Broken by you

Deel 37

Ik nam de bladen van mijn persmapje nog een laatste keer door en besloot ze dan allemaal te bundelen en in mijn tas te steken. Gedaan met checken. Deze versie zou het worden.
Ik keek op de klok aan de muur. Ik had vanmorgen, toen ik mijn glas fruitsap vulde aan het aanrecht, pas voor het eerst gemerkt dat er een klok aan de muur hing. Ik was het al die tijd zo gewoon geweest om het uur te checken op mijn smartphone, meestal gevolgd door het checken van mijn nieuwe meldingen en berichten, ofwel had ik gewoon niet de tijd genomen om het uur te checken.
Ik liet de dagen gewoon op me afkomen.
Als er iets was wat ik de afgelopen dagen wel had beseft, was het dat ik de dingen niet moest plannen en ze maar gewoon op me moest laten afkomen. Alles gebeurt met een reden. Als er je dingen overkomen die je niet op voorhand gepland had, probeer je ze -wanneer ze jou dan toch overkomen- naar je hand te zetten en zoiets gaat gewoon niet.
Ik zag het als een grote aanpassing. Gedaan met mijn geplande leventje. Louis had me geamuseerd aangestaard, telkens ik iets spontaans deed. Hij was het altijd gewoon geweest om alles op zich te laten afkomen.
Zijn agende was altijd keurig in orde, hij wist perfect wanneer hij op welke plaats moest zijn en wat er van hem werd verwacht, maar de grote lijnen, oh nee, die vulde hij zelf in!
Hij was vanmorgen vroeg vertrokken om samen met Harry naar de gym te gaan alvorens ze bij Modest verwacht werden.
Ik had zo'n zin om mee te gaan, ik kon ook best een work-out gebruiken, maar ik had het toch maar niet gedaan.
Ik hoefde niet per se bij Louis te zijn nu. We waren gisteren ook een hele dag gescheiden geweest en hadden elkaar pas gisteravond laat gezien, maar dat had ons beiden deugd gedaan.
Gistermorgen waren we pas in slaap gesukkeld om 5u, nadat we een hele nacht hadden gepraat over hoe het nu verder moest met Kelly. We zouden na het weekend, samen met Richard, bekijken wat de oplossingen waren. En mocht er dit weekend meer ruchtbaarheid aan gegeven worden door de pers, dan was dat maar zo. Louis en ik, wij wilden ons distanciëren van dit hele gedoe en ons niets meer aantrekken van wat anderen zeiden. We wisten zelf wel hoe het zat tussen ons.
Louis was een hele dag met de mannen in de studio aan het werk geweest, en ik had m'n persmapje voorbereid.
Het bleek een grotere karwei dan gedacht. Ik leek mijn gedachten maar niet op papier te krijgen. In mijn hoofd klopte het allemaal: de ontmoeting met Louis, de ontmoeting met Emilia, hoe ik Emilia's dood een plaats probeerde te geven door haar als voorbeeld te gebruiken voor mijn kledinglijn. Ik haatte het woord "gebruiken". Ik had Emilia's ouders uitgenodigd voor de voorstelling van mijn kledinglijn, morgen. Ik hoopte dat ze zouden inzien wat Emilia voor me betekend had, ook al sprak ik slechts heel even met haar.
Terwijl de mannen vandaag de laatste voorbereidingen troffen voor hun show van dinsdag en nog wat studiowerk zouden doen, zou ik samen met Nathalie en Marlon de kledij klaarleggen die we bij de persvoorstelling zouden tonen.
Naast het kleedje dat ik speciaal voor Emilia ontworpen had, wilde ik ook de kopies van de outfits van alle jongens meenemen. Caroline had me gezegd dat ik een keuze moest maken. Als alle outfits dinsdagochtend in de modebladen stonden, zou ik de fans die dinsdagavond naar het concert komen niet meer kunnen verrassen, en dat was toch wel de bedoeling.
