sa Canada, pinandidirihan nila ang mga nerd at hindi nilalapitan and I love it.

Naging mas maluwag sa'kin si Dad ngayon kaysa no'ng nakaraan. Nagka-ayos na kami matapos kong hindi mapigilan na kausapin siya. Naging mas maluwag man pero hindi pa rin maitatangging mahigpit siya sa'kin. Mahigpit si Dad sa'kin in a good way.

Nagkaroon siguro siya ng tiwala sa'kin after kong maging independent. May napatunayan ako sa kanila kahit papaano matapos kong mamuhay sa Pilipinas ng mag-isa.

"Hello, baby!" Magiliw na pagbati sa'kin ni Mom.

Minsan lang sila dito dahil sa business trips nila at meetings kaya mukha silang bata kapag nandito sila.

"Take a sit, Zaria," said Dad while smiling at me sweetly.

Umupo ako sa harap ni Mom at nasa gitna namin si Dad.

Everytime we're eating together, hindi ko mapigilan ang maging emosyonal. Parang noon lang, ang lalim lalim ng tinanim kong galit sa kanila. Pero isang araw, no'ng bumalik sila dito galing sa business trip sa Pilipinas, biglang nag-iba ang lahat.

Bigla na lang naging maluwag. Ang tanging pinanghahawakan ko lang na dahilan nila ay siguro'y nakita nila kung gaano kahirap ang buhay sa Pilipinas at kinaya ko 'yon mag-isa. Siguro nagkaroon sila ng tiwala sa'kin.

Pero bakit ang laki ng pinagkaiba?

Hay naku, self! Ano, ayaw mo pa? Nagbago na nga mga magulang mo pero nagrereklamo ka pa? Hay nako!

At isa pa 'tong balahura kong konsensya. Bakit nga ba ako nangunguwestyon pa kung p'wede namang maging thankful na lang?

"Baby, why don't you take a boyfriend?" Nagulat ako sa tanong ni Mom at bumubungisngis pa ng parang bata.

Ayan na. Magsisimula na kabaliwan niya.

"I'm still taking my last year of college, Mom. Baka magalit si Dad." At 'yon pa nga 'yong isa kong nakalimutan. Nag-aaral ang dalawa ng tagalog at sa'kin nagpapaturo. Wala lang, trip lang yata ng dalawang ulaga. Tss...