Wszyscy za jednego!

27.Przyjaciółmi

Ewelina

Tak naprawdę nie wiedziałam co się stało, gdzie ja tak właściwe byłam? Dopiero kiedy po kilku godzinach, ktoś wszedł do pomieszczenia, był to najlepszy przyjaciel mojego byłego już narzeczonego
- Krzysiek, co ty tutaj robisz?
- Ja? Nic.
- Adrian, kazał mi się tobą zaopiekować, ale chyba nie będzie miał nic przeciwko, jak wykorzystam to na swoją stronę...
- Krzysiek Proszę cię, byliśmy przyjaciółmi...
- Ale ty zawsze mi się podobałaś, marzyłem żeby ciebie mieć, a teraz mam doskonałą okazję
- Po co ci to?
- niewiem Adrian mi kazał, równie dobrze mógłbym cię stąd zabrać i uciec, ale znasz go nie mam zamiaru się mi narażać
- Krzysiek, jeśli...
- cicho siedź, wracam za pół godziny, a wtedy się zastanowimy jak się z tobą pobawię - do tej pory lubiłam Krzyśka, przyjaźnił się z moim narzeczonym, ale był zupełnie inny, z pewnością mogłam powiedzieć, że gdybym teraz nie poznała Krystiana i czegoś do niego nie czuła, to mogłabym uciec z nim nawet na koniec świata... wyszedł, próbowałam jeszcze coś zrobić, ale zamknął za sobą drzwi, a okna miały kraty, ostatnia próba ucieczki nic mi nie dała. Obawiałam się, że Adrian nie długo przyjdzie tutaj, a ja już się od niego nie uwolnię.

Krystian

Musiałem coś zrobić, żeby jak najszybciej znaleźć Ewelinę, starałem się wstać, ale cały czas kręciło mi się w głowie
- No i gdzie Pan idzie?
- Kurde! Czego ty człowieku ode mnie chcesz?!
- Ja tylko się martwię, chcę dobrze. Naprawdę...
- Bo wie pan, pan jest jeszcze młody, a ja swoje już na tym świecie żyje i wiem co z czym się je
- serio? Jakieś mądre rady jeszcze?
- Zdrowie jest najważniejsze, nie warto tracić to dla jakiejś tam dziewczyny, a skąd pan wie czy ona nie wyjechała, nie uciekła?
- bo wiem! Naprawdę niech już mi pan da święty spokój!
- Mój kolega miał krwiaka w głowie i tak zaniedbał to sobie, bo nie słuchał lekarza, że teraz dwa metry pod ziemią leży!
- zamknij się człowieku! Proszę bardzo, położyłem się i już nie wstaję. Zadowolony!?
- Tak, może pójdę panu po jakąś wodę?
- a chętnie przynajmniej przez moment nie będę słuchał tego pierdolenia - Ten gość musiał być jakiś nadpobudliwy, a ja już naprawdę nie miałem do niego siły, niestety wrócił jakieś 5 minut później i zaczął od nowa
- Ja jak byłem w twoim wieku, poznałem kobietę, zakochałem się w niej...
- Błagam...
- Ale posłuchaj to bardzo ważne jest w życiu, pamiętaj że cokolwiek by się nie działo zdrowie i rodzina jest najważniejsza
- Zabije... Normalnie zabije
- Widzisz ja swoją rodzinę straciłem już dawno, nie jestem w stanie już tego naprawić, choć bardzo bym chciał?
- zabierzcie mnie stąd, bo zwariuje
- Może opowiesz mi coś o sobie?
- Nie, niechcę mi się gadać!
- To słuchaj, ja ci coś opowiem...