When Ate Met Ading [COMPLETED]

CUARENTA Y CINCO

[chapter 45]

“Sige, wait lang natin sila Tom at ipapahatid ka na namin.” Sierra said.

“Ayoko, gusto ko ng umuwi ngayon...” I stated. “NGAYON NA!!!” I yelled.

Dumating si Theo.

“Ate Lacey, inumin mo muna ito. Para mawala yang tama mo sa wine.” he said.

“Ayoko, gusto ko ng umuwi.” I said.

“Sige ate, pero antayin muna natin si kuya, at ihahatid ka namin.” sinabi niya lang ulit ang sinabi ni Sierra.

“Damn Theo please... Eto na yung gusto mo oh, sinasabi ko na yung totoo.” I said. “Sinasabi ko na kung anong meron sa atin. Kaya wag ka ng nag-aate”

“Okay, sige.” he said. “Pero antayin natin sila kuya para maka-uwi kang safe.”

Katulad ko, si Andrew he's thrown up narin hindi na siya makatayo.

“Ayoko nga, tatawagan ko nalang si Mama...” kinuha ko yung phone ko. “Papasundo nalang ako.”

Biglang nag-shut down yung phone ko.

“Shit! Lowbat fuck! Fuck! Fuck!” I said.

“Antayin nga natin sila...” Theo suggested.

“Iwan mo nalang ako Theo, hindi mo naman ako pinagkakatiwalaan diba?” I said.

“Anong plano? Uuwi kang mag-isa? Ngayong gabing gabi na?” Theo said.

“Oo!” I yelled.

“Hindi, hindi ako papayag. Ako ang magda-drive ng kotse.” he said.

“Diba sabi ko wag kang magda-drive?” I told him. “Hayaan mo nalang ako, matanda na ako, I can handle my fucking self! Leave me alone” I yelled at him.

“Ayun ang gusto mo? Okay, I'll leave you!” sabi ni Theo.

Umalis siya at iniwan ako. Diba? Ganun nalang kadali kay Theo yun. Kasi bata pa siya, siguro nga tamang yung sinabi nya kanina.

Tumayo ako, at kinuha ang pouch. Naglakad ako palabas.

“Lacey, bess... Makinig ka naman oh.” sabi ni Sierra.

“Sierra, don't worry I can handle myself.” medyo may tama parin yung wine, pero ayos lang kaya ko ito.

“Bes!” Sierra yelled. “Oh my gosh.”

Kung umabot sa 15 to 20 minutes siguro nung nakarating kami dito, baka isang oras lang na paglalakad nasa bahay na ako. Kaya ko ito.

Nagsimula akong naglakad.

Hanggang sa 8 minutes na ang nakakalipas, paika-ika parin akong naglalakad at nakalayo narin ako sa bahay nila Theo.

Ang creepy ng pag-dampi ng hangin. Tumambad sakin ang blankong daanan, yung parang daanan sa mga zombie apocalypse films, maririnig mo ang sigaw ng hangin sa katahimikan.

“Fudge, nakakatakot.” buti pang inantay ko nalang sila Tom na dumating, or si Martin, bago kasi na-lowbat yung phone ko nagsend ako ng message kay Martin, na kung pwedeng sya nalang ang mag-hatid sakin pauwi.

Mayroong dalawang daanan, sa right way mabahay, baka may aso gosh at matagal akong makakauwi kasi yan yung long-cut way. Sa kabila naman, walang tao, matalahib, nakakatakot pero shortcut.

Siguro magwe-weight in nalang ako, kung alin ang mas mabilis yun ang mas safe.

Huminto muna ako, at patuloy na nagiisip, pero sa tingin ko, sa ginagawa kong ito lalo akong napapatagal. Or kung bumalik nalang kaya ako kila Theo? Walang hiyang Theo yan, iniwan niya ako... Gusto ko lang naman na lambingin niya ako eh.