Broken by you

Deel 60

Joris -want zo heette de barman, hoorde ik een collega van hem zeggen - bracht m'n tweede glaasje wijn toen de jongens net van het podium gingen alvorens aan hun bisronde te beginnen. Ik glimlachte naar hem en nipte even van mijn glas. Ik kon me niet herinneren dat ik een tweede wijntje had besteld, maar misschien was ik gewoon te hard geconcentreerd op het scherm van mijn laptop om me nog te herinneren wat ik gedaan had.
Ik was trots op mezelf dat ik dan toch maar niet samen met Lottie de stad was ingetrokken maar me in m'n eentje had afgezonderd om de livestream te volgen. Mijn hart werd warm van de gedachte dat ik Louis kon bewonderen zonder dat hij het wist. Er was geen andere plaats waar ik nu liever wilde zijn dan achter mijn schermpje. Tenzij dicht bij Louis natuurlijk.
Hij leek helemaal niet ondersteboven van onze... tja, discussie. Toen ik terug naar New York was getrokken, had ik tijdens de livestream een droevige blik in zijn ogen gezien, en die was vandaag niet aanwezig. Louis leek zich te amuseren als vanouds. Dat was maar beter ook zo, bedacht ik. Wat hebben zijn fans eraan als hij zich als een eenzaat gaat gedragen? Wat zou hij er zélf aan hebben?
Ik was een tiental minuutjes geleden gesmolten toen Louis zijn solo bij "Don't Forget Where You Belong" bracht. Hij deed het opnieuw, me vanop een afstand en zonder dat hij er erg in had ontroeren.
Ik richtte me op en wierp een snelle blik in de bar. Joost zat in de andere uithoek van het lounge gedeelte met z'n gsm te spelen. Boys and their toys.
Ik hoorde de eerste noten van "Story Of My Life", wat betekende dat de jongens opnieuw opkwamen voor hun bisronde. Harry kwam het eerst naar voren. Ik zag dat hij een andere outfit droeg, wat betekende dat Louis zodadelijk ook z'n strakke witte shirt niet meer zou dragen.
Eén na één kwamen de jongens het podium op. Als laatste kwam Louis.
Hij droeg een zwarte skinny en een zwart mouwloos shirt met een rare print op. Oerlelijk, vond ik, maar Louis kon nooit iets fout dragen in mijn ogen. Hij zag er nog steeds even sexy uit als bij het eerste deel van het concert.
Ik miste hem nog meer dan ervoor. De tijd leek echt traag voorbij te gaan.


Het vuurwerk op het schermpje van mijn laptop doofde langzaam uit, en zo ook het gegil van de tienermeisjes in het stadion. De jongens hadden er alweer een fantastisch concert opzitten. Erg onbevooroordeeld ben ik natuurlijk niet.
Ik sloot m'n laptop zonder afmelden en dronk nog een keer van mijn wijntje.
Alsof hij het wist dat mijn belangrijk werkje gedaan was, kwam Joost plots naar me toe.
"Is het oké...?", vroeg hij, en hij wees de plaats aan waar hij twee uurtjes geleden al gezeten had. Ik knikte.
Eigenlijk was ik best moe en had ik het niet eens erg gevonden om nu al te gaan slapen - wat ook weer een stapje dichter bij mijn hereniging met Louis was-, maar ik vond het niet zo beleefd om Joost zomaar weg te sturen. Hij had net twee uurtjes op z'n eentje aan de bar gezeten, gewacht tot ik klaar was met de livestream. Hem nu zeggen dat ik niet met hem wilde praten, zou niet gepast zijn.
"Het is al laat, moet je niet even bij Esmée gaan kijken?", vroeg ik, en ik hoopte dat ik niet teveel als een moeial klonk.
Joost schudde zijn hoofd en nipte van zijn glas dat mee verhuisd was van de bar naar dit hoekje.
"Ze is nog niet terug op de kamer. Zij en Sylvia zijn er bijna, liet ze me net weten. Ik heb nog wel even."
Sylvia? Esmée was dus op hotel met haar broer, én met een vriendin. Achzo. Dan hoefde Joost niet mee de arena in te trekken voor het concert van een boyband.
Biep. Er liep opnieuw een berichtje binnen op mijn iPhone. Ik unlockte hem en opende de snapchat van Lou. Ik zag hoe Harry Louis op zijn bezwete rug de kleedruimte indroeg, alsof hij een klein kind was. Louis lachte luid en merkte niet dat Lou hen filmde.

Ik was niet jaloers. Louis raakte op een speelse manier het lichaam van Harry aan, de man wiens lichaam hij jaren geleden op een andere manier aanraakte, en ik was er niet jaloers om.
Harry en ik hadden lange tijd geleden één van de mooiste gesprekken uit mijn leven gehad, en ik wist dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken. Na Harry was er Eleanor geweest, en nu ben ik er voor Louis. Ik zuchte. Nu ben ik er voor Louis...

Ik legde mijn iPhone op tafel en keek Joost aan. Oh fuck, ik had hem zomaar genegeerd.
"Oh sorry, ik.."
Joost hield z'n hand omhoog.
"Het is oké. Een berichtje van je vriendje gaat voor", zei hij. Mijn vriendje.
Joost had Louis horen lachen op Lou's snap.
Ik glimlachte naar hem. "Hé, ik ga even naar de toiletten, ben je hier dadelijk nog?"
Hij knikte. "Ik denk het wel. Maar... mag ik je misschien iets vragen? Stel dat ik je toch niet meer zou zien... Mag ik misschien een foto met je?"
Ik keek hem verbaasd aan. Een foto? Met mij?
"Maar ik ben geen beroemdheid ofzo", probeerde ik.
Joost lachte.
"Neen, maar dat word je misschien nog wel. Als je je research hier goed hebt gedaan, wordt je volgende kledingcollectie wel beroemd over de hele wereld, en jij erbij."
Ik glimlachte. Ach, waarom ook niet?