Dudağında Ölüm Var

/k ı r k b i r/

Beğenip yorum yapmayı unutmayın lütfenimsi❤

Bölüm şarkıları;

Yiğit Mahzuni - Duruyor Mu Yerinde

Semicenk - Al Sevgilim

Bilal Sonses- Dön Diyemem

Can Koç- Gökyüzünü Tutamam

Kaan Boşnak- Seni Buldum ya

Kahraman Deniz- Beklediğin

Sen gittin ya, masada soğudu çaylar.
Mevsimler değişti, ben değiştim.

YAZGI.

Ayak parmak uçlarımdan saç diplerime kadar yanıyordu canım. Kirpik uçlarımda hala asılı kalan ayrılığın acısını sindirememişken içimde, ondan oluşan bir bebeğin varlığını öğrenmiştim. Mutlu hissetmem gerekiyordu ama hissedemiyordum. Endişeliydim, gergindim ve iliklerime kadar korkuyla doluydum.

Ağlamak istiyordum, içim dışıma çıkana dek ama olmuyordu, tek bir göz yaşı dökememiş, şaşkınlıkla kala kalmıştım. Feyyaz, bunu öğrendiğinde ne tepki verirdi? Sevinir miydi? Geri gelir miydi? Karşısında ruhumu teslim ettiğim halde arkasını dönerek giden adam çocuğumuza merhamet eder miydi?
Nasıl koruyacaktım, nasıl?

Ardımda bıraktığım o berbat sürecin etkileri tenimin her noktasında hüküm sürerken hissetmemiştim bile içimde ki bebeğin varlığını. Regl olmuyordum, şartlar normal olsaydı şüphe edebilirdim fakat stresten, üzüntüden olamıyorum sanmıştım.
Yeni yeni düzene soktuğum hayatım yeniden altüst olmuştu, zihnimde bin bir türlü düşünceler cirit atarken boğulduğumu hissediyordum.

Hastaneden döndüğümüzde Periköy kafeye girdim, kendime bir sandelye çekip bedenimi bıraktım. Yaşayan bir ölüden farksızdım. Rumi Bey yanıma oturup elini omuzuma koyduğunda tepki veremedim.

"Ne düşünüyorsun güzel kızım? Hiç bir tepki vermedin, beni korkutuyorsun?"

Sustum.
Kelimeler dudaklarımın ardında savaşa girdiler çıkabilmek için ama izin vermedim.

Elif, kafenin kapısında göründü, nefes nefese kalmıştı. Gamze onu iterek içeriye girdiğinde dudaklarım titredi.

"Teyze oluyormuşuz Yazgı?"

"Ay en mükemmel teyzesi ben olacağım, kızım deli gibi alışveriş yapmamız lazım."

"Beşiği ben alırım."

"Bende minik minik elbiseler alırım, cinsiyeti belli mi?"

Rumi Bey, derin bir nefes alıp vererek kızları susturmaya çalıştı.
"Kızlar, lütfen oturun."

"Ne oldu? Neden bu halde?"

"Şok yaşıyor galiba, bende emin değilim."

Periköyün kapısında bu kez Kısmet hanım belirdi, kucağında beyaz tüylü kedisi Parsla birlikte.
"Yazgı, tebrik ederim anneanne oluyormuşum."
Öyle güzel gülümsedi ki, annem aklıma geldi. Annem sandığım kadın, ben hiç gerçek annemi tanımadım ki...
Yutkundum güçlükle.

"Ah şekerim, masraf olur diye korkma sakın, ben üyesi olduğum bütün derneklerden bunun için yardım toplayacağım. Ne eksikse alırız, bir şey eksik değilse de bankaya atarsın. Geleceği için."

Elif oturduğu yerden kalkıp heyecandan sürekli konuşan Kısmet Hanımın yanına gitti, bir şeyler söyledikten sonra onuda masaya oturttu.
Herkesin üzerine derin bir sessizlik sinerken mahallede tanıdığım bir çok kişi tebrik etmek için kafeye gelip, çiçek, çikolata bırakarak gitmişti.
Herkes seviniyordu, ben neden bir şey hissedemiyor, sadece korkuyordum?