Heart 1: Teared Heart

CHAPTER 11

-*-

ZARIA VIS' POV

Nakatulala lang ako sa kawalan habang nakasakay sa taxi. Papunta na ako sa condo na binigay sa'kin nina Dad.

Dapat masaya ka ngayon, self! 'Diba mukhang pera ka, self? Why can't you be happy? Your Dad gave you a fucking condo! You'll have a decent home! Tirahan na katas ng pera ng ama mo, self?! 'Diba?! Bakit ka nasasaktan, self?! Your Dad cares for you! And he brought a fucking money for you! He brought a money!

"A money... b-but not h-himself," saad ko sa kawalan and I let my tears fell down again. Again.

I'm crying too many times and that tons of tears has insanely a one reason! And that was my Dad... I'm a fucking idiot! Worthless and idiot again!

Why would I let someone makes me cry? Why would I let myself to cry for a fucking same reason?! Ito ba 'yung sinasabi nilang katangahan dahil hinahayaan mo ang sarili mong umiyak ng paulit-ulit dahil iisang lalaki? Bakit hindi nya ako kayang mahalin? Dad, why can't you love me? I'm stupidly needy for your fucking love.

Bakit nga ba ako umaasa? Deputang buhay 'to!

--

"Ma'am, nandito na po tayo," kaagad akong bumaba at sinalubong naman ako ng mga tauhan ni Dad. Kinuha nila ang gamit ko sa compartment then umuna na ako sa pagsakay sa elevator. Wala ako sa mood makipag-ngitian sa mga guard ni Dad.

Nasa 8th floor ang condo ko at nang makalabas ako ng elevator, kaagad kong hinanap ang ang room 207. Mabuti na lang at malapit 'to sa school, pwede akong tanghaliing ng gising. Kumatok ako kasi nasa loob sina Mom at Dad. Sabi sa'kin ni Dad, iintayin daw nila ako na makarating bago sila sumakay ng private plane nya papuntang Canada.

"Get in, Zaria," boses ni Dad mula sa loob at hindi ko alam kung paano nya nalaman na ako 'to. I let out a deep sigh before I open the door.

"Good evening, Dad, Mom," kinuha ko ang kamay nila at nag-mano. Umupo ako sa malambot na sofa ng salas.

"Zaria?" Si Mommy na nasa kusina at nagluluto.

"Po?" Inihilig ko lang ang ulo ko sa sandalan ng sofa at tumitig sa kisame.

Shit, self! Don't let your tears fell! Not in front of them!

"We'll eating our dinner here. Mind joining us?"

"Okay, Mom," nakita ko sa peripheral view ko na pumasok si Dad sa isang pinto na tingin ko ay ang Banyo.

Hindi ko na tinulungan si Mommy sa kusina dahil alam kong ayaw nyang pinapakailaman sya kapag nagluluto.

Siguro confused kayo kung bakit hindi sila marunong magtagalog, 'no? Well, si Mommy ay half Filipino-half Canadian,  Samantalang si Dad ay half Pakistani-half Canadian. Sa Canada sila parehas ipinanganak, lumaki at tumanda. Sila ang pinagpares ni kupido at ako ang naging bunga.

Natuto ako magtagalog kasi karamihan sa kaibigan ko sa Canada ay may lahing Pilipino at ang ilan ay purong pinoy. Sa kanila ako natutunan ang matatas na pagtatagalog at nagkahiwa-hiwalay kami nang nag-graduate kami ng junior high. Ako, pinili kong dito sa Pilipinas para makalaya mistulang kulungan ni Dad. Pero ito sila ngayon, muli akong nilalapitan at siguro'y unti-unti na naman nila akong iginagapos.

"Dinner is ready, Hon, Vis," pagtawag ni Mom sa'min. Nakita ko si Dad na hinalikan sa pisngi si Mom ba magkasama sa Dining table.

I smiled bitterly at pumunta sa kanila. Umupo ako sa harap ni Mom at nasa gilid namin ni Mom si Dad. Parang ang laki naman ng dining table na 'to, e ako lang naman ang titira dito.