Pendragon Kehaneti [A Tom Riddle Story]

Bölüm 49: İçimizdeki Karanlık

Sonunda ben geldim! Bölüm sonunda tekrar görüşeceğimiz için sizi fazla tutmayacağım ama üç küçük isteğim var.

Yazım yanlışı gördüğünüzde yorumlarla yerini belirtmeniz,

Zamanı geldiğinde araya koyduğum şarkıyı açtıktan sonra okumaya devam etmeniz,

Veee bolca satır arası yorum...

Kadının bedeni karanlığa karışmaya başladığında sesi kulaklarımda son kez yankılandı.

"Odana gittiğinde gördüğün kişinin buraya gelmeden önce gördüğün kişiyle aynı adam olup olmadığına bak."

"Ve..."

Şimdi sesi sadece bir fısıltıydı.

"... Tutunacağın şey gecenin karanlığı olsun."

Yalnız kaldığım balkonda gözlerimi yumup derin bir nefes aldım. Gizemle dolu bir konuşma olmasına rağmen şimdilik cevabı benim için en acil ve en gerekli olan soruyu çözmeme yardım etmişti.

Odama geri dönüp uyuyan Tom'un yanına çökerken gülümsüyordum. Çünkü kendi zehrimin panzehirini bulmuştum.

_____________________________

_______________________

Yatakta yanına oturduğum oğlanın yüzünü dikkatle inceledim. Ardından ellerim ne yaptığımı bildiğimi doğrularcasına tereddüt etmeden Tom için ödünç aldığım uyku takımının düğmelerini buldular. Bir yandan da uyanması için adını mırıldanıyordum.

"Tom, Tom, Tom, Tom!"

Sonunda ağzından susup defolmamı emreden belli belirsiz bir mırıltı çıktı. Fakat gözlerimi devirip asılsız tehditlerini görmezden geldim. Ona seslenmekten bıkmadığımı anladığında ise beline kadar indirdiğim yorganı sinirle elimden kurtarıp bana sırtını dönmüştü.

"Tanrı aşkına Tom! Neden bu kadar inatçısın?"

Soruma homurtusuyla bile cevap verme zahmetinde bulunmadığında tekrar uykuya daldığını anlamıştım. Ağzım hayretle açıldı. Böyle bir gecede nasıl bu kadar derin uyuyabiliyordu? Ardından aklıma ne kadar hırpalandığı ve dinlenmeye ne kadar çok ihtiyacı olduğu geldi.