Dudağında Ölüm Var

/o t u z d ö r t/

Bolca yorum yapmayı ve yıldıza dokunmayı unutmayın lütfenimsi ❤

Bölüm şarkıları;

Madrigal- Dip

Azer Bülbül- İyi Değilim

Irmak Arıcı & Ekin Uzunlar- Sürme Sürgüne

"Göz bebeklerinde gizlenen mutluluğa kandım, meğer parmak uçlarında saklıymış ölüm."

"Senden gidebileyim diye bilmediğim yollara saplandım ama her yolun sonunda sen vardın..."

YAZGI.

Bir insan ne zaman tam anlamıyla ölür? Nabzı durunca mı? Sevdiğinin göz bebeklerinde hiç olunca mı?

Yol uzun ama benim artık ilerleyecek takatim kalmadı, müsait bir yerde ölmeyi diledim sessiz lakin derimi yakan göz yaşları eşliğinde.
Sandalyeye bağlandım, ağzımdaki bant yüzünden böğürerek ağlayamıyordum.
N

eden kaçırılmış, ne için hapsedilmiştim umurumda dahi değildi. Yaşam ile ölüm arasındaki ince çizgide sıkışıp kalmıştım ben.

Fakat kabuslarım gerçek olmuş, babam sandığım adamın gerçek oğlu Yağız beni kaçırmıştı. Yıllarca bir yatağa bağlı kalmış, yarı ölü yaşamış biri sağlığına kavuşur kavuşmaz üvey kardeşini kaçırmıştı. Komik geliyordu, yeniden doğmuş biriydi, sol yanına takılan tertemiz bir kalbi ne ara kinle, nefretle doldurmuştu? Dünyada gezilecek, görülecek, izlenecek ve yaşanacak öylesine muhteşem şey varken neden beni kaçırmak istemişti.
Aklı yoktu.
Bir gram aklı yoktu.
Keşke kalp yerine beyin nakli yapsalarmış.

Adeta bir mafya dizisinden fırlamış, sanki yıllarca yatağa bağlı kalan o değilmiş gibi havalı bir tavırla sandalyesini çekip karşıma oturduğunda bandın altından gülüyordum. Gömleğinin kol düğmelerini itinayla adamlarına açtırıp kıvırttırdıktan sonra tek kaşını kaldırdı.
Kaş kaldırmayıda öğrenmiş, ne yaptın ya bana gelmeden evvel Eşkiya Dünyaya Hükümdar Olmaz'ı mı izledin şapşal.

İsteseydim saniyelerimi almazdı buradan kurtulmak ama istemiyordum işte. Bazen bazı anlar felaket gibi görünebilir ama insan merak ediyor.
Belki bir kurşunla beni o çizgide sıkışıp kalmaktan kurtarabilirdi.
Belki Feyyaz içinde bulunduğum durumdan gelip beni kurtarır böylelikle bende yeniden doğabilirdim.
Sevgi yoksunu insanların en büyük zaafıdır sevgi kırıntısı.

"Anlat!"

Gözlerimle konuşmamı bekliyordu, ah canım, bende neler bekliyorumda olmuyor.

"Ağzındaki bandı çıkarın!"

Adamlarından biri hışımla gelerek acımasızca bandı çektiğinde dudaklarımdan ufak bir inilti döküldü ama hemen arkası kahkaha idi.
Kesintisiz bir dakika boyunca kahkaha attım. Ensemde hissettiğim soğuk metalin etkisiyle kahkaham azalarak son bulduğunda Yağız tüm ciddiyeti ile bana bakıyordu.

"Neyi anlatacağım, sende beyin var mı ki anlattıklarımı anlayacaksın?"

Kafama arkadan aldığım darbeyle sandalyeyle birlikte yere serildim.
Ama dudaklarım iki yana kıvrılıp kalmıştı. Komik geliyordu, ölümü gülerek karşılamak herkese nasip olmaz.

"Kaldırın!"

İtinayla tekrar kaldırıp karşısına oturmamı sağladıklarında istemsizce kıkırdıyordum.