The Wedding Crasher

Chapter 55

Chapter 55
Totally Over

Nang masigurong normal na ang paghinga niya, senyales na malalim na ang tulog niya ay kaagad kong iminulat ang mga mata ko.

"Shit," mahinang pagmumura ko nang maramdaman ang kirot sa ibabang bahagi ng katawan ko.

I never thought I will experience what I've read from romance books.

Kaagad kong nilingon si Felix nang bahagya siyang gumalaw. Sa kabutihang palad ay malalim pa rin ang tulog niya. Dahan-dahan at maingat kong tinanggal ang kamay niyang mahigpit na nakapulupot sa'kin. He didn't move.

Mabilis kong hinubad ang polo niyang isinuot niya sa'kin kanina. Kumuha ako ng undergarments at dress sa isang paperbag at iyon ang ipinalit.

I stared at his sleeping figure for the last time. The blood from my broken purity stained the white mattress. That blood is also the sign that he got me first which is what I really want to happen before I commit myself to someone.

Nangingilid ang mga luha ko siyang iniwan doon na payapang natutulog. Masakit para sa akin na gawin iyon pero wala na akong magagawa. I've learned to prioritize my family before anything else. Kung kailangan kong isantabi ang sariling kasiyahan ko ay gagawin ko. But when I met Felix, I've become greedy, selfish.

However, I am now putting an end to my selfishness. Uunahin ko ulit ang pamilya ko. Besides ikakasal lang rin naman siya sa iba. So whatever decision I'll do will still break us apart. Ikakasal siya sa iba at ganoon din ako.

I finally decided to accept Mrs. Brockmann's offer after knowing the truth about Felix and after seeing the tragedy my family faced. I am broken but I don't have time to feel the pain. Nahihirapan ang pamilya ko at uunahin ko sila kaysa sa pansariling mga kagustuhan ko.

Umiiyak ako habang sakay ng eroplano papunta sa Batanes kasama ang pamilya ko. I should be happy that everything will go right again. But I'm not. Dahil kapalit ng kaginhawahan ng pamilya ko ay ang pagkawasak ng puso ko. Though, whether I chose my family or not I will still end up broken, alone and crying.

Bumagsak muli ang tingin ko sa cellphone ko at muling binasa ang huling mensaheng sinend ko sa numero ni Felix.

To Felix:

Sorry for leaving while you are sleeping. May nangyari lang na emergency. At kailangan kong umuwi sa Masbate kasama ang buong pamilya ko. Huwag mo na muna akong i-contact dahil walang signal doon. I love you.

Wala siyang reply. At kung meron man ay hindi ko na iyon matatanggap dahil naka-airplane mood na ang cellphone ko. Wala na rin akong balak na alisin iyon sa ganoong kondisyon.

"Inah?"

Tinignan ko ang mga mapanuring mata ni Ate Irah.

"Bakit tayo pupunta sa Batanes? Anong gagawin natin doon? Ano ba talagang nangyayari?"

"Mamaya ko na lang, Ate, ipapaliwanag," wika ko sa basag na boses.

Mrs. Brockmann offered a private plane for us to have a means of communication to Batanes. Kasama ko ang buong pamilya ko na bagaman nagtataka sa nangyayari ay rinig ko namang nasisiyahan dahil sa mga karanasang ngayon lang nila nadama. Ipi-nulled out din mula sa ospital sina Izzie at Papa. Izzie's still coma but stable. Si Papa naman medyo maayos na.

True to her words, Mrs. Brockmann paid for everything. The hospital fees, operations taken by my father, medicines and treatments. She also already arranged our supposed to be new home in Canada.

Isang linggo na lang ang itatagal namin sa Batanes para sa kasal bago kami ipapadala sa Canada, kung saan na kami mamalagi at kung saan maipapagamot ang kapatid at ama ko ng libre dahil kay Mrs. Brockmann. Ni hindi ko pa man nga lang nakikilala ang lalaking nakatakdang makasama ko kapalit ng kaginhawahan ng pamilya ko.