Dudağında Ölüm Var

/SON/

Kalbe dokunun❤
Yorum yapın artık son 🍷

Final Şarkıları;

Mor ve Ötesi- Bir Derdim Var

Dedublüman- Gamzedeyim Deva Bulmam

Mavi Gri- Ben Sende Yandım

Tefo & Seda Tripkolic- Le Le

"Ben bir adam sevdim, hayatımı anlamlı kılan. Ben bir adam sevdim, yaşadığımı anlamamı sağlayan. Ben bir adam sevdim, dudaklarında ölüm taşıyan..."

YAZGI

Herşey güzel olacaksa çayımız demli olsun.

Gökyüzünde süzülen kuş misali prangalarımdan kurtulmuş, bilinmezliğe doğru kanat çırpıyordum. Hiç bir şey düşünmek istemiyordum, sanki hayata bebeğimle yeniden, daha bugün başlamışım gibi hissetmek istiyordum ama olmuyordu, sol yanıma çöken ağırlık beni bir kaldırım taşının üzerine oturtup hıçkırarak ağlattı.
Ayaklarım daha fazla yürümek istemiyordu, geriye dönmek Feyyaz'a koşup ellerini tutarak onunla gitmek istiyordu her zerrem.
Yapamadım, geriye dönemedim. Feyyaz'da arkamdan gelmeyerek o çok sevdiği arkadaşlarını tercih ettiğini açıkça belirtmiş oldu.

Etrafımdan geçen insanların meraklı bakışlarını üzerimde hissediyordum, herkes sanki acımı anlıyormuş gibi geliyordu, anlıyorlar ama ellerinden bir şey gelmeyeceğini biliyorlardı. O yüzden kimse yanıma gelip neyin var diye sormadı, benimde anlatacak gücüm yoktu. Öyle bir serzeniş vardı ki göz yaşlarımda avaz avaz haykırıyordu kaybımı.

Onu hatırlamıyordum fakat buna rağmen kaybettiğim için her zerrem inim inim inliyordu, birde hatırlıyor olsaydım, emin olsaydım onu bir zamanlar sevdiğime hissedeceğim acıyı kelimelerle tarif edemezdim muhtemelen.
Parmak uçlarımla yanaklarımı silip hıçkırıklarımı içime hapsettim, karnımda taşıdığım çocuğu düşünmek zorundaydım zaten Feyyaz'ı bile arkamda onun için bırakmamış mıydım?

Oturduğum yerden karnımı ve belimi tutarak kalkmıştım, bebeğim varlığını git gide belli ediyordu artık ve beni zorluyordu. Nereye gideceğimi bilmeden yürürken yanımda bir araba belirdi, bakmadım. Feyyaz olduğunu düşündüm bir an, nedensiz bir umut yerleşti kalbimin ortasına.
Ben yürüdükçe oda arabayı hareket ettiriyordu, en sonunda bağırmak için başımı çevirdiğimde gördüğüm kişiyle hayal kırıklığının yanı sıra bir miktar şaşkınlık yaşadım.

"Ali"

"Yazgı?"

"Sen?"

"Ben?"

"Ne arıyorsun burada?"

"Canım sıkılıyor sizin şebekeyi çökertmeye geldim."

"Ne?"

Gülümsedi.
"Atla hadi götüreyim seni gideceğin yere."

"Feyyaz mı gönderdi seni?"

"Hayır, kendi irademle geldim."

"Feyyaz? O neden gelmedi?"

Dudaklarını birbirine bastırdı, derin bir nefes alıp verdi. Parmaklarıyla direksiyona vurarak ritim tutuyordu.
"Atla hadi, biraz da onun hakkında konuşuruz."

Gidecek bir yerim yoktu, varsa da hatırlamıyordum. Ali'yi Feyyaz'ın gönderdiğini düşünüyordum içten içe. Uzatmadım, binip emniyet kemerimi taktım. Ali arabayı çalıştırıp yola devam ederken tuhaf bir sessizlik oluştu, uzun bir süre gittik. Nereye gidiyorduk bir fikrim yoktu, yavaşça şehirden uzaklaşıyordu araba. Her şey seyrekleşiyorken ağaçlar çoğalıyordu. Sessizliği bozmak istedim.