Broken by you

Deel 46

Exact 11 minuten nadat ik het bureau van Caroline was binnengegaan, kwam ik er alweer buiten. Mijn ogen waren nat van het huilen. Ik had gehuild om wat Caroline me net verteld had over de collectie. Mijn collectie. Ik wilde mijn make-up schikken voor Katie zou zien dat ik gehuild had, maar toen ik mijn atelier binnenging, zag ik dat ze in de zetel op me aan het wachten was. Toen ze mijn natte gezicht zag, sprong ze meteen recht. Ze kwam naar me toe en nam me stevig in haar armen.

"Oh Steph, wat nu? De verkoop ging toch goed gisteren?"

Ze kneep net iets te hard, waardoor ze niet merkte dat ik aan het schokken van het lachen was. Uiteindelijk liet ze mij los, waarop er opnieuw tranen over mijn wangen vloeiden. Tranen van geluk, merkte Katie nu.

"Wat... Steph?"Ik veegde de tranen van mijn gezicht met een tissue die ik gauw van mijn desk nam.

"Katie, het is onvoorstelbaar! Wat Caroline me zonet zei... ik kan het nog altijd niet vatten".

Katie zette zich opnieuw neer in de zetel en ik nam plaats achter mijn ontwerpdesk.

"Tell me", zei Katie, en ik zag de nieuwsgierigheid in haar ogen branden.

"Het is...tja, waar begin ik? De cijfers. Goed, hou je vast. Raad eens voor welk bedrag de eerste collectie verkocht is geraakt."

Katie rolde met haar ogen.

"Ik nam geld aan en gaf t-shirts in de plaats, ik heb daar absoluut geen idee van", zei ze, en ik moest lachen om haar simpele maar efficiënte samenvatting van haar werkje gisteravond.

Ze ging op het puntje van haar stoel zitten.

"€ 90.000", zei ik zo kort mogelijk. Katie's mond viel open van verbazing.

" Negenti... weet Louis het al?", vroeg ze plots, en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Katie genoot van het gedacht dat Louis erg diep in zijn buidel zou moeten tasten.

Ik stak mijn tong naar haar uit.

"Ik vertel het hem straks wel. Ik heb ongelofelijk veel honger! Gaan we eerst lunchen?"

Katie en ik zetten ons tegelijk recht van onze plaats.

"Maar waarom huilde je nu? Toch niet door het hoge bedrag? Ik bedoel... hallo, dat is even schrikken, ja! Maar erom huilen..."

"Ik huilde om wat Caroline me erna zei", onderbrak ik Katie.

We liepen naar buiten. Katie keek me vragend aan.

"Wat zei ze dan? Was ze niet tevreden? Is € 90.000 te wéinig?"

Ik moest erom lachen.

"Dat is het niet. Zo'n bedrag is geweldig! Ze was ook enorm positief over mijn werk en de collectie en de reacties erop enzo..."

"Maar?"

Ik zuchte.

"Ik vroeg haar of dat betekende dat ik mag verder doen zoals ik bezig ben. En dat mag ik niet."

Katie bleef even staan. Ik keek haar aan.

"Waarom niet? Ze is positief over je maar ze geeft het al op na één collectie?"

"Neen Katie, je begrijpt het niet. Laat ons eerst bestellen", zei ik. We kwamen net aan bij Quakers, de plaats met de beste pancakes and maple syrup.

"Vertel nu", zei Katie toen we plaats namen aan ons tafeltje. Het meisje achter de toog zou ons meteen onze bestelling komen brengen. Hoe zot ik ook was van hun huisspecialiteit, ik had ditmaal gekozen voor een licht slaatje. Ik voelde me niet erg lekker vandaag. Misschien miste ik Louis net iets te hard.