Heart 1: Teared Heart

CHAPTER 18

-*-

ZARIA VIS' POV

I've never been treated like this. Parang halos lahat yata ng lalaking dumating sa buhay ko sinaktan ako. Parang kakabit ko na yata 'yong gano'n. 'Yong lahat ng lalaking darating sa buhay ko 'di ako sesryosohin, 'yong lahat ng lalaking darating sa buhay ko hindi ako mamahalin. Ipinanganak yata ako nang gano'n ang role sa mundo: ang maging isang babaeng hindi sesryosohin ng lahat ng kampon ni Adan.

And now, I met Zidious. He treated me like I'm a special one. He makes me feel like I am a worth it woman. He awakened me from dreaming those nightmares that keeps telling me that I'm worthless.

Hindi na ako nagtaka na bumalisbis pababa ang mga luha ko. Pakiramdam ko mahalaga ako. There's someone valuing me. Pakiramdam ko nagkaro'n ng saysay ang buhay ko dahil sa unang pagkakataon, may isang kalahi ni Adan ang minahal ako na kahit sa sarili kong ama hindi ko nadama.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko nang balingan ko sya. Parang huminto ang oras nang makita ko syang nakangiti ng matamis sa'kin at kita ko sa mga mata nya ang pagkinang nito.

I don't want to be attached to someone na hindi katulad ng kasarian ko pero puso ko na ang nagtulak na hindi sya layuan. Dahil gutom ang puso ko sa pagmamahal mula sa isang lalaki.

My Heart Tears Apart so many times because of one guy--my father. Pero pakiramdam ko, isang lalaki rin ang bubuo sa puso kong paulit-ulit na napunit.

Sana ikaw na 'yon Zidious. Sana ikaw na 'yong lalaking magpapatunay na hindi deserve ng mga kalahi ni Adan ang kamuhian ng isang babaeng katulad ko.

Pinagmasdan ko ang madilim na paligid na tanging dim light at maliliit na bumbilya lang ang pinagmumulan ng liwanag. Ang bilog na mesang may kulay pulang tela habang may masasarap na putahe ang nakalagay.

Ilang minuto akong natigilan saka ko sya niyakap ng mahigpit. Wala akong pake kung hindi pa ako naliligo. The only thing I knew is that I need to hug him. Dahil kahit ang mahigpit na yakap na isinukli ko, alam kong hindi sapat sa sarap ng pakiramdam na idinulot nya sa'kin.

"Thank you, T-Topaz," humihikbi kong saad habang nakabaon ang mukha ko sa mabango at matipuno nyang dibdib. Hanggang ngayon, kinikilabutan pa rin ako. "This is too much, Zidious. T-This is t-too m-much," my tears fell down. Sinapo nya ang ulo ko at mas idiniin sa dibdib nya habang hinahalik-halikan nya ang ulo ko.

"Kulang pa 'to, babe. Alam ko ang paghihirap mo. Alam kong nasasaktan ka na. Just cry, babe. I'm here," mas lalong bumigat ang nararamdaman ko at mas lalong nag-init ang mata ko dahil sa mga luhang bunga ng lahat ng sakit.

"Ang sakit-s-sakit, Topaz, e.." nanlambot ang tuhod ko sa sobrang panghihina. "'Wag kang umalis sa tabi ko, Topaz. Hindi ko kakayanin." I sobbed.

"I'm here, babe. Shh.. just cry."

"G-Gusto ko lang naman kasi m-mahalin ako ni D-Dad. Bakit hindi Nya 'yon maibigay sa'kin. A-Anong rason T-Topaz?" Mas bumigat pa ang paghinga ko.

"Kaya nga! Sino ba sya para sigawan si Bebe Topaz? Eh, halata pinagtitiisan lang naman sya 'nun kasi walang magagawa si Fafa Zidious dahil sya ang kinuhang tutor ng Dean!"

"Salamat sa lahat, Topaz. Lalong lalo na sa pagtitiis." Mas lalong humigpit ang yakap ko sa kanya dahil wala akong ibang mapagkunan ng lakas. "Thank you, Topaz. This is too much. You are too much. S-Salamat... sa... p-pagtitiis. I-I'm v-very sorry."

"Shhh.. hindi kita pinagtitiisan, Zaria. Kung alam mo lang. I hope you'll know it too, sooner." Marahan nya akong niyakap at nang kumalas sya, pinahid nya ng daliri nya ang mga luha ko. "Take a sit, babe," inalalayan nya ako paupo. Umupo lang ako sa harap nya kahit ang bigat-bigat ng dibdib ko.

Kaagad kong ininom ang nakahandang isang basong tubig. But when I looked at him. I saw a small amount of tear escaped from his eyes while he's smiling bitterly at me.

--

ZIDIOUS TOPAZ'S POV

Gugumuho ang mundo ko habang pinagmamasdan ang miserable nyang mukha. Hindi ko kayang tagalan ang itsura nyang ganito. Her precious eyes producing too many tears to cry.

She doesn't deserve this. She's an amazing woman, she doesn't deserve to cry and to be miserable like this. Hindi deserve ng babaeng nagbago sa'kin ang masaktan.

Hindi dapat nasasaktan ang babaeng muling nagparamdam sa'kin ng presensya ni Mom. Because the girl I can see on her eyes is my Mom. The most amazing woman alive for me.

And now, that she's gone. Babe, Zaria, you're my most amazing woman.

Parang nilakumos ang puso nang tumama sa mga mata ko ang malungkot nyang mga mata.

Darn, Zaria didn't deserve this!

Hindi deserve ng babaeng mahal ko ang masaktan...

Then I feel a little tear escaped my eyes habang nakikipagtitigan ako sa kanya.

Mabilis kong pinahid ang takas na luha at ngumiti ng pilit sa kanya. "Let's eat," anyaya ko sa kanya. I don't want to ruin our first dinner.

Hindi ko hahayaang maging malungkot sya sa unang dinner namin. Ill do my best to make her happy even this night only. I'll try to shed away her pain this night and I won't let that pain attack her again.

She deserves to be loved... by me.

"So, how's your exam?" Basag nya katahimikan kahit medyo nag-aalangan pa ako.

"Okay lang. Sobrang nakaka-stress," she chuckled na para bang wala syang iniindang sakit. "Eh ikaw? Ha? Kumusta 'yong beklog mo? Hindi 'man lang ba nastress?" Sunod-sunod nyang tanong with so much sarcasm.

"Nastress din naman beklog ko!" I laughed out loud. Darn this girl.

"Eh? Mukha ka nga kaninang enjoy na enjoy ka pa kanina habang nagsasagot! Sisiw na sisiw lang yata sa beklog mo! Habang 'yong pempem ko nananakit na sobrang hirap ng exam!"

"Huy! Nasa harap tayo ng pagkain!" Sita ko sa kanya habang tumatawa.

"Oh, e kumusta pala 'yong bahay nyo? Ano daw pinapaayos ng gurang na Dean do'n?" Napatawa na lang ako sa kanya kahit umiimik sya ng may laman ang bibig.

"Hindi ko rin alam, e."

"Ay grabe! 'Yong totoo, alien ka ba? Baka naman may sarili kang mundo kaya hindi mo alam kung ano ang nangyayari sa paligid mo?" she sarcastically asked me while rolling her eyes.

Hindi ko na mapigilan ang sarili kong tumayo at yakapin sya mula sa likuran ng upuan nya. Ipinikit ko ang mga mata ko habang nakayukod upang maipatong ang baba ko sa balikat nya.

Why are you being this so tough? Why are you so strong, my Zaria? How can you do this? Paano mo nagagawang maging parang isang normal na babaeng walang iniindang sakit?

"Babe?" Bulong ko sa tenga nya.

"Hmm?" Inihilig nya ang ulo nya sa ulo ko.

"Is it hard to hide behind smiles?"

"Depende, Zidious. Kapag nasanay ka na, mamamanhid ka na. Pero hindi mo rin maiiwasang maging mahina. Hiding behind this smile is so hard pero maayos kong nagagawa dahil nasasanay na rin ako," she bitterly chuckled. "Maayos kong nagagawa pero nahihirapan rin ako."

Kaagad akong pumunta sa harap nya at dahan-dahang hinawi ang buhok nyang tinatakpan ang mukha nya. I looked at her strong and fragile eyes, her pointed nose down to her pink and kissable thin lips.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong siilin ng halik ang labi nya. Her lips were tempting me. Her soft lips melting everything in me. She makes me out of my mind. She makes me crazy.

Darn, I really love this girl...

  

 
 
 

 

___________________________________
A vote is will always be appreciated...