The Price of Love

°43°

"Çünkü gerçeğim."
...

Duyduğum bu ses...kulaklarımın içine dolan bu ses...onun sesiydi. Hiçbir şey rüya değildi. Her şey apaçık ortadaydı ve arkamı döndüğümde o canlı bir şekilde karşımda dikiliyor olacaktı. Öldü sandığım, aşık olduğum adam tam karşımda duracaktı. Gözlerimin içine bakacak ve burada olduğunu söyleyecekti. Buna hazır mıydım? Yüzünü görmeye hazır mıydım? Doğrusu bende bilmiyordum.

Hızla arkamı dönmüş ve karşımda gördüğüm beden ile bir adım geri atarak uzaklaşmıştım. Ellerim benden bağımsız bir şekilde titremeye başlarken tüm nefesimi tutmuş ona bakıyordum.

"Yine hayal mi görüyorum ben?"

Yan tarafa kafamı çevirip Jennie'nin beni onaylaması için gözlerine yalvarırcasına bakarken ağlamamak için zor durduğunu farketmem uzun sürmemişti. Peki ama neden direniyordu? Bu gerçek miydi cidden yoksa bu halime acıdığı için miydi tüm bakışları?

"Ah evet ben hala uyanamadım."

Geri ona döndüğüm zaman bir adım öne doğru gitmiştim.

"Hayır hayal görmüyorsun Lisa."

Hoseok'un sesi ile bakışlarım kısa bir süreliğine ona geçmiş ardından tekrar eski yerini, onun bakışlarını bulmuştu.

"Sen hayal değilsin. Dün hatırladığım her şey gerçek ve sen...sen yaşıyorsun."

Dolu gözleri ile kafasını aşağı yukarı sallarken tek bir şeyi düşünüyordum. Bunca zaman yaşadığı halde neden bana haber vermemişti? Bir kez olsun yaşadığına dair neden minik bir belirti göstermemişti?

"Bencil herifin tekisin!"

"Lis..."

"KONUŞMA! SESİNİ DUYMAK İSTEMİYORUM!"

Gözyaşlarım teker teker akmaya başlarken hıçkırıklara boğulmama az kalmıştı. Sinirli tarafım özlemimi yıkıp geçmişti.

"En azından...en azından bir telefon edebilirdin. Yaşıyorum...be-beni merak etmeyin diyerek. En azından yaşadığını bilseydim."

Sona doğru kısılan sesimle beraber derin bir nefes almış ardından devam etmiştim.

"Sen bencil herifin tekisin."

"Ben üzgünüm."

Bende üzgünüm sevgilim...seni böylesine kırdığım için. Boynuna atlayıp mutluluktan ağlamam gerekiyorken seni böylesine kırdığım için kendimden nefret ediyorum. Ama buna mecburum...bunu yapmak zorundayım. Seni ne kadar özlemiş olsam da bir o kadar da öfke doluyum. Bırakıp gidişine mi kızgınım yoksa haber etmemene mi bilmiyordum.

"Siz neden tepki göstermiyorsunuz? Yoksa sizde mi biliyordunuz onun yaşadığını?"

"Lisa biz-"

"Ne biz? Beni ayak üstünde uyuturken hiç mi düşünmediniz neler hissedeceğimi!?"

"Bizde dün gece öğrendik Lisa. Dinlesen anlayacaksın. Dün gece...seni getirdiği zaman öğrendik."