Dudağında Ölüm Var

/k ı r k d ö r t/

Beğenip yorum yapmayı unutmayın lütfenimsi❤

Bölüm Şarkıları;

Güntaç Özdemir- Öpüşelim Tanışalım

Hande Yener- Bela

Kahraman Deniz- Beklediğin

Cihan Mürtezaoğlu- Sözleri Kanat

İkiye On Kala- Beni Çek

"Aşk komediyle başlar dramla biter."

ILGAZ ARSLAN.

İstanbul'un fakir semtlerinden birinde dünyaya gelmiştim. Bin dokuz yüz doksan dört yılında. Küçük kıyametin içine doğmuştum sanki, ufak ufak hatırlıyorum ama her gün annemle babamın kavgalarına şahit oluyordum. Genel de babam alttan alan gariban bir adamdı, annem hep fazlasını isteyen, imkanları zorlayan bir kadındı. Yanlış bir evlilik yapmıştı muhtemelen, hani evliliği kurtuluş sananlardan. Hiç sevmemişti babamı, sevgisizliğin içine doğmuş, sevgisizliğin içinde büyümüştüm.

Benden sonra iki kardeşim oldu, bana dünyayı cehennem ettikleri yetmemişti sanırım. İnsan dünyaya gelmeden önce ailesini seçebilmeli bence, hiç kimse o yaşta berbat bir yaşamı hak etmiyordu çünkü. Psikolojimin anasını ağlattılar, sarsıntılar ve korkular bıraktılar bende.
Babamın anneme aşık olduğunu elindeki kağıt parçasına bakarak ağlarken anladım.
Anneme yalvararak "Yalan de, kağıtta yazanlar önemsiz benim için, yalan de inanırım."dediğinde içimde bir parça koptu gitti.

Annem durumu kurtarmak adına o gün yalan dedi, babamın anneme bir sarılışı vardı! Ah diyorum, o gün anladım ki kimseyi gerçekleri görmezden gelecek kadar sevmemeliydi insan. Aşk komediyle başlayıp dramla biten boktan bir şeydi. Babamın elinde tuttuğu o kağıtta, en son doğan kardeşimin başkasından olduğu yazıyordu.

Babam bunu kaldırmıştı fakat annem aşık olduğu adamla, ondan olan kardeşimi de alıp kaçacağını anlayınca hazmedemedi. Gitmesini bekleyemedi, nasıl yapabilirdi, içi titriyordu anneme bakarken. Kavga etmeye başladılar, kız kardeşimi alıp masanın altına saklandık. Ağzını elimle sıkıca tuttum ki ses çıkarmasın çünkü babam, babam değildi. Sesi bile ona ait değildi, o gitmiş yerine başkası gelmişti.
Annem bunu görmüyordu, üstüne gidiyordu ve en sonunda o kelimeler döküldü dudaklarından.

"Sevmedim ben seni, oldu mu? Duydun mu? Hiç sevmedim, mecburiyetten evlendim, babamın şiddetinden kaçmak için!"

"Yapma, bana bunu yapma!"

"Yeter artık Uğur! Yoruldum. Daha fazla devam edemeyeceğim. Boşanmak istiyorum."

Babam eline geçen her şeyi devirmeye başlamıştı. Annem tekrarladıkça babam delirdi.
"O adamla kaçacaksın, çocukta onun zaten! Neden lan? Neden bana bunu yaptın? Ben seni sevmekten başka ne yaptım? Sana ve çocuklara iyi bir hayat sunmak için çabaladım durdum!"

"Hayat mı bu? Bunun neresi hayat? Allah aşkına uzatma!"

Kavga daha da şiddetleniyordu her kelimenin ardından. Babam nesnelere değil artık anneme zarar veriyordu.
Annem yediği yumruğun etkisiyle yere düştüğünde kız kardeşim çığlık atarak masanın altından fırladı. Babama doğru koşuyordu.
Babam nereden bulmuştu bilmiyorum ama elindeki tabanca ile kardeşime iki el ateş ettiğinde dona kaldım. Kanım çekildi. Kardeşim sırt üstü zemine düştüğünde annem çığlık atarak kardeşime doğru sürünmeye başlamıştı.

"Ben bunu hak etmedim! Biz bunu hak etmedik!"

Üç kez daha ateş etti, annem kardeşime ulaşamadan can verirken babam beşikte yatan kardeşime de bir el kurşun sıkarak öldürdükten sonra tabancada kalan son kurşunu kendi kafasına sıktı.