Dudağında Ölüm Var

/ o n d ö r t /

Bu bölüme 100 yorum gelmedikçe yeni bölüm gelmeyecektir :)

Bölüm şarkısı;
Ayla Çelik- Aşık oldum giderken

"Kalbinin var olduğunu öğrendi adam, kadının dudaklarında iken dudakları."

FEYYAZ.

Dudaklarından dökülen kelimeler benliğime yabancıydı, bu tür şeylere alışkın değildim.
Bunca yıl hayatıma dâhil olan hiç bir kadına karşı duygusal bağ kuramayan ben Yazgı yüzünden tuhaf şeyler hissediyordum. Ne yazık ki bu duygularla çatışmak korkutuyordu beni! Kalbim olur diyor beynim olmaz. İkilemler arasında sıkışıp kalmışken oldukça gergin bir hâle bürünmüştüm.

"Her şeyin mutlak bir sonu vardır!"

"Sevginin yoktur."

Susmayı tercih ettim, yol boyu süren sessizliğin ardından eve gelmiştik.
Arabayı park edip aşağıya indiğim de söylememe gerek duymadan peşimden geldi.

"Özlemişim burayı."

Benim ardımdan diğerleri tek tek geldi.
Eve girmeden hemen önce aralarında şakalaşan adamlarımdan Emir, Yazgı'ya da laf atınca durup onlara doğru döndük.

"Yazgı, kendini geliştirdin diye bizi de dövmezsin değil mi kız?"

"Belli olmaz!"

"Beni döver de sizi bilmiyorum."

Oğuz'un söylediğine kaşlarını çattı.

"Senin yaptığını unutmayacağım hiç bir zaman!"

Oğuz dudaklarını birbirine bastırarak gülümseyip ellerini iki yana açtı.
"Mecburdum."

"Neyse beyler, işler ne durumda hepiniz niye buradasınız ?"

Oğuz ciddi bir ifadeye büründü o an.
"Galeride sorun var onun dışında sıkıntı yok abi."

"Ne sorunu hayırdır?"

"Birileri galeriye girip bütün arabaların parçalarını sökmüş. Onu araştırıyorum, haber bekliyorum daha doğrusu."

"Tamam hadi herkes dağılsın!"

"Açık açık kovuyorsun yani?"

Kaşlarımı kaldırıp Ilgaz'a baktığımda ellerini havaya kaldırarak arkasını döndü.

"Bir şey demeye de gelmiyor!"

"Defolun."

Önüme dönüp eve doğru yürürken Yazgı da koşar adım gelerek yanımda ki yerini aldı. Birlikte eve girdik, anahtarı vestiyere atıp üzerimde ki ceketi çıkardım. Koltuğun üzerine bırakıp ellerimi saçlarımın arasına attım, karıştırarak merdivenlere yönelip hızla çıktım. Sevmekten korkan sevginin beni bitireceğini düşünen aptalın tekiydim. Tek derdim beni annesiz babasız kısacası kimsesiz bir hâlde bırakıp hayatın kahpe kollarına atan şerefsizi bulup bunca yıldır çektiğim acıların intikamını almaktı.
Hayatımın merkezine sevgiden önce intikam arzumu koymuştum, intikam aldıktan sonra bırakacaktım bu işleri.
Ama ne zaman yaklaşsam bir şekilde izini kaybediyordum.

Dünyayı ben kurtaramayacağıma göre mafya olmamın bir anlamı yoktu!
Mesut babamın görevini devralmıştım. Oda bıkmıştı bu işlerden. Nazan annemin yaptığı oyunlardan düzenbazlıklardan sıkılmıştı.
Amcamın ona ihanetlerinden bıkmıştı. Yıllar sonra bir kadın çıktı karşısına. Ondan 20 yaş küçüktü, git gide çökmesi gereken adam gün geçtikçe gençleşti. Nazan annemle boşanmadılar çünkü istemiyordu Nazan annem, birbirlerinden nefret etmelerine rağmen sırf inadına boşanmayı kabul etmiyordu. Er yada geç bana dönecek diyordu. Mesut babam hayatına aldığı kadına resmi nikah kıyamasada krallar gibi düğün yaptı. Babamın söylediğine göre çok peşinden koşmuş kadının. Zor elde etmiş, o yüzden pek bir kıymetli, vazgeçeceğini sanmıyorum. Saygı duydum ama anlam veremiyordum, şimdi anlıyorum...