Ik nam m'n tas, stak m'n smartphone in de zak van mijn jeansshortje, propte een boterkoek tussen mijn lippen en ging naar buiten.
Het was amper 8u en de zon leek niet zoveel zin te hebben om vandaag door te breken. Ik keek naar de ijle lucht. Zonder enige aanleiding overviel me plots een gevoel van eenzaamheid.
Ik miste Katie. In de 39 dagen dat ik samen was met Louis had ik haar amper gezien.
Ik dacht terug aan de laatste keer dat ik haar zag. Het was toen Harry me in m'n appartement komen halen was na die fikse ruzie met Louis om een getrukeerde foto. Een ruzie die er eigenlijk nooit één geweest was.
39 dagen. Wat was er al zoveel gebeurd de afgelopen 39 dagen! Zou mijn leven er dan vanaf nu altijd zo uitzien? Vol drama en misverstanden?
En hemel, de zaak-Kelly diende nog opgelost te worden. Ik zou morgen samen met Louis en Richard rond de tafel moeten zitten. Richard. Pff. Mijn maag draaide.
Wat zouden we kunnen doen om dit hele gedoe te vergeten? Hoe zouden we dit uitleggen aan de fans? Kelly had gisteren nog een hele dag haar zin kunnen doordrijven, en ook vandaag zou ze onwaarheden kunnen verspreiden. Dingen verdwijnen nooit helemaal van het internet.
Louis en ik hadden gisteren samen met de mannen en hun vriendinnen afgesproken dat niemand van ons dit weekend actief zou zijn op sociale media. Zo hoefden we al die reacties niet te lezen of te beantwoorden.
Ik liep over de parking naar het atelier. Marlon wilde net binnengaan. Hij stond met zijn rug naar me toe. Ik liep zo stil ik kon naar hem toe en sprong op zijn rug. Hij schrok ervan.
"Stephanie! Jezus! Doe dat nooit meer, wil je?!"
Ik keek hem aan en trok een pruillipje.
"Sorry. Heb ik je pijn gedaan?"
Marlon lachtte. "Dat goed humeur staat je beeldig, Steph!" Ik glimlachte.
Ik was inderdaad opgestaan met een goed humeur.
Dat was wel even anders dan een paar dagen geleden, toen Louis bij me weg was. Het liefste wilde ik dat vergeten, wat bijzonder moeilijk was zolang Kelly als een schaduw boven onze relatie hing. Marlon liet me voorgaan. Nathalie kwam er ook net aan. Zij leek even happy te zijn als ik.
"Ik ga vanavond wat drinken met Niall",  fluisterde ze me toe terwijl ze me passeerde. Ze huppelde verder richting atelier. Marlon en ik keken elkaar aan. Nathalie en Niall... waarom ook niet?
De voormiddag was om voor ik er erg in had. We hadden ons met z'n drietjes kostelijk geamuseerd in het atelier. En hoewel we enkel gingen om de outfits voor de persvoorstelling te selecteren, was ik er toch alweer in geslaagd om ondertussen enkele grote lijnen op papier te zetten voor een nieuwe outfit.
We waren samen nog wat gaan drinken, om onze vruchtbare voormiddag af te sluiten, en ik was nu opnieuw op weg naar huis.
Mijn schetsboek stak in m'n tas, naast het persmapje. Ik had het Nathalie laten lezen, omdat ik haar mening wilde. Wat wist ik nou af van een persmapje? Ik had nooit eerder een persvoorstelling bijgewoond en nu moest ik er zelf eentje geven. Over mijn eigen kledinglijn dan nog!
Dat was nog steeds iets wat ik moeilijk kon vatten. Stephanie Burns. Eenentwintig jaar oud. Een gewoon meisje uit New York. Werkte voordien als serveuse in het HRC. Was sinds 39 dagen de trotse vriendin van Louis Tomlinson van One Direction en zou morgen haar eerste eigen kledinglijn voorstellen. Er verscheen vrijwel meteen een grote glimlach op mijn gezicht.