Dudağında Ölüm Var

/o n a l t ı /

Bu bölüme 100 yorum ve 100 vote gelmedikçe yeni bölüm gelmeyecektir.

Bölüm şarkısı;
Harun Kolçak- Zara= Korkuyorum

Yaraladıkça adam, aşık oldu durduramadığı kanamaya kadın.

"Kalbim seçebilseydi kimi sevip sevmeyeceğini, senden iliklerine kadar nefret ederdi."

YAZĞI.

Kalbimin iplerini salarken umarsızca onun dikenli tellerine takılacağını nereden bilebilirdim.

Feyyaz'ı anlayamıyordum, anlamak istiyordum oysa. Dikenlerine rağmen ona sarılmak istiyordum, dudaklarında ki zehiri kana kana yudumlamak istiyordum. Yakın olmak istedikçe beni kendinden uzaklaştırıyor aramızdaki mesafeyi kapatmak için çırpındıkça uçurumlarını sunmaktan çekinmiyordu.
Sanki bana ulaşmak için düşmen gerek diyordu, uçurumlarımdan bırak kendini diyor gibi bakıyor, ölüm çağrısı gibi gülümsüyordu.

Kırıyordu, tamir edilemez bir şekilde kırılıyordum ve kırılan her parçam ayrı ayrı daha çok seviyordu onu.
Canım yana yana seviyordum çünkü gözlerimi açtığımda onun kolları arasındaydım. İlk gördüğüm kişiye tutulmak benim suçum değildi.
Bu gerçek bir sevgi miydi? Bilmiyorum.
Sadece her zerrem onun yanında olmak, dudaklarının kıvrılmasına sebep olmak, yaralarını sarmak istiyordu.

Ama bir gerçek vardı ki onu tanımıyordum, ciddi anlamda katil ve mafya olması dışında onun hakkında hiç bir fikrim yoktu.
Yine de yakın olmak onun hissettiklerini hissetmek derdine ortak olmak istiyordum fakat buna müsade etmiyordu.

Ben kırılgandım o fazla öfkeli.

Mutfakta yaşadığımız tartışmanın ardından evden çıkıp gitmişti. Saatlerce bekledim, konuşmak istiyordum, konuşmadan hiç bir şeyi çözemezdik.
Gecenin ilerleyen saatlerinde gelmeyeceğini düşünüp odama çıktım. Yatağa yatıp tavanla bakıştığım an siması beliriyordu zihnimde, bu geçici bir arzuysa hemen son bulmasını diledim.
Uykuya dalmak üzereyken odamın kapısı açıldı, gözlerimi açmadım uyuyormuş gibi davranmak istedim.

"Uyumuyorsun."

"Hayır, uyuyorum!"

Kırıldığımı belli etmek istiyordum, bu benim hakkımdı.

"Uyuduğunda nasıl göründüğünü biliyorum."

Yattığım yerden bir hışımla doğrulup gözlerine baktım.
"Nasıl görünüyorum?"

"Hani uyuyordun sen?"

"Ama uyumak istiyorum."

"İyi uykular o zaman!"

Elini pantolonunun cebine sokup omuzlarını dikleştirerek arkasını döndü. Bir eli ensesindeydi, kaşınıyormuş gibi oyalanıyordu parmakları.

"Başka bir şey söylemeyecek misin?"

Yüzüme dahi bakmadan odanın kapısını açtı.
"Sanmıyorum."
Odadan çıkıp kapıyı sertçe çektiğinde irkildim, yatağa kendimi tekrar atıp yorganı tepeme kadar çektim.
Sinirlerimi bozuyordu!
Beni delirtiyordu!
Ama çok tatlıydı...

Ne yapmaya çalıştığını gerçekten anlayamıyordum sanırım anlamayacağım da.

●●●

Sev beni, öyle bir sev ki yıllardır sevgi görmemiş her yanım bayram etsin.

Odanın kapısı yumruklanırken yataktan ağzım açık bir şekilde sıçradım. Şu kapı niye normal çalmıyor bir kez olsun?

"Yazgı! Kalk hemen kahvaltıya in!"