Başı Yok Sonu Çok

Bölüm 57

Pelin sağ elimin ojelerini bitirince sol elimi dizine çekti. O sanki eve gelince çıkarmayacakmışım gibi pür dikkat bordo ojeyi sürerken ben de sağ elime nefesimi üflemeye başladım. Evde tam bir curcuna vardı. İki saat sonra kına gecesi başlayacak bundan sebep de en fazla bir saat sonra evden çıkmamız gerekecekti. Neyse ki kına gecesini uzakta değil, Yadigar teyzelerin bahçede yapıyorduk da bir de yol derdimiz olmayacaktı.

Ağlayan çocuk seslerine kadın sesleri karışıyor, benim odama dahi sesleri geliyordu. Adeta gecenin fragmanı gibiydi, adım kadar emindim ki gece bin pişman olacaktım. Kına gecesinin tam bir hata olduğunu bir kere daha idrak ettim. Yine de dönüp pişmanlığımı kimseye söylememiştim. Gülnur anne de annem de çok istemişlerdi çünkü. Heveslerini kursaklarında koymamış olacaktım, hem fazla kalabalık da olmayacaktık. Yalnızca birinci dereceden akrabalar ve aile dostlarımız gelecekti. Tabii annemler benden habersiz başkalarını da çağırmamışlarsa...

Sırtımın dönük olduğu kapının açıldığını duysam da dönüp bakmadım çünkü kapı zaten dakika başı açılıyordu. Odam resmen milletin çantalarını, elbiselerini koydukları bir dolap görevi görüyordu.  Tiz bir sesin "Ayol bu ne mantığın baş harfinin bile olmadığı bir gündür," diye söylenmesiyle odaya girenin Emre olduğunu anladım. Evde tek erkek kendisiydi, babamları bahçeye göndermiştik. Akşam erkekler bizim bahcede toplanacaktı.

Emre'ye de gitmesi gerektiğini defalarca kez söylememe rağmen beni kesinlikle dinlemedi. "Emre," dedim tüm bıkkınlığımla. "Hayatım istersen abimlerin yanına gidebilirsin, biliyorsun," dedim yüzüncü kez.

Dilini damağına vurarak "Cık," diye bir ses çıkardı. Kendini çaprazımda olan yatağın üstüne attı, dirseklerini de yatağa yaslayarak daha rahat bir pozisyon aldı. "Ben burada bildiğin göz bebeğiyim. Salak mıyım, neden böyle bir ortamı bırakıp okey oynanan bir yere gideyim?" Gözlerimi devirmeden yapamadım. Sözleri birbiriyle o kadar çelişkiliydi ki kafayı yiyecektim. İkizler burcu olduğunu keşke bu denli belli etmeseydi. "Hem baksana sen bana." Ona baygın bir bakış attım.

"Tüm gece senin rolünü kaparım diye mi bu beni gönderme çaban? Bak doğruyu söyle, gücenmem." Gözlerim hayretle açıldı. Şaka yaptığını biliyordum ki zaten benim takıldığım nokta bambaşkaydı. "Ne yani," dedim tiz bir sesle. "Sen de mi bizimle geleceksin?" Başını geriye atarak yapmacık bir kahkaha attı. Filmlerdeki kötü adam gülmesiydi ve rolünü layıkıyla yaptığı inkar edilemez bir gerçekti. Ayağı kalkıp kıvırtarak halay mendillerinin olduğu kolinin yanına gitti. Eline kırmızı pullu bir parçayı aldı, o sırada Pelin sol elimi de bitirmiş tıpkı benim gibi Emre'yi izlemeye koyulmuştu.

Emre dikdörtgen parçanın iki ucunu kavrayıp ağzını kapayacak şekilde yüzüne tuttu. Halay mendili, şimdi peçe görevi üstleniyordu. Başını Hintli kadınlar gibi sağa sola sallamaya başlayınca bozulan sinirlerimin de etkisiyle kıkırdadım. "Tabii geleceğim, bu eğlenceyi kaçırmam. Hem Devran'cığım kendisinin değil de benim senin yanında olduğumu gördükçe çıldıracak. Bunu da kaçıramam." Halay mendilini rast gele arkaya fırlatıp ellerini heyecanla birleştirdi. "Ay çok heyecanlı!"

Ayağı kalkarken "Anlaşıldı," diye homurdandım. "Senin derdin benimle değil, Devran ile." Emre benim canımdı, onu bir arkadaştan öte gördüğümü ise kendisi de dahil olmak üzere herkes biliyordu. Yine de Devran'ın sinirleneceğini tahmin edebiliyordum. Adım kadar emindim ki kendisinin gelemediği yere Emre'yi de sokmazdı, yani... en azından çabalardı. Zaten kendisi ilk günden beri kınaya karşıydı, öyle ki Yadigar teyzeyi bile eğer kına gecesi iki saatten fazla sürerse bahçeyi basmakla tehdit etmişti, sonucunda Yadigar teyze onu bastonuyla tehdit etmiş olsa da kısa süreceğine dair söz vermişti.

Oysa külliyen yalandı.

Devran'a neden kına gecesini istemediğini sorduğumda verdiği cevap ise kalbimi tekletmek için yeterliydi. Aklima gelince yeniden dudaklarımda bir tebessüm filizlendi. "Senin ağlayacağını bildiğim bir geceye nasıl evet derim?